Οι άνθρωποι μπορεί να είναι απόκληροι και να ξεσπιτώνονται. Αλλά αυτό που έγινε προχθές στο ιταλικό νησί της Λαμπεντούζα δεν είναι η συνήθης πρακτική κάποιων ξεριζωμένων φτωχοδιάβολων που κατάφεραν να διέλθουν κρυφίως τα θαλάσσια σύνορα της Ιταλίας.
Μέσα σε μια ημέρα αποβιβάστηκαν στο νησί περίπου 7.000 μετανάστες, ερχόμενοι με… 120 σκάφη! Ένας τέτοιος αριθμός είχε χαρακτηριστικά κυριολεκτικής εισβολής, οργανωμένης από τα διεθνή κυκλώματα των δουλεμπόρων.
120 σκάφη σε κοινή πορεία, δεν συναντήθηκαν τυχαία στα νερά της Μεσογείου με κατεύθυνση το ίδιο λιμάνι. Ήταν επιτυχημένη προσπάθεια των δουλεμπόρων να βραχυκυκλώσουν τις δυνάμεις του ιταλικού Λιμενικού, να τις καταστήσουν ανίσχυρες να υπερασπιστούν τα εθνικά τους θαλάσσια σύνορα.
Η «μπάζα» φυσικά ήταν αρκετά προσοδοφόρα για τα κυκλώματα των διακινητών. Το μικρότερο «ναύλο» εκτιμάται τουλάχιστον 3.000 ευρώ «το κεφάλι». Άρα οι δουλέμποροι αποκόμισαν σε ένα 24ωρο πάνω από 20.000.000 ευρώ! Και αυτά με τη σύμφωνη γνώμη έως και υποστήριξη των περιβόητων ΜΚΟ, που αγωνίζονται «για τον άνθρωπο».
Κατατρεγμένοι και φοβισμένοι νιώθουν όμως και οι κάτοικοι της Λαμπεντούζας. Αριθμούν 6.000 και είδαν μόνο σε μια ημέρα να προστίθενται άλλοι τόσοι, αγριεμένοι από την πείνα και την απελπισία άνθρωποι, και να προστίθενται στους υπάρχοντες στο «hot spot» του νησιού.
Η κυβέρνηση Μελόνι έχει και αυτή βραχυκυκλώσει και παραδοθεί σε ένα πρόβλημα που την ξεπερνά. Παρά της φασιστικής αφετηρίας προϊστορία της, και παρά τις προεκλογικές ρωμαλέες δηλώσεις της ότι θα αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό κάνοντας την Ιταλία φρούριο, τώρα παρουσιάζεται αρκετά μειλίχια και θεσμική. Δηλώνει ότι θα λύσει το πρόβλημα «με διαρθρωτικό τρόπο ακόμη και αν αυτό απαιτεί χρόνο και προσπάθεια, έστω και αν πληρώσει τίμημα»!
Και πως θα γίνει αυτό; Μα με… τη διεθνή συνεργασία, φράση που σημαίνει ότι στρέφει οφθαλμόν ελπίδας στις «υπνώττουσες» Βρυξέλλες. Η απλώς υπεκφεύγει, γιατί θα πρέπει να γνωρίζει ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί μέσω Βρυξελλών…
Παράλληλα δήλωσε ότι στοχεύει «στη διαχείριση της νόμιμης μετανάστευσης με ομαλό τρόπο, διασφαλίζοντας συμφωνίες και επενδύσεις στην Ιταλία που μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία νέων ευκαιριών για τη χώρα».
Η συγκεκριμένη δήλωση Μελόνι αποκαλύπτει εκ του πλαγίου και τον ανομολόγητο κύριο λόγο που η ΕΕ είναι ελαστική στην παράνομη μετανάστευση. Η Ευρώπη έχει ανάγκη από εργατικά χέρια και γι’ αυτό ευνοεί την μετανάστευση, αλλά δεν έχει την ορθοφροσύνη, την ικανότητα και την «σκληρότητα» να τη μεθοδεύσει νομίμως.
Επίσης, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Ταγιάνι εξέπεμψε παράκληση στην Ε.Ε. «Μη μας αφήνετε μόνους» (σώθηκε!). Η κραυγή Ταγιάνι θα πρέπει να ηχήσει ως κώδων κινδύνου για την Ελλάδα. Έτσι που εξαχρειώθηκαν οι δουλέμποροι από την ανοχή, τίποτα δεν αποκλείει μια παρόμοια απόβαση στη χώρα μας, αντίστοιχου αριθμού μεταναστών που θα κατακλίσει τα νησιά μας…
Στη συλλογική ηγεσία της ΕΕ αφενός αποκρυσταλλώνεται η ελληνική παροιμία «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει», αφετέρου την κανοναρχούν οι «κακοχωνεμένες» ιδέες περί διεθνιστικού ανθρωπισμού. Αυτό λειτουργεί ανασταλτικά για μια αποφασιστική αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης και αντικατάστασή της με την αντίστοιχη οργανωμένη και νόμιμη.
Άλλωστε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, δεσμεύονται και από το πολιτικό τους ακροατήριο. Ενώ αυξάνει η ακροδεξιά τάση στην Ευρώπη εξαιτίας του μεταναστευτικού, η Σοσιαλδημοκρατία και η Κεντροαριστερά, συνεχίζουν πεισματικά να είναι ανεκτικές στο όνομα των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της ανεκτικότητας και της πολυπολιτισμικότητας (αξίες που φυσικά καθόλου δε εκτιμούν οι επήλυδες που έρχονται, γιατί έχουν μεγαλώσει με άλλο πολιτισμικό στάτους, όπου οι έννοιες αυτές είναι ακατανόητες, καθότι ανύπαρκτες.)
Αυτές οι πρακτικές συνδυάζονται και με την αποδυνάμωση της ιδέας και αξίας του εθνικού κράτους, όπως και με την «ενοχή» των διανοουμένων αλλά και τμημάτων της δυτικής νεολαίας, για την αποικιοκρατία. Σε αυτά διασταυρώνεται και η ιδεολογία του πάλαι ποτέ «προλεταριακού διεθνισμού», που στη νέα Αριστερά έχει μεταλλαχθεί σε άκριτο και άκρατο δικαιωματισμό, και σε μίσος των συνόρων (“no borders”).
Οι τάσεις αυτές φύονται και στην Ελλάδα. Το Δίκτυο για τα Δικαιώματα των Προσφύγων και Μεταναστών, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, και η Πρωτοβουλία Δικηγόρων και Νομικών για το Ναυάγιο της Πύλου και την υποστήριξη προσφύγων στο Αιγαίο, «συμπαρίστανται» στους επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου. Αυτοί - καθοδηγούμενοι προφανώς από τους ανωτέρω - υπέβαλαν μήνυση ενώπιον του Ναυτοδικείου Πειραιά, κατά του ελληνικού κράτους!
Οι επιζώντες καταγγέλλουν ότι οι ελληνικές αρχές παρέλειψαν να επέμβουν άμεσα και να οργανώσουν εγκαίρως την κατάλληλη επιχείρηση για τη διάσωσή τους. Καταγγέλλουν επίσης ότι οι ελληνικές αρχές προχώρησαν στην προσπάθεια ρυμούλκησης του πλοίου με αποτέλεσμα την ανατροπή και βύθιση αυτού!
Ο στόχος είναι φυσικά η διεκδίκηση χρηματικής αμοιβής από το ελληνικό κράτος εκ μέρους των μεταναστών. Και εκ μέρους των «αλληλέγγυων» ο διασυρμός της Ελλάδας ότι επί ΝΔ είναι μια φασιστική και ρατσιστική χώρα, που δεν ορρωδεί ενώπιον της ανθρώπινης ζωής, και ιδιαίτερα της ζωής των μεταναστών (οι οποίοι μετανάστες δεν ναυάγησαν καν σε εθνικά ύδατα αλλά σε διεθνή, στα οποία το ελληνικό κράτος απλώς είχε την ευθύνη έρευνας και διάσωσης).
Με την τακτική αυτή και τον διεθνή θόρυβο που θα επιδιώξουν, θα αποδυναμώσουν περαιτέρω την προσπάθεια της χώρας να προασπίσει τα σύνορά της. Ήδη μετά το ναυάγιο της Πύλου η κυβέρνηση παρουσιάζεται φοβική στην αντιμετώπιση των ροών.
Την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος δέχεται αυτή την επίθεση εκ των έσω, η Δικαιοσύνη κωλυσιεργεί. Παραμένει άγνωστη η πορεία των ερευνών για τις ΜΚΟ, την ύποπτη δράση τους, και τις αδιαφανείς οικονομικές δραστηριότητες των μελών τους. Οπότε καλά κάνουν…
