Του Γιάννη Σιδέρη
«Ο ΣΥΡΙΖΑ έφυγε, τελείωσε. Γιατί εξακολουθείς να γράφεις γι' αυτούς»; ήταν η ερώτηση.
«Γιατί με αυτά που λένε δεν σου επιτρέπουν να τους αγνοήσεις», ήταν η απάντηση.
Σαν τις δυο-τρεις τελευταίες ημέρες ας πούμε, που ο πολίτης ζούσε όλη αυτή την αντιστροφή της πραγματικότητας, και δικαίως την εκλάμβανε ως κοροϊδία. Σαν την ανάρτηση του μειλίχιου και συχνά σοβαρού Κώστα Ζαχαριάδη στο twitter για τα επεισόδια το Μαρούσι.
Γνωστά τα γεγονότα, εκεί η έπαυλη Κουβέλου είχε εκκενωθεί, οι «αντιεξουσιαστές» προσπάθησαν την Κυριακή να την ανακαταλάβουν, και μάλιστα όχι με αιφνιδιαστική ενέργεια, αλλά αναρτώντας από πριν ανακοίνωση στο διαδίκτυο.Τι πιο λογικό να τους περιμένει η Αστυνομία!
Ακολούθησαν συμπλοκές, ξύλο, κατέβασμα τζαμαριών, καρέκλες και τραπεζάκια που εκσφενδονίζονταν, λοστάρια, εκφοβισμός των πολιτών γιατί… έπιναν καφέ και δεν συντάσσονταν με τους γενναίους εξεγερμένους, φοβισμένα παιδάκια που είχαν βγει με τις μαμάδες στη γιορτινή αγορά, χημικά, δακρυγόνα, κρότος ασπίδων, συγκρούσεις και καταστροφές μαγαζιών και ακυρωτικών μηχανημάτων του μετρό, και όσα εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει μια παρόμοια σύγκρουση.
Και βγαίνει με ανάρτησή του ο εν λόγω βουλευτής και γράφει: «Αυτό που έγινε σήμερα στο Μαρούσι είναι πρωτοφανές και εξοργιστικό. Είναι δυνατό τα ΜΑΤ να ρίχνουν χημικά και δακρυγόνα σε ώρα αιχμής στο κέντρο της πόλης όπου βρίσκονται παιδιά και γονείς; Ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει χάσει τελείως τον έλεγχο. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μπαχαλάκης».
Θα μπορούσε κανείς να τον δικαιολογήσει, αναγνωρίζοντάς του ευαισθησία εξ αφελείας, ότι νομίζει πως σε τέτοιες συγκρούσεις προσφέρονται λουλούδια. Θα μπορούσε, αν όμως έλεγε το ίδιο και για τους νεαρούς που πήγαν στην χριστουγεννιάτικη αγορά «όπου βρίσκονται παιδιά και γονείς» να ξεκινήσουν βανδαλισμούς και συγκρούσεις. Θα μπορούσε αν η κυβέρνησή του δεν είχε τσακίσει στο ξύλο συνταξιούχους, δεν είχε τραυματίσει και σπάσει χέρια και κεφάλια και δεν είχε πνίξει στα χημικά μικρά παιδιά στο Πισοδέρι, επειδή πολίτες διαδήλωναν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών (είναι από τις περιπτώσεις που η ορολογία των Συριζαίων στα social media για παρόμοιες περιπτώσεις μιλάει για εσωτερικό «στρατός κατοχής»).
Εν τω μεταξύ, ενώ από πλευράς κόμματος άκρα του Χαρίτση σιωπή γι' αυτές καθ' εαυτές τις καταλήψεις, με τη φρασεολογία που χρησιμοποιούν, και με όσα λένε τα troll τους στο διαδίκτυο, δείχνουν υπογείως να τάσσονται υπέρ τους (ο δε Κατρούγκαλος φανερά χαρακτηρίζοντάς τες ως πολιτιστικά δρώμενα). Και έρχεται χθες αποκαλυπτικός ο Τσίπρας στην… «αντιεξουσιαστική» (έτσι την είπε), εκπομπή του Παπαδάκη στον Αντ1 και λέει: «Και μεις αδειάσαμε καταλήψεις αλλά δεν κάναμε σόου»!
Δηλαδή το μέγιστο πρόβλημα είναι η επικοινωνιακή μεθοδολογία, αν ο Χρυσοχοΐδης κάνει σόου και όχι οι ίδιες οι καταλήψεις; Και για το σόου έγινε όλο αυτό το νταβαντούρι, για το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις, αφού και οι δυο κάνουν το ίδιο;
Και αν η μεθοδολογία Χρυσοχοΐδη δεν είναι «νόμος και τάξη» αλλά «τρόμος και πάταξη» όπως είπε ο Τσίπρας, πως εξηγείται ότι η πλειοψηφία του λαού είναι υπέρ μεθοδολογίας αυτής; Τόσο υποτακτικός έγινε ξαφνικά ο λαός που τον έκανε Πρωθυπουργό; Η μήπως στραβά αρμενίζει ο ίδιος;
Τις ίδιες μέρες ο Τόσκας δηλώνει ότι κατήργησε την ομάδα Δέλτα γιατί ήταν «μπαχαλάκηδες του κράτους». Προφανώς για να μείνουν μόνο οι ορίτζιναλ μπαχαλάκηδες μη νοθευτεί το καλούπι. Σε άλλο Μέσο ισχυρίστηκε ότι επί ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πέσει χημικά. Αλλά την ίδια στιγμή τα βίντεο αποδείκνυαν του λόγου το αναληθές, όπως του λόγου το αναληθές αποδείκνυαν και στον ισχυρισμό του Πάνου Ρήγα ότι επί ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σπάσει ούτε μία τζαμαρία – χύμα κάτω οι τζαμαρίες.
Ζουν την ψευδαίσθηση των… πρωτόπλαστων, που εν πλήρη αθωότητι δεν έχουν πίσω τους ιστορία να τους βαραίνει, όπως συνέβαινε από το ''10 ως το ''16, τότε που όποια παραδοξότητα και να έλεγαν γινόταν πιστευτή, επειδή είχαν συγκριτικό πλεονέκτημα γιατί δεν είχαν συγκριτικό παρελθόν.
Αλλά πέραν των καταλήψεων και της αστυνομικής δράσης, ούτε σε αφήνει να τους ξεχάσεις ο γραμματέας του κόμματος Σκουρλέτης, όταν χαρακτηρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου «τοξικό»! Δηλαδή χαρακτηρίζει «τοξικό» έναν Πρωθυπουργό γιατί υπέγραψε μνημόνιο, ο Γραμματέας ενός κόμματος και πρώην υπουργός, που ό ίδιος και τον κόμμα του υπέγραψαν ένα ακόμη σκληρό μνημόνιο. Αυτό το λες και δούλεμα στην κοινωνία!
Πολύ περισσότερο που στο κόμμα του και στο νέο πολιτικό Συμβούλιο, μεταξύ των άλλων παπανδρεικών, έχει δυο γραμματείς ΠΑΣΟΚ που του είχε αναδείξει ο τοξικός Παπανδρέου (Ξενογιαννακοπούλου, Ραγκούσης), αλλά και τη διευθύντρια του Γραφείου του (Βάρτζελη)!
Οι λόγοι βέβαια που τον χαρακτήρισε έτσι ο Σκουρλέτης ήταν μήνυμα προς την ηγεσία για το όριο του εύρους διεύρυνσης που είναι διατεθειμένοι να δεχτούν. Αλλά αυτά είναι εσωτερικά τους και αφορούν το ρεπορτάζ. Η κριτική αποτίμηση εστιάζεται στο θέμα της ασυνέπειας. Όταν χαρακτηρίζεις κάποιον ως «τοξικό» ενώ έχεις κάνει τα ίδια, δεν εγγράφεις συνθήκες εκ νέου εμπιστοσύνης.
