Την φόρμουλα την βρήκαν. Αφού υποσχέθηκαν στους πολίτες πως θα αλλάξουν την Ευρώπη και υπέκλεψαν την ψήφο τους, μετά την κυβίστηση, είπαν πως είχαν αυταπάτες. Πως έκαναν λάθος στην εκτίμηση τους, και πάει και τελείωσε. Δηλώνοντας αυταπατημένοι νόμιζαν πως «καθάρισαν» με τις ευθύνες τους.
Το μήνυμα που προσπάθησαν να περάσουν στους πολίτες ήταν ότι είχαν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά έπεσαν έξω στις αναλύσεις τους. Λες και τον πολίτη τον ενδιαφέρει πώς σκέφτηκε ο Τσίπρας ή ο Ιγκλέσιας ή ο Μελανσόν, όταν δήλωναν πως θα αλλάξουν την Ευρώπη. Στην πολιτική δεν υπάρχει αυταπάτη. Υπάρχει μόνον απάτη.
Αν υπόσχεσαι και δεν τηρείς τις υποσχέσεις σου είσαι πολιτικός απατεώνας, γιατί αυτό που μετρά είναι ότι με αυτές τις υποσχέσεις κέρδισες τις εκλογές. Αν η ασυνέπεια σου είναι αποτέλεσμα δόλου ή αφέλειας ουδένα ενδιαφέρει, πολύ δε περισσότερο αυτούς που ηττήθηκαν, λόγω αυτής της απάτης. Άλλωστε η δικαιολογία της αυταπάτης δεν αποδεικνύεται. Όλοι προτιμούν να χαρακτηριστούν αφελείς και καλοπροαίρετοι παρά απατεώνες και ψεύτες.
Δεν είναι τυχαίο ότι την πλάνη την επικαλούνται οι πολιτικοί που έχουν κοσμογονικά οράματα. Που θέτουν στόχους οι οποίοι ανατρέπουν καταστάσεις και παγιωμένους συσχετισμούς δυνάμεων. Και όταν στην προσπάθεια τους συντρίβονται, τότε αγωνίζονται να διασώσουν τουλάχιστον την ηθική υπόσταση τους, γιατί την πολιτική δεν μπορούν να την σώσουν.
Μια ήττα δεν υπόκειται σε πολιτική παραγραφή, αν όμως πάρει τον λούστρο μιας ένδοξης μάχης μετά από άνισο αγώνα, μπορεί να περισώσει το ήθος των ηττημένων. Η επίκληση της αυταπάτης είναι το σωσίβιο της ηθικής υπόστασης τους, που υπό προϋποθέσεις μάλιστα, όχι απλώς διασώζει το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα, αλλά μπορεί και να το ενισχύσει.
Όλη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει την κοινότοπη άποψη πως «ο κομμουνισμός ήταν μια θαυμάσια ιδέα, που εφαρμόστηκε όμως λάθος». Δηλαδή είχαμε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά κάναμε κάποια λάθη και στράβωσε ο επίγειος παράδεισος που υποσχεθήκαμε. Είχαμε την αυταπάτη της αταξικής κοινωνίας.
Ας το πουν αυτό στα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών αυτής της «θαυμάσιας ιδέας», όπως βέβαια -τηρουμένων των αναλογιών- στα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που πλήρωσαν τα capital controls και το τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο. Οι αυταπάτες των ολίγων έχουν βαρύ κόστος για τους πολλούς. Και όσο μεγαλύτερες οι αυταπάτες τόσο βαρύτερο το κόστος .
Η αυταπάτη είναι σε τελική ανάλυση ένα πολιτικό όπλο που βοηθά στην κατάκτηση της εξουσίας. Οι εκ των υστέρων δικαιολογίες αφορούν τα συνειδησιακά προβλήματα των πολιτικών απατεώνων -αν έχουν- ή την διατήρηση της σχέσης τους με αυτούς που εξαπάτησαν.
Όταν ο Τσίπρας έλεγε στο πόπολο που τον ακολουθούσε πως αυτός θα βαρά το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν, σίγουρα γνώριζε πως οι αγορές δεν χορεύουν με νταούλια. Σίγουρα γνώριζε πως κανένας δεν θα στηθεί στην ουρά για να μας δανείσει. Τα είπε όμως, κέρδισε τις εκλογές και στην συνέχεια, όταν καμιά αγορά δεν χόρεψε και καμιά ουρά δεν πιστωτών δεν σχηματίστηκε, δήλωσε αυταπατημένος.
Λοιπόν, για τους επόμενους αυταπατημένους, πίσσα και πούπουλα!
