Η σκληροπυρηνική ηγετική ομάδα της Χαριλάου Τρικούπη εξαντλείται στην εξεύρεση δικαιολογιών σχετικά με τη στρατηγική που ακολούθησε και που κατέληξε να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ στο σκαλοπάτι που οδήγησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να πάει πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο ψηλά.
Η προσωπική πολιτική χορηγία Ανδρουλάκη προς την κυρία Κωνσταντοπούλου, που την ανέδειξε εξέχων μέλος του «προοδευτικού μετώπου» και της συμμαχίας για τη δήθεν προστασία του κράτους δικαίου, επιχειρείται να εμφανιστεί ως συνετή αλλά και υποχρεωτική επιλογή.
Ταυτόχρονα, η Χαριλάου Τρικούπη διατυπώνει τον αυταπόδεικτα ψευδή ισχυρισμό ότι το ισχυρό δημοσκοπικό πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ, είναι απόρροια μια «συγκροτημένης γκεμπελικής προπαγάνδας» της κυβέρνησης.
Εάν πράγματι υφίστατο μια τόσο αποτελεσματική κυβερνητική γκεμπελική προπαγάνδα, αυτή, προφανώς και πρωτίστως θα είχε προστατέψει την κυβερνητική πλειοψηφία από το ανελέητο «ξυλοκόπημα» που υφίσταται με τα fake news, fake heroes και fake stories με τα οποία πολιτικές και άλλες δυνάμεις μόχλευσαν και μοχλεύουν συστηματικά και άγρια την εκδικητική οργή της κοινωνίας.
Ο κ. Ανδρουλάκης θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία να τελειώσει με το μοναδικό εμπόδιο που θεωρεί ότι στέκεται ανάμεσα στον ίδιο και στην εξουσία: το νυν πρωθυπουργό. Και μετά βλέπουμε. Ανέθεσε κατ΄αποκοπή στην αρχηγό της Πλεύσης Ελευθερίας, η οποία ζει και αναπνέει για δηλητηριώδη πολιτική αντιπαράθεση και είναι πρόθυμη για τη βρώμικη αυτή δουλίτσα. Ρίσκαρε η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης την ευστάθεια του πολιτικού συστήματος, ευελπιστώντας πως η Ζωή θα γκρεμίσει τον Μητσοτακισμό.
Λάθος εκτίμηση στον βαθμό που η επιχείρηση αυτή κατεδαφίζει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι η ηγεσία Ανδρουλάκη στερείται της στοιχειώδους επαφής με την πολιτική πραγματικότητα.
Αδυνατεί να μεταφράσει τα πολιτικά συγκείμενα και σπασμωδικά μετεωρίζεται. Από τα Γιάννενα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ως άλλος Τσίπρας ή στο πρόσφατο remake Κασσελάκη, διαβεβαίωσε πως «δεν έχει πλάτες» πως το δίλημμα για τους πολίτες είναι «ζωή με αξιοπρέπεια και ελπίδα».
Πως οι τράπεζες και οι ολιγάρχες πίνουν το αίμα του λαού, που έκανε δέκα χρόνια υπομονή να τελειώσουν τα μνημόνια. «Στον ελληνικό λαό λέγαμε να τελειώσουν η κρίση και οι περιπέτειες των μνημονίων για να έρθει μια καλύτερη ζωή. Πού είναι λοιπόν η καλύτερη ζωή;» διερωτήθηκε ο κ. Ανδρουλάκης.
Φοβικά και στις μύτες, χωρίς να τολμήσει να αναφερθεί ονομαστικά στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αναφέρθηκε σε κόμματα του Tik Tok που δεν έχουν πρόγραμμα, δεν μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα και μετέχουν σε «παρασκηνιακά παιχνίδια» που ουσιαστικά διευκολύνουν τη σημερινή κυβέρνηση. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που ανέλαβε προσωπικά τις συνεννοήσεις με την κυρία Κωνσταντοπούλου για το πως θα αξιοποιήσουν κοινοβουλευτικά την τραγωδία των Τεμπών, έρχεται τώρα βλέποντας την κατάρρευσή του, να ψιθυρίσει στον κόσμο, ότι η το κόμμα Tik Tok της Ζωής στηρίζει τον Μητσοτάκη.
Τις απαντήσεις στο ερώτημα, γιατί το ΠΑΣΟΚ του κυρίου Ανδρουλάκη δεν μπορεί να εκληφθεί ως εναλλακτική κυβερνητική δύναμη, έδωσε στην καταληκτική συζήτηση που έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τον Αλέξη Παπαχελά στο πλαίσιο της εκδήλωσης του Κύκλου των Ιδεών.
Ενώ δόθηκε υπερβολική δημοσιότητα στη συμβουλή που έδωσε ο κ. Βενιζέλος στον Αντώνη Σαμαρά, σχεδόν αποσιωπήθηκαν οι έμμεσες ξεκάθαρες συστάσεις προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που υπηρετεί συνειδητά, επιζήμια λαϊκιστικά και αντισυστημικά αφηγήματα σαν αυτά που επικαλέστηκε στα Γιάννενα.
« Τώρα η κοινωνία νομίζω ότι είναι πολύ μακριά στη μεγάλη της πλειοψηφία από την αίσθηση της κρίσης, της περιόδου της κρίσης, δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί τα ιστορικά διδάγματα της κρίσης, κηρύχθηκε πρόωρα η επιστροφή στην κανονικότητα και το χειρότερο, δεν υπερασπίζονται αυτοί που πρέπει να υπερασπίζονται τον αγώνα για τη σωτηρία της χώρας, δηλαδή δε λένε ευθαρσώς ότι ναι, εμείς δώσαμε τον αγώνα για τη σωτηρία της χώρας» ανέφερε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ποιος αρνείται να πει δυνατά ότι το ΠΑΣΟΚ στάθηκε ανάχωμα απέναντι στη λαίλαπα του λαϊκισμού και να κάνει το ίδιο σήμερα;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι συν αυτώ, που μιλάνε γενικώς για προοδευτικά μέτωπα και κολεγιές με τους σκληρούς θιασώτες της δραχμής, της εξόδου από το σκληρό πυρήνα της Ε.Ε, των πολέμιων των τραπεζών κλπ. Των «μάγων» που υπόσχονταν τον παράδεισο αμέσως, όπως εν μέρει κάνει σήμερα η Χαριλάου Τρικούπη;
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δε θέλει να υπερασπιστεί το εθνικό κεκτημένο του κόμματός του, διότι η δική του παραμυθία είναι αντίστοιχη με την παραμυθία του ΣΥΡΙΖΑ. Περί ελπίδας και αξιοπρέπειας.
« Είναι ευτύχημα ότι είναι εδώ παρών ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος έχει αναλάβει αυτό το βαρύ έργο της ανασυγκρότησης της παράταξης, η οποία τώρα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και έχει τις θεσμικές προϋποθέσεις να παίξει ένα ρόλο εξαιρετικά σημαντικό για τον τόπο… Όσοι έχουν υποστεί συλλογική και προσωπική ας το πούμε έτσι ήττα, ακρωτηριασμό, κατέβαλαν δυσανάλογα μεγάλα ποσά κόστους προσωπικού, πολιτικού, ηθικού και ως εκ τούτου πρέπει να υπερασπιστούν αυτό που έκαναν, το οποίο δεν μπορεί να το διεκδικεί ένα κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, πρέπει να το υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ ιστορικά, γιατί αυτό σήκωσε δυσανάλογα μεγάλο βάρος και ακρωτηριάστηκε και τώρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί» ανέφερε προ ολίγων ημερών ο Β.Βενιζέλος.
Εξάλλου, οι παραινέσεις του σχετικά με τη διαχείριση των «πολυβόλων του λαϊκισμού», όπως είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή ο Κυρ. Βελόπουλος, είχαν επίσης ευθέως αποδέκτη τον αρχηγό Ανδρουλάκη.
«…λέγονται κακώς αντισυστημικά, γιατί το αντισυστημικό είναι έπαινος για αυτούς, ενώ πρόκειται για κόμματα τα οποία είναι ανεύθυνα, δημαγωγικά, κατά τη γνώμη μου επικίνδυνα εάν τους δοθεί ευκαιρία να ασκήσουν η εξουσία».
Ποιος αποφεύγει να χαρακτηρίσει τον Βελόπουλο και την Κωνσταντοπούλου επικίνδυνους δημαγωγούς για τη χώρα και την κοινωνία; Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Ασπάζεται καιροσκοπικά το δόγμα «ο εχθρός του Μητσοτάκη είναι ο καλύτερος φίλος μου», ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται την πρόκληση πολιτικής καταιγίδας, η οποία προοπτικά θα πλήξει τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος», προκύπτει αυτόματα στη σκέψη όσων βλέπουν τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και των πρωθυπουργίσιμων και θέτουν τη συζήτηση στη βάση Βενιζέλου: «Εγώ έχω προσδοκίες οι οποίες αφορούν τον τόπο. Εμένα με ενδιαφέρει ο τόπος, με ενδιαφέρει η ασφάλεια της χώρας μας, το μέλλον του έθνους μας, η συνοχή της κοινωνίας μας, η ελπίδα των παιδιών μας και των εγγονιών μας, με ενδιαφέρει να μην οπισθοχωρήσουμε.»
