Η κυβέρνηση έδειξε αντανακλαστικά στο πρόβλημα που προέκυψε με τις ξαπλώστρες ανταποκρινόμενη στο κίνημα που ξεσηκώθηκε. Και βεβαίως είναι αστείο να εγκαλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ που επί των ημερών του συνέβαιναν τα ίδια και δεν ενόχλησε κανέναν.
Όπως είναι αστείο να επιχειρείται καπέλωμα του κινήματος από τον υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων, Κώστα Ζαχαριάδη. Τι δουλειά έχει υποψήφιος δήμαρχος να εμπλέκεται με αυτό; Έχει κατειλημμένες παραλίες η Αθήνα και τον αφορά;
Όχι, αλλά είναι η εκ γενετής τάση της Αριστεράς να θεωρεί ότι έχει γνώμη επί παντός επιστητού των διατοπικών και των παγκόσμιων προβλημάτων. Και λύσεις στο τσεπάκι βγαλμένες από τη ναφθαλίνη των παλαιών τσιτάτων. Αλλά ποτέ λύσεις για τα ειδικά και συγκεκριμένα, όταν καλείται να τα επιλύσει.
Διακατέχεται από μια «φιλολογική και εμμονική προσέγγιση» ότι με την Αριστερά όλα θα λυθούν αφού αρκεί η βούληση, και ο λαός ευγνώμων επειδή υπάρχει η Αριστερά στην εξουσία θα στέρξει, αν δεν τρέξει κιόλας, να αποβάλει τις συμφεροντολογικές συνήθειες χρόνων.
Το είχε διατυπώσει παλιά ο μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος, στον καιρό του πρώιμου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Είχε καταργήσει τις κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα, επειδή οι πολίτες έχουν συνείδηση της ευθύνης τους και δεν θα παρκάρουν σε απαγορευμένα μέρη.
Γέμισε το κέντρο της Αθήνας παρκαρισμένα αυτοκίνητα, δεν μπορούσε να περάσει πεζός σε πεζοδρόμιο, και σε μια εβδομάδα το μέτρο καταργήθηκε, οι κλήσεις επανήλθαν, και ο Γιαννόπουλος έχασε την εμπιστοσύνη του στην συνέπεια και την ευσυνειδησία του πολίτη.
Το ανωτέρω είναι γεγονός. Έκτοτε υπήρξε και η δημιουργική φαντασία. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε συναντήσει στον δρόμο συνταξιούχο που προσφερόταν να διαθέσει τη μηνιάτικη σύνταξή του για να ορθοποδήσει η νέα αλλαγή, ενώ υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μάρδας αν δεν απατά η μνήμη, είχε βρει στον δρόμο ελεύθερο επαγγελματία που ήταν πρόθυμος να πληρώσει περισσότερα στην Εφορία, προκειμένου να στεριώσει η πρώτη φορά Αριστερά.
Και επειδή η μυθιστορηματική φαντασία υπάρχει μόνο στον λαϊκισμό των πολιτικών αλλά ποτέ στις προθέσεις των πολιτών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να γίνει δυσάρεστος στο θέμα της φοροδιαφυγής. Οι φόροι δεν προσφέρονται οικειοθελώς, αλλά εξ ανάγκης και φόβου.
Πέραν ότι στερεί το κράτος πόρους για να ασκήσει και κοινωνική πολιτική, αποτελεί και κοινωνική αδικία έναντι των συνεπών (εξ ανάγκης και αυτοί), ήτοι των μισθωτών και συνταξιούχων. Λειτουργεί δε, και εξαχρειωτικός μιμητισμός προ τους συνεπείς ελεύθερους, όταν νιώθουν ότι πιάνονται κορόιδα.
Ναι η φοροδιαφυγή είναι… προαιώνια κατάσταση, αλλά κάποτε πρέπει να κοπεί αφού δεν λύνεται, ο γόρδιος δεσμός. Ρεπορτάζ φέρουν τον Πρωθυπουργό να είναι «ανένδοτος στη διαφθορά». Επίσης, ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης δήλωσε ότι «η κυβέρνηση πατάει γκάζι στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και δεν αστειεύεται». Και ο Χάρης Θεοχάρης: «Τα ζητήματα της φοροδιαφυγής θα πάρουν την πρώτη θέση στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Και δε θα κάνουμε πίσω».
Είθε, θα το δείξει η επόμενη χρονιά, αν θα δικαιωθούν. Το 2021 ήταν ίσως νωρίς για την κυβέρνηση. Άλλωστε η χώρα αντιμετώπισε τη δίχρονη δυσκολία της πανδημίας. Οι περιστάσεις επέβαλαν κατανόηση προς τους ελεύθερους επαγγελματίες, καθώς αρκετοί επλήγησαν.
Παρόλα αυτά ήταν απαράδεκτοι οι δείκτες, όταν δύο στους τρεις Έλληνες φορολογουμένους δήλωσαν στην εφορία ότι ζουν με ετήσιο εισόδημα μέχρι 10.000 ευρώ, με τους πιο… φτωχούς να είναι εισοδηματίες, αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι. Υπάρχουν και αυτοί, αλλά δεν είναι όλοι αυτοί. Όπως είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι ένας στους δύο Έλληνες, το 50%, μένει πρακτικά και ουσιαστικά αφορολόγητο κάθε χρόνο. Και πληρώνουν μόνο οι μικρομεσαίοι (συνήθως μισθωτοί) που βγάζουν από μόλις 1.500 ή 1.600 ευρώ τον μήνα και άνω.
Σύμφωνα με μελέτες η φοροδιαφυγή στη χώρα μας είναι μεγαλύτερη από ότι σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, πράγμα που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την πολύ άσχημη οικονομική κατάστασή της (έρευνα της Διανέοσις).
Τελευταία κάτι έχει αρχίσει να γίνεται. Όπως οι πρόσφατες ανακοινώσεις για επιχειρήσεις και άτομα του διαδικτυακού εμπορίου που φοροδιέφευγαν. Αλλά σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ΥΠΟΙΚ η φοροδιαφυγή κυμαίνεται από 8 ως 10 δισ. τον χρόνο (κατ΄ άλλες εκτιμήσεις, περισσότερο). Τεράστια ποσά που λείπουν από την κοινωνική πολιτική και τη δημιουργία έργων για το σύνολο.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση, και κυρίως ο Πρωθυπουργός, θα πρέπει να πάρουν το… μαστίγιο. Αν θέλουν να μνημονεύεται η εποχή τους.
