Του Γιάννη Σιδέρη
Το «Αν» το έσπειραν και δεν φύτρωσε, έχει πει κάποιος. Και όμως το επαναλαμβανόμενα χαμένα «αν», είναι η τραγική λιτανεία της σύγχρονης δυστοπίας μας.
Χθες έγινε στο Μαξίμου μια ενδιαφέρουσα σύσκεψη, όπου ο υπουργός Οικονομίας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, παρουσίασε το πρόγραμμα Growth Strategy. Πρόκειται για μία μελέτη, η οποία θα αποτελέσει τη βασική πρόταση της κυβέρνησης προς την Τρόικα ενόψει της 2ης αξιολόγησης, αλλά και προς τους παραγωγικούς φορείς και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με τους οποίους θα ξεκινήσει ευρεία διαβούλευση, όπως μας ενημερώνει το Μαξίμου.
Δεν έχει σημασία ότι ακούγεται πολύ μεγαλόστομη η πρόταση. Δεν έχει σημασία που το πολιτικό - κυβερνητικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ, στερείται εκείνης της πολιτικής κουλτούρας, άρα και της πολιτικής θέλησης, ώστε να προσανατολισθεί στην παραγωγική ανασύνταξη της χώρας. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να «διεκδικούν» από κάποια έτοιμα, όχι να παράγουν.
Η πρόταση στην θεωρητική της περιγραφή είναι θετική:
Σύμφωνα με το Μαξίμου, βασικοί πυλώνες είναι η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου και η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής οικονομίας με κεντρικό στόχο την ενίσχυση της ανάπτυξης και την αύξηση της απασχόλησης.
Επιπλέον, συζητήθηκαν οι τρόποι που θα δοθεί ώθηση στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων στον αγροτικό τομέα, η αξιοποίηση στο μέγιστο βαθμό της γεωστρατηγικής θέση της Ελλάδας,(η οποία αποτελεί κόμβο στους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών), η αξιοποίηση του τουρισμού, του πλεονεκτήματος της γεωθερμίας και τέλος του ανθρώπινου κεφαλαίου, ιδιαίτερα στην κατεύθυνση των νεοφυών επιχειρήσεων και της καινοτομίας.
Στόχος είναι μέσα από το εθνικό αυτό σχέδιο να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία κατά 10 μονάδες μέχρι το τέλος του 2020. Το σχέδιο αυτό πρόκειται να εξειδικευθεί ανά κλάδο και ανά περιφέρεια, προκειμένου το συνολικό πρόγραμμα να δώσει περιεχόμενο στο στόχο της κυβέρνησης για δίκαιη ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση θα καταλήξει σε ένα βασικό πλαίσιο προτάσεων, το οποίο θα εγκριθεί από το υπουργικό συμβούλιο και στη συνέχεια ο Πρωθυπουργός θα αναλάβει πρωτοβουλίες επαφών με τους εμπλεκόμενους φορείς.
Αρκούντως περιγραφικά τα ανωτέρω, δε είναι καθόλου προς απόρριψη. Το τραγικό είναι ότι πλέον ήρθαν τόσο αργά.
Αν μια τέτοια επεξεργασία είχε απασχολήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την Ανοιξη, το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του 2014, όταν προετοιμαζόταν να εφορμήσει στην εξουσία και εκπονούσε την ελαφρότητα του προγράμματος Θεσσαλονίκης - για τότε λέμε που συνέταξε ένα πρόγραμμα με το οποίο έταζε τα πάντα στους πάντες, χωρίς να υπάρχει δεκάρα τσακιστή, τότε που θα κάλυπτε τις φρούδες υποσχέσεις με λεφτά που θα του έδινε η Μέρκελ (ούτε στο ένα εκατομμύριο δεν θα αρνείτο , γιατί ο Αλέξης είχε πρόσφατη λαϊκή εντολή)…
Αν μια τέτοια πρόταση παρουσίαζε στην Τρόικα από την αρχή της κυβερνητικής θητείας της, αντί να αφήνει τον Γιάνη να κάνει παρανάλωμα την Οικονομία, με τα φιλάρεσκα «ουάου» και τα ψευδή «σήμερα σκότωσες την τρόικα» ,(τη ανοχή πάντα του Αλέξη)…
Αν μια τέτοια πρόταση είχε παρουσιαστεί - έστω - ένα χρόνο πριν, (καθώς ένα χρόνο πριν έπρεπε να είχε κλείσει η αξιολόγηση), αντί να χρονοτριβεί σε ένα «αντιστασιακό» θέατρο σκιών, και μεγαλόστομες διακηρύξεις, για το θεαθήναι του ποιμνίου και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας – η οποία Κ.Ο. όποια μέτρα και να ψήφιζε , πάντα ήταν «τα τελευταία, άλλα δεν θα ανεχόταν», και στη συνέχεια ψήφιζε τα επόμενα τελευταία, και πάντα με «πόνο ψυχής» …
Αν όλα αυτά είχαν γίνει νωρίς, σε συνθήκες σοβαρότητας, υπευθυνότητας και ρεαλιστικού τεχνοκρατικού προγραμματισμού, θα υπήρχαν περισσότερες ελπίδες για τη χώρα - προφανώς και για την ίδια την κυβέρνηση.
Πλέον είναι όλα τόσο αργά. Παρήλθεν ο χρόνος άγονος. Τώρα στερεύοντας, προβάλει και δυσοίωνος, με τους νέους ανέργους να είναι τα επίχειρα της κυβερνητικής πολιτικής. Ακόμη και το 2019 να κάνει εκλογές, όπως...απειλεί, η κατιούσα πορεία της χώρας δεν έχει εύκολη αναστροφή. Στην καλύτερη, απλώς θα λιμνάσει. Η οικονομία μιας χώρας, έστω και μικρής, είναι βαπόρι σε πέλαγο και όχι βαρκούλα σε λίμνη, να αλλάξει άρδην ρότα.
Χάθηκε ο χρόνος σε σκιαμαχίες μιας ανέμελης ομάδας με εφηβικές φαντασιώσεις ρήξεων, και η οποία δεν είχε συνείδηση ποια μεγάλη ευθύνη της εναπόθεσε στα χέρια η λαϊκή βούληση.
Και δυστυχώς γι αυτή, έχασε το τραίνο, ο καιρός της παραγωγικής θητείας της έχει πλέον περάσει, και οι καιροί ου μενετοί γι αυτήν.
