Νέο γαϊτανάκι βρέθηκε και απασχολεί την ελαφρότητα του πολιτικού και μιντιακού σύμπαντος. Κυοφορούνται προβληματισμοί για ενδεχόμενες νομικές ευρεσιτεχνίες, με τις οποίες θα μπορούσε να αποκλειστεί το κόμμα «Σπαρτιάτες» από τη Βουλή.
Ενήλικες άνθρωποι, χρόνια στο κουρμπέτι, και ακόμη κατατρύχονται από την ανωριμότητα να μην κατανοούν ότι το πρόβλημα δεν είναι η κομματική έκφραση αυτών των ιδεών. Το πρόβλημα είναι η ύπαρξή τους και οι κοινωνικές αντιστοιχίσεις που καταγράφονται εκλογικά. Εάν αυτές υπάρχουν, θα βρουν τρόπο να εκφραστούν, έστω και καμουφλαρισμένες υπό άλλο κομματικό κέλυφος.
Εάν αποκλεισθούν και οι Σπαρτιάτες από τη Βουλή, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι να ηρωοποιηθούν περαιτέρω (ήδη έχει συμβεί τον Κασιδιάρη). Στα μάτια των οπαδών τους θα είναι οι «μάρτυρες» που διώκονται από το «σάπιο, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα»…
Αυτό φυσικά δεν απαλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ από το γεγονός ότι όχι μόνο δεν ψήφισε τη ρύθμιση για τον αποκλεισμό των καταδικασμένων για εγκληματική οργάνωση, ώστε να αποκλειστεί η κάθοδος Κασιδιάρη, αλλά ο Τσίπρας τη βραδιά των εκλογών είχε το θράσος να δηλώσει ότι η ρύθμιση «αποδείχτηκε γράμμα κενό».
Βεβαίως, η ρύθμιση δεν αποδείχτηκε γράμμα κενό, αφού ο Κασιδιάρης δεν μπήκε στη Βουλή. Σε αυτό και μόνο αποσκοπούσε η ρύθμιση. Αλλά γι’ αυτό τον λόγο δεν ψήφισε; Όχι βέβαια! Δεν ψήφισε επειδή απλούστατα έκλεινε το μάτι στους οπαδούς του Κασιδιάρη να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Το εξεδήλωσε άλλωστε και όταν δημοσίως κάλεσε τους «παραπλανημένους» οπαδούς της Χ.Α. που νόμιζε ότι έμειναν ορφανοί, να ψηφίσουν το κόμμα του.
Παράλληλα η είσοδος των Σπαρτιατών στη Βουλή έχει αρχίσει να εργαλειοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει την συμφωνία των Πρεσπών. Στελέχη του ενοχοποιούν την εθνική ευαισθησία όσων κατέβηκαν στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, υποστηρίζοντας ότι εκεί εκκολάφθηκε η ακροδεξιά.
Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή. Αφενός δικαιολογούν τους εαυτούς τους για την επαίσχυντη συμφωνία που παρέδωσε εθνικότητα και γλώσσα κατ΄ εντολήν των Δυτικών, αφετέρου επιχειρούν να περάσουν σφουγγάρι στη μνήμη των πολιτών για τις πλατείες. Για τότε που η πάνω και κάτω πλατεία (εκεί που εκκολάφθηκε η ΧΑ) βρίσκονταν σε αγαστή ώσμωση,
Παράλληλα μαθαίνουμε από ευφάνταστες πέννες, ότι για την εμφάνιση της Χ.Α. φταίει η κυβέρνηση Σαμαρά (η οποία τους παρέπεμψε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβρισκε αίθουσα να τους δικάσει επί πέντε χρόνια), η μετεγγραφή στελεχών του ΛΑΟΣ στη ΝΔ, η έμφαση στη φύλαξη των συνόρων με την Τουρκία, η άρνηση της αθρόας εισόδου μεταναστών, και ακόμα η… δίωξη των ΛΟΑΤΚΙ (μα πρόσφατα δεν έκαναν το parade και παρέστησαν όλα τα κόμματα;).
Ως συνήθως στην Ελλάδα κάθε πρόβλημα αλέθεται στις κομματικές μυλόπετρες και ευτελίζεται. Και αυτό σε μια εποχή που σε όλη η Ευρώπη η ακροδεξιά τυγχάνει ευμενούς αποδοχής.
Σύμφωνα με την ισπανική «El Pais», ένας στους έξι Ευρωπαίους (σε ποσοστό 17,1%), έχει ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές στη χώρα του κόμματα που χαρακτηρίζονται ακροδεξιά.
Ακαδημαϊκοί που κατέγραψαν τον - μη ενιαίο - χώρο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, διαπίστωσαν ότι αυτός αποτελείται από ένα νεφέλωμα ομάδων με διαφορετικές αποχρώσεις, και διαφορετικές αιτίες, αλλά που οι οπαδοί τους είναι ενωμένοι με κοινές εθνικιστικές και υπερσυντηρητικές αξίες.
Αυτό δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Σαφώς δεν έχουν προφανείς ομοιότητες η ποπουλίστικη light «ακροδεξιά» (ναι σε εισαγωγικά) του Βελόπουλου, με τον σκληρό πυρήνα της Χρυσής Αυγής που έχει αναφορές στον ναζισμό, και με το μεσαιωνικό θρησκόληπτο μόρφωμα τη Νίκης. Στο υπόβαθρο της ιδεολογίας ως ενιαίες ιδέες θα βρούμε την πατρίδα, την οικογένεια και τις «αξίες του ελληνισμού».
Αλλά αυτά είναι ιδέες που συναντάμε (σε διαφορετική ποιότητα έντασης και με διαφορετικό περιεχόμενο ερμηνείας), σε πολίτες όλου του πολιτικού φάσματος.
Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη η ακροδεξιά καλπάζει. Στη Γερμανία η AfD κέρδισε προχθές για πρώτη φορά περιφερειακές εκλογές στη Θουριγγία, ενώ στις δημοσκοπήσεις υπερβαίνει το κόμμα του καγκελάριου Ολαφ Σολτς.
Στην Ιταλία παραμένει λαμπερό το άστρο της Μελόνι. Στην πρώην σοσιαλδημοκρατική Φινλανδία στέριωσε κυβέρνηση δεξιών με τους ακροδεξιούς «Αληθινούς Φινλανδούς». Το ίδιο στην πρώην «ανοιχτή» Σουηδία, καθώς την κυβέρνηση στηρίζουν οι ακροδεξιοί «Σουηδοί Δημοκράτες». Και βέβαια παραμένουν ενισχυμένα τα «αστέρια»: Στη Γαλλία η Μαρί Λεπέν και στην Ισπανία με το φιλοφρανκικό VOX.
Πάντως, εκεί τα αριστερά κόμματα (σε εισαγωγικά ή μη) δεν επιχειρούν να επιρρίψουν ευθύνες στους αντιπάλους τους για την άνοδο των ακροδεξιών. Μόνο στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας συμβαίνουν αυτά.
