Μερικές φόρες ακόμα και στο δύσκολο σκάκι της πολιτικής τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, κάνοντας την όποια ανάλυση να έρχεται δεύτερη και τελικά «καταϊδρωμένη». Στον κρίσιμο τομέα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ύστερα από μια περίοδο προσπαθειών για επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας με αποκλειστικό θέμα την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, η Άγκυρα έκανε μία στρατηγική για εκείνην επιλογή: Να επενδύσει στην παραβατικότητα.
Με τον τρόπο αυτό γίνεται φανερό ακόμα και στους πλέον δύσπιστους ότι οι δύο χώρες επιλέγουν εκ διαμέτρου αντιθέτους δρόμους, καταδεικνύοντας ότι η Άγκυρα παίζει με μεγάλη επιτυχία το ρόλο του ταραξία της περιοχής, στο οποίο η Ελλάδα αντιστέκεται.
Η χώρα μας με ξεκάθαρο τρόπο έχει επιλέξει μία διαφορετική διαδρομή, αυτή της νομιμότητας. Έχει ήδη υπογράψει συμφωνίες οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών με την Ιταλία και την Αίγυπτο, ενώ συμφώνησε με την Αλβανία να γίνει από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο. Η Ελλάδα αποδεικνύει έμπρακτα ότι με οδηγό το Διεθνές Δίκαιο τα Βαλκάνια και η Ανατολική Μεσόγειος μπορούν να γίνουν περιοχές ειρήνης και σταθερότητας, σε αντίθεση με την γειτονική χώρα.
Την ώρα μάλιστα που η Τουρκία στρατιωτικοποιεί τη διπλωματία και επιχειρεί να επιβάλει τα συμφέροντά της, η Αθήνα μετατρέπει την διπλωματία σε δικό της όπλο. Η ελληνική κυβέρνηση ζητάει από τα ευρωπαϊκά κράτη να μην πωλούν πλέον στρατιωτικό υλικό στην Τουρκία, με βάση τις πρόνοιες του Ενωσιακού Πλαισίου από το 2008. «Δεν γίνεται η πλευρά της ειρήνης να προμηθεύει η ίδια σφαίρες τις οποίες ενδέχεται η απέναντι πλευρά να χρησιμοποιήσει εναντίον κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης» αναφέρει χαρακτηριστικά πηγή κοντά στον πρωθυπουργό.
Σε μία κίνηση που μπορεί πρακτικά να μην έχει αντίκρισμα, πολιτικά όμως λέει πολλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Ελλάδα ζητάει να καταγραφούν και οι πολλές παραβιάσεις των μέτρων που περιλαμβάνει η συμφωνία Τελωνειακής Ένωσης Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν γίνεται μια χώρα υποψήφια προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση να απαλλάσσεται από δασμούς, να γεύεται τα οφέλη της ενιαίας αγοράς, ενώ την ίδια ώρα απειλεί τα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να αναστατώνει ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Σε κάθε περίπτωση με την στρατηγική που έχει ακολουθήσει όλο το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση έχει κάνει σαφές ακόμα και στους πλέον προνομιακούς συνομιλητές της Άγκυρας, ότι η Τουρκία είναι εκείνη που εκτίθεται και που απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το δρόμο του διεθνούς δικαίου. Προφανώς και το ερώτημα που πλέον τίθεται είναι ένα: Αντιλαμβάνονται οι εταίροι μας αυτή την καθοριστική διαφορά; Η απάντηση είναι πως ναι, παρά το γεγονός ότι τα συμφέροντα είναι τόσο μεγάλα που οι όποιες αλλαγές στην ευρωπαϊκή στρατηγική θα γίνουν με χρονική καθυστέρηση.
