Του Γιάννη Σιδέρη
Θα συμφωνήσουμε με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρ. Γιαννούλη ότι το σκόπιμο event με ψήσιμο χοιρινού και κατανάλωση αλκοόλ έξω από τις δομές προσφύγων, είναι «σαδισμός» και «κτηνωδία», έστω και αν οι λέξεις είναι υπερβολικές και φορτισμένες. Θα το χαρακτηρίζαμε ως αναίτια και χαζή προκλητικότητα που αποσκοπεί να προσβάλει τον σκληρό πυρήνα των μεταναστών, τον σκληρό πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης εν τέλει, που είναι οι θρησκευτικές της πεποιθήσεις. Πολύ περισσότερο που γίνεται σκόπιμα για να προκαλέσει, να δημιουργήσει έριδα, αντιπάθεια και εχθρότητα.
Προσπαθούμε βέβαια να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πότε ο κ. Γιαννούλης ή όποιος άλλος βουλευτής και στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ, ως υπερασπιστές της θρησκευτικότητας των άλλων παρότι άθεοι, εξανέστησαν όταν η «Ένωση Αθέων» καλούσε με ανακοινώσεις σε πάρτι κρεοφαγίας κατά τη Μεγάλη Παρασκευή - την οποία μάλιστα χαρακτήριζαν και ως «γνωστή με το ψευδώνυμο Μεγάλη».
Κάποιοι μπορεί να εκνευρίστηκαν τότε με τους «Αθέους» Μεγαλοβδόμαδα, και άλλοι, θρησκευόμενοι ή μη, να τους καταλογίσαμε παιδική επιδειξεομανία. Ουδένα ακούσαμε, ούτε στα social media διαβάσαμε, να ζητάει νομικές «πρόνοιες» για τέτοιου είδους συμπεριφορές. Ούτε ακούσαμε καταγγελτικές φράσεις περί «σαδισμού και κτηνωδίας». Πέραν αυτού - και κυρίως - ουδείς διανοήθηκε νA διερωτηθεί αν υπάρχουν πρόνοιες ώστε να διωχθούν ποινικά, κάτι που εμμέσως ζήτησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Και σε αυτό διαφοροποιούμαστε καθέτως και απολύτως με τον βουλευτή, ο οποίος δήλωσε: «Ξέρω ότι νομικά μπορεί να μην είναι τεκμηριωμένο ή σχετικό αλλά δεν ξέρω σε τι κατηγορία του Ποινικού κώδικα να εντάξω αυτούς… δεν ξέρω αν το καλύπτει ο Ποινικός Κώδικας...».
Προς συνδρομή του βρέθηκαν και οι γνωστοί «ναι μεν (δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ), αλλά», με τη γνωστή τακτική των δύο μέτρων και σταθμών. Εξεμάνησαν με την –επαναλαμβάνουμε αναιτίως προκλητική - πράξη του «μπάρμπεκιου με χοιρινό» δίπλα στους μετανάστες, αλλά ένιωσαν μεγαλύτερη απέχθεια για το συγκεκριμένο event, από ό,τι με τον «ανοιχτό Δείπνο των άθεων» έναντι των Χριστιανών, σε μια μέρα βαθιάς θρησκευτικότητας για τους τελευταίους.
Το «επιχείρημα» ήταν ότι οι Έλληνες άθεοι προκαλούν το κατεστημένο της εκκλησίας και την επικρατούσα θρησκεία της εθνικής πλειοψηφίας (να τους ζητήσουμε συγγνώμη που είμαστε πλειοψηφία στη χώρα μας), ενώ οι ακροδεξιοί του «χοιρινού μπάρμπεκιου», προκάλεσαν τη μειονότητα που εκ θέσεως είναι ευάλωτη.
Τα ανωτέρω είναι απλώς τροχιοδεικτικά των προβλημάτων του εγγύς μέλλοντος της χώρας, καθότι δεκάδες χιλιάδες μετανάστες θα παραμείνουν εδώ, παρά τις εντυπώσεις ή τις επιθυμίες περί προσωρινότητας διαμονής. Και θα κριθεί κατά πόσο θα διαφυλάξουμε τις πολιτισμικές μας αξίες, που είναι αποτέλεσμα εξέλιξης και κατακτήσεων του δυτικού πολιτισμού.
Η ελληνική κοινωνία, είναι ανεκτική. Ένα μικρό μόνο μέρος της, μεταξύ αυτού και η εκκλησία που επί τόσα χρόνια δεν επέτρεπε τη δημιουργία Τζαμιού, βρίσκεται εκτός πλαισίου ανεκτικότητας. Όμως ανεκτικότητα στη θρησκεία και την πολιτισμική ιδιαιτερότητα του μετανάστη δεν συνεπάγεται υποχώρηση των δικών μας αξιών.
Δεν μπορεί – παραδειγματικά, όπως στο παράδειγμα των δύο φιλελεύθερων χωρών, Φινλανδίας και Σουηδίας, στο οποίο έχουμε αναφερθεί προσφάτως - να υπάρχουν χωριστά ωράρια στις πισίνες επειδή οι μουσουλμάνες πρέπει να κολυμπούν μόνες γιατί η θρησκεία τους (βασικά οι φετφάδες των μουλάδων), τους απαγορεύει να κολυμπούν δίπλα σε των άγνωστους άντρες, έστω και φορώντας μπουρκίνι.
Δεν μπορεί στην εθνική μαθητική παρέλαση, στην οποία οι μαθητές έχουν ενιαία εμφάνιση, να παρελαύνουν μαντήλες και σαρίκια. Αν η συντριπτικότατη πλειοψηφία των Ελλήνων στην πρόσφατη παρέλαση καμάρωσε την έγχρωμη Μέρσι, ήταν γιατί παρότι αφρικανικής καταγωγής ήταν μία από μας. Ένα κορίτσι ενσωματωμένο, που δεν σήκωσε την σημαία μας φορώντας χαϊμαλιά της πατρίδας των γονιών της (τα οποία τιμούμε και αγαπάμε ως εκδήλωση ενός άλλου πολιτισμού, μιας άλλης λαογραφίας, αλλά δεν είχαν θέση σε ελληνική παρέλαση).
Αντιθέτως δεν ήταν μέτοχος της ελληνικής πολιτισμικότητας, της ελληνικής Παιδείας, και γενικότερα της δυτικής τοιαύτης, η σημαιοφόρος με τη μουσουλμανική μαντήλα. Στην θεσμικά ανεξίθρησκη Ελλάδα προέβαλε και επέβαλε την μονολιθικότητα της -και με πολιτικές προεκτάσεις - θρησκοληψίας.
Και αυτό είναι το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε στο όχι μακρινό μέλλον. Όσοι ισχυρίζονται την ανάγκη πολυπολιτισμού θα υπερασπίζονται εκείνους που είναι ανένδοτοι υπέρ του δικού τους μονοπολιτισμού. Η δυτική ανεκτικότητα θα πιέζεται έναντι της ισλαμιστικής δυσανεξίας. Δεν είναι σαφώς όλοι οι μουσουλμάνοι έτσι. Το πρόβλημα είναι τι γίνεται με όσους είναι «έτσι». Ήδη στις μεγαλουπόλεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, και προσφάτως στη νότια Σουηδία, δημιουργούν τα δικά τους γκέτο, όπου ισχύει ο νόμος της Σαρίας, αποκομμένοι από τις τοπικές κοινωνίες και με εχθρική διάθεση έναντι αυτών που τους φιλοξενούν.
Η Ελλάδα μπορεί να έχει πείραν πλέον των πεπραγμένων της Δύσης. Οι μετανάστες έχουν σαφώς δικαίωμα στη λατρεία της θρησκείας τους. Αλλά κανένα δικαίωμα να μεταβάλουν τους όρους της κοινωνικής μας συμβίωσης, επικαλούμενοι τις επιταγές της δικής τους θρησκείας.
