«Άννα και οι υπόλοιποι, εμπρός» είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, κλείνοντας την ομιλία του στην εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.
Θα μπορούσε, ίσως, να εκληφθεί ως ειδική φιλοφρόνηση προς τη μόνη κυρία που διεκδικεί την προεδρία του Κινήματος, αν δεν υπήρχε και η Νάντια Γιαννακοπούλου. Στην πραγματικότητα ο «πρόεδρος της αυτοθυσίας» ξεχώρισε την Άννα Διαμαντοπούλου, γιατί πραγματικά είναι ξεχωριστή και διαφορετική από τους αντιπάλους της.
Ειδικότερα:
Πρώτον, είναι η μόνη εκ των υποψηφίων που έχει μεγάλη κυβερνητική εμπειρία. Οι άλλοι έχουν πραγματικά μηδενική τέτοια, εκτός από έναν που διετέλεσε για κάποιο διάστημα επικεφαλής υπουργείου έχοντος ελάχιστη σχέση με τους αρμούς και τη γενική λειτουργία του κρατικού μηχανισμού…
Δεύτερον, μόνη εξ όλων έχει αποδείξει ικανότητα επιτυχούς διαχείρισης δημοσίων υποθέσεων. Εκ των υπολοίπων, ειδικά η δήμαρχος που εξελέγη με τη δέσμευση σε δύο χρόνια να ρίξει κατά δύο μονάδες τη θερμοκρασία της πρωτεύουσας, τον πρώτο χρόνο «πέτυχε» να αυξήσει κατά 20% την ποσότητα των μη περισυλλεγόμενων απορριμμάτων.
Τρίτον, σε αντίθεση προς τον σημερινό αρχηγό παρέχει την εύλογη προσδοκία πως μπορεί να δώσει σημαντική ώθηση στα εκλογικά ποσοστά του κόμματος. Θεωρητικώς βέβαια, «ως εκφραστής του νέου» ανάλογη προσδοκία δημιουργεί και ο δήμαρχος της σκουπιδορρύπανσης. Με τη Διαμαντοπούλου, όμως, δεν υπάρχει ο κίνδυνος να δικαιωθεί ο Σουρής που έλεγε «σαν έρχεται κάθε σκατάς θαρρούμε πως σωθήκαμε, μα σα φεύγει βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε».
Τέταρτον, είναι επίσης η μόνη με διεθνείς παραστάσεις, διεθνή αποδοχή και διεθνείς διασυνδέσεις. Επί μακρόν διάστημα ευρωβουλευτής, ο νυν πρόεδρος, αντίθετα, έφτασε τη γλωσσομάθειά του σε επίπεδο τριτοκοσμικού μετανάστη πρόσφατης άφιξης.
Πέμπτον, είναι η μόνη -και λόγω σοβαρότητας και αποδεδειγμένης ηθικής της ευθύνης- που εγγυάται την αυριανή κυβερνησιμότητα της χώρας, τόσο εάν επιτευχθεί το επιδιωκόμενο για το κόμμα της εκλογικό αποτέλεσμα, όσο και αν η λαϊκή ψήφος διαμορφώσει διαφορετικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Οπωσδήποτε, δε, και ως ηγέτης της αντιπολίτευσης θα αποτελούσε εγγύηση σοβαρότητας και μελλοντικών προοπτικών.
Εν κατακλείδι της λείπει μόνο -πολύ λιγότερο, όμως, απ’ ότι σε όλους τους συνυποψηφίους της- γνώση επί των θεσμικών ζητημάτων. Ενώ η μομφή που της προσάπτεται πως υπήρξε απούσα στα δύσκολα έχει νόημα μόνο στην περίοδο της κομματικής αυτοθυσίας του Βενιζέλου και όχι στην περίοδο της κομματικής παρακμής της Γεννηματά και του Ανδρουλάκη (η οποία αναμφίβολα υπήρξε τέτοια, έστω και αν πέτυχαν για το κόμμα υψηλότερα ποσοστά από τον μεγάλο συνταγματολόγο της Θεσσαλονίκης). Και τότε, όμως, απέδειξε πως σε αντίθεση προς τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, αυτή μπορεί να επιβιώσει και εκτός αυτού.
Αν, δε, θεωρηθεί πως δε διαθέτει στον ανώτατο βαθμό επικοινωνιακό χάρισμα, εδώ και αν είναι που δεν υστερεί των συνυποψηφίων της… Τελικά, ίσως είναι στη μοίρα της μεταπολίτευσης ως πιο σημαντικές εκλογές να αναδεικνύονται οι εσωκομματικές: Αυτές που ανέδειξαν τον Κώστα Σημίτη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πιθανόν δε και αυτές που ίσως αναδείξουν την Άννα Διαμαντοπούλου…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος -χωρίς καμία συγγένεια με την εκ Κοζάνης πολιτικό- είναι συγγραφέας του έργου «Ελευθέριος Βενιζέλος, Πλαστουργός Ιστορίας, ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα», που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Πατάκη.
