Το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, αλλά και διάφορα «σημάδια» στην εσωτερική πολιτική διαπάλη, θέτουν με ένταση το ζήτημα της πραγματικής ισχύος του λαϊκισμού και τη δυνατότητα που έχει να θέσει σε κίνδυνο τη δημοκρατία.
Καταρχάς έχει σημασία να ορίσουμε τον λαϊκισμό και να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι ούτε νέος, ούτε άγνωστος ούτε πανίσχυρος. Οι βασικές αρχές του, όπως η αποθέωση της εξουσίας του λαού, η απέχθεια προς τις ελίτ, η μετωπική σύγκρουση με το σύστημα, έχουν χτίσει την ιδεολογία παραδοσιακών κομμάτων, όπως το ελληνικό ΚΚΕ, έχουν φτιάξει βραχύβιες πολιτικές καριέρες αλλά και άλλες, που επιδεικνύουν μια αξιοπρόσεκτη αντοχή όπως η κυρία Λεπέν και ο κ. Τσίπρας.
Αν και οι δυο πολιτικοί βρίσκονται, θεωρητικά, στις δύο άκρες του άξονα Δεξιάς - Αριστεράς χάρη και προς χάριν του λαϊκισμού συμπίπτουν. Στις διαπιστώσεις, στις καταγγελίες, στο λόγο, στον τρόπο. Ο λαϊκισμός της Μαρίν Λεπέν όμως έχει τη δυναμική του «αδοκίμαστου». Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αυτό το πλεονέκτημα. Ο δικός του λαϊκισμός, απώλεσε την «αξιοπιστία» του, στην περίοδο διακυβέρνησης.
Ως «αντισυστημικός» ο κ. Τσίπρας μέσα στους πρώτους έξι μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσαρμόστηκε απολύτως στα κελεύσματα της ευρωπαϊκής ελίτ και του διευθυντηρίου των Βρυξελλών όπως με απαξιωτικό τρόπο, τους αποκαλούσε στα προεκλογικά μπαλκόνια.
Απονομιμοποίησε με προσωπική του απόφαση, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015 που εκείνος προκάλεσε, περιφρονώντας - θα έλεγε ένας άλλος λαϊκιστής - τον ελληνικό λαό.
Παρέκαμψε επίσης τη βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και προχώρησε στη Συμφωνία των Πρεσπών.
Συγχρωτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με την εγχώρια ελίτ και απόλαυσε τις τρυφηλές απολαύσεις αυτής της ζύμωσης, σε βαθμό καταστροφικό για το προφίλ ενός πρωθυπουργού που τα βάζει με τα συμφέροντα και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Ο λαϊκισμός του Αλέξη Τσίπρα είναι πολυεπίπεδος αν και ρηχός.
Επιπέδου καρικατούρας. Σαν αυτή που στήθηκε από την Κουμουνδούρου, για να αποκαλύψει το… μεγαλειώδες σχέδιο Μητσοτάκη να φέρει πίσω τον βασιλιά πακέτο από τη Σκωτία και το κτήμα του Καρόλου.
‘Η όπως η τροπολογία για τη ρήτρα στους λογαριασμούς ρεύματος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και τώρα θέλει να φτιάξει το νέο κίνημα «δεν πληρώνω», προκειμένου να αποκτήσουν δουλειά οι δικηγόροι και να πληρώσουν διπλά και τριπλά τους λογαριασμούς κάποιοι που ακόμη και σήμερα ακόμη εξοφλούν τα πρόστιμα για το σήκωμα της μπάρας στα διόδια.
Αυτοκτονικό λαϊκισμό δείχνει η Κουμουνδούρου με τη συζήτηση που τροφοδοτεί για τα golden boys στη ΔΕΗ. Απέναντι στον Γιώργο Στάση της Ν.Δ στέκεται μεταξύ όλων των άλλων boys του ΣΥΡΙΖΑ ένας διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΠΑ που τοποθέτησε το 2015 ο κ. Τσίπρας. Υπάρχει ο Μανώλης Πετσίτης - ο ακόμη άφαντος καρδιακός φίλος του κ. Παππά - και εκείνη η ξεχασμένη υπόθεση με την οφειλή των130 εκατ. στη ΔΕΠΑ, και τις μεταχρονολογημένες επιταγές.
Οι διεργασίες στην κοινωνία, είναι πολύ σύνθετες για να κατανοηθούν και να απαντηθούν από τον μανιχαϊστικό τρόπο σκέψης και το μάνουαλ των λαϊκιστών.
Για αυτό η ευθύνη των ηγετών τύπου Μακρόν, Μητσοτάκη, Ντράγκι κ.α να συντονιστούν και να τις εκφράσουν, είναι κεφαλαιώδης και ο μόνος τρόπος να «απονομιμοποιηθούν» Λεπέν, Τσίπρας και λοιπές λαϊκιστικές δυνάμεις.
