Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, «τείχος του αίσχους» και εμβληματική απεικόνιση του «σιδηρού παραπετάσματος» για τον δυτικό κόσμο στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, ήταν γεγονός πλανητικής διάστασης. Υπήρξε ένα από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα του δραματικού 20ου αιώνα.
Κατέρρευσε τον Νοέμβριο του 1989, πέντε ημέρες αφότου μισό εκατομμύριο άνθρωποι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους του Ανατολικού Βερολίνου. Ήταν η φυσική συνέπεια της κατάρρευσης εκ των έσω. Είχε απονομιμοποηθεί και αποσαρθρωθεί προηγουμένως το καθεστώς της γκρίζας πνιγηρής γραφειοκρατίας, και της επί δεκαετίες στυγνής επιβολής του κόμματος, ουσιαστικά της κομματικής νομενκλατούρας, επί του προλεταριάτου - πάντα στο όνομα της απελευθέρωσής του από την εκμετάλλευση των καπιταλιστών.
Φυσικά η ιστορία θα καταγράψει και τα αρνητικά της πτώσης, που εξ αντανακλάσεως συνέβησαν τον δυτικό κόσμο: Την αλλόφρονη επέκταση της παγκοσμιοποίησης στην Ανατολή προς άγραν φτηνών χειρών, την καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στη Δύση, τις αιματηρές επεμβάσεις των δυτικών επικυρίαρχων που αναστάτωσαν, μάτωσαν και ξεσπίτωσαν ιστορικούς λαούς, όταν έλειψε το αντίπαλον δέος του Ανατολικού Συνασπισμού.
Όμως για να έλθουμε - χιουμοριστικώς πλέον - στα δικά μας, η ιστορία δεν ξεχνά, και η φυσική τάξη μπορεί να αργεί, αλλά ως ιστορική νομοτέλεια αποκαθίσταται και αποδίδει δικαιοσύνη.
Ευρέθη εν Ελλάδι ο εκδικητής των ονείρων που θα πάρουν εκδίκηση, για την κατάρρευση του τείχους. Συνέβη χθες στην ημερίδα που διοργάνωσαν το «Πρώτο Θέμα» και το ιατρικό site Ygeiamou.gr, με θέμα «Το σύστημα Υγείας στην Covid-19 και στη μετά Covid-19 εποχή».
Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας, μεταξύ άλλων, επεσήμανε ότι «αυτό που δημιουργείται είναι η απαίτηση για ισχυρό, ανθρώπινο και αποτελεσματικό κράτος, ειδικά στον ευαίσθητο τομέα της υγείας και πρόνοιας». Όλα καλά μέχρι εδώ, και δεν έχει εύκολη την αντίρρηση κάποιος, ειδικά εάν δεν έχει εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις επί της Οικονομίας της Υγείας, ώστε να αντιλέξει.
Όμως συμπλήρωσε: «Αυτή κατά την άποψή μου (σ.σ. η απαίτηση για ισχυρό κράτος στην Υγεία) αποτελεί και την πρώτη μεγάλη ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς επί της Δεξιάς, για να το πω σχηματικά, μετά την πτώση του τείχους»!!
Οι υπόλοιπες «τεχνικού» επιπέδου προτάσεις του, όπως 15.000 προσλήψεις, ένταξης το ΕΣΥ του συνόλου του προσωπικού που έδωσε τη μάχη της πανδημίας, θέσπιση εισαγωγικού μισθού 2.000 για τον πρωτοδιόριστο γιατρό κ.α. ακούγονται ωραία, συμπαθητικά, και είναι αυτά που θα έλεγε κάθε αντιπολίτευση. Αλλωστε τσάμπα είναι οι διεκδικήσεις, και δεν είμαστε εμείς που θα τα αντικρούαμε.
Όμως όταν ένας αριστερός αρχηγός θεωρεί ότι σε μια πανδημία που συνέβη μετά από εκατό χρόνια (ισπανική γρίπη 1918), και ανάγκασε όλα τα δημόσια συστήματα Υγείας του πλανήτη να επωμισθούν το βάρος της αντιμετώπισής της, αποτελεί μεγάλη ιδεολογική επικράτηση τη Αριστεράς έναντι της Δεξιάς, κάτι δεν πάει καλά με την Αριστερά Του.
Οι παραδοχές του είναι σημαίνουσες: Παρουσιάζει ως δικαίωση τις έκτακτες συνθήκες που δημιούργησε ένα γεγονός που είχε να συμβεί 100 χρόνια – σα να παραδέχεται ότι η Αριστερά του (επισημαίνουμε μένουμε στο κτητικό «του»), είναι χρήσιμη κάθε εκατό χρόνια!
Παραδέχεται παράλληλα την ευελιξία των κυβερνήσεων που χαρακτηρίζει νεοφιλελεύθερες, και οι οποίες είχαν την πρόνοια και την ετοιμότητα να αναθέσουν στα δημόσια συστήματα Υγείας των χωρών τους την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Δείχνει ότι αποδέχεται το τετελεσμένο πως η εφηρμοσμένη Αριστερά ( και ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός) απέτυχαν παντού, έκτοτε τελούν υπό ήττα, και κάνει νύξεις ιδεολογικής αναστήλωσης και δικαίωσης, σε γεγονότα στα οποία ανταποκρίθηκε η Δεξιά.
Αναζητά πολιτική επικύρωση και θρέφει τη νοσταλγία του από μη συγκρίσιμα μεταξύ τους γεγονότα.
Υποβαθμίζει ανιστόρητα το κοσμοϊστορικό γεγονός της πτώσης, το σχετικοποιεί, αντιπαραβάλλοντάς το με το γεγονός ότι τα δημόσια συστήματα Υγείας του πλανήτη αντιμετώπισαν την Covid.
Κάποτε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, θα άλλαζε τη μοίρα των ευρωπαίων εργαζομένων «και ίσως όλου του κόσμου», όπως είχε δηλώσει. Τώρα ανέλαβε να δικαιώσει την εκπεπτοκώσα - με το τείχος - ιδεολογική αριστερή επικράτηση.
Αυτό είναι το θέμα: Δεν παραμένει στα απλά και ελληνικά. Επενδύει πάντα σε προτάσεις περιβεβλημένες με τη μεγαλόστομη μυθολογία της Αριστεράς, και πάντα χάνει. Θα μπορούσε να σταθεί στις -συμπαθητικές - προτάσεις του για το ελληνικό ΕΣΥ και να γίνει συζήτηση επ’ αυτών.
Την αναστήλωση της αριστερής ηγεμονίας που έπεσε μαζί με το τείχος τι την ήθελε; Εκτός αν πράγματι το πιστεύει, οπότε παρέλκει κάθε κριτικής.
