Του Γιάννη Σιδέρη
Με καθυστέρηση 55 χρόνων η κυβέρνηση ανακάλυψε της απλότητα της ζωής που είχαν ενστερνιστεί οι Χίπις («παιδιά των λουλουδιών» για τους νεότερους). Εκτός αν μετά από 45 χρόνια ενθουσιάστηκαν από τη γοητεία της ολιγάρκειας, που εξέπεμπε το τραγούδι της Μαρινέλλας «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου».
Ο στιχουργός του Πυθαγόρας πρόλαβε… τον Σερζ Λατούς και την «λιτή αφθονία» που επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός! Την ανέφερε βέβαια ως «ολιγαρκή αφθονία» καθώς το «λιτή» παραπέμπει στην αφορεσμένη λιτότητα, και προεκλογικά δεν είμαστε για τέτοια.
Φυσικά δεν ειρωνευόμαστε τον μεταμαρξιστή φιλόσοφο. Είναι αναγκαίος ο αναστοχασμός για τα περί λιτής αφθονίας, βιώσιμης ανάπτυξης και αντίστοιχης συρρίκνωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης. Αυτό υποτίθεται «θα αυξήσει την ανθρώπινη ευημερία» σε κοινωνίες που θα ζουν μέσα στις οικολογικές τους δυνατότητες με «τοπικοποιημένες» οικονομίες και ισότιμα κατανεμημένους πόρους, και με καινοτομίες που δεν θα αναπτύσσονται για… χάρη της τεχνολογίας, αλλά θα επιτρέπουν να ζούμε λιτά. Παράλληλα με «αποανάπτυξη» που θα αμφισβητεί την ανάπτυξη του ΑΕΠ και το κέρδος, το οποίο απωθεί τις ηθικές και αλτρουιστικές συμπεριφορές με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η κοινωνική ευημερία!
Είθε να δημιουργηθούν κοινωνικά κινήματα που θα αμφισβητήσουν και θα μπολιάσουν τις κοινωνίες της Δύσης σε μαζικό επίπεδο, με άλλη φιλοσοφία ζωής. Ωστόσο αυτό δεν μπορεί παρά να έρθει από «τα κάτω», από τη βάση της κοινωνίας σαν αλλαγή νοοτροπίας και συνείδησης ζωής.
Είναι όμως ενοχλητικό, αν όχι εξοργιστικό, να ακούγεται από το στόμα ενός Πρωθυπουργού μιας χώρας που έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της, που πεντακόσιες χιλιάδες νέοι άνθρωποι, έχουν σκορπιστεί στα τέσσερα σημεία του ανέμου, γιατί εδώ δεν βρίσκουν ένα κομμάτι ψωμί. Που επενδυτές δεν φαίνονται στον ορίζοντα ούτε με κιάλι - και αυτοί που φαίνονται και ονομάζονται επενδυτές, δεν είναι παρά αγοραστές, οι οποίοι ορέγονται να αποκτήσουν «μπιρ παρά» τη δημόσια περιουσία (φρόντισε η κυβέρνηση γι αυτό. Την παρέδωσε για 99 χρόνια στις ορέξεις τους).
Όσο κατανοητός ήταν ο λόγος του τότε «εναλλακτικού» ΣΥΡΙΖΑ του 4% να «συνεδριάζεται» για τέτοιες μεταμοντέρνες θεωρητικές αναζητήσεις, τόσο μη κατανοητή είναι η τωρινή ρητορική. Άλλωστε δείχνει και την… σοβαρότητα του κυβερνητικού προγραμματισμού, όταν μέσα σε δύο χρόνια από θιασώτης της «Δίκαιης Ανάπτυξης» έγινε κήρυκας της «Αποανάπτυξης!
Θα μπορούσε να είναι μια προσπάθεια πειθούς στο εσωτερικό του κόμματος, για να δικαιολογήσει την αποτυχία της καχεκτικής ανάπτυξης του 1,9%. Όσο φανατικοί Συριζαίοι και να είναι, κάποιοι βλέπουν την ανέχεια που εμπράκτως έφερε η κυβέρνηση, εκεί που είχε υποσχεθεί ότι θα τα πάρει από τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή και τις διάφορες λίστες που μας πετούσε στο κεφάλι, και έκτοτε θα διήγαμε βίον άνευ οδύνης και στεναγμού, έχοντας σκίσει τα μνημόνια και διαγράψει το επαχθές χρέος.
Ενδέχεται ωστόσο να ήταν απλώς και ένα φραστικό άνοιγμα προς κοινωνικά τμήματα που βρίσκονται αριστερόθεν του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να τα εντάξει στο εκλογικό πελατολόγιο. Άγνωστο αν αριθμητικώς υπάρχει ένα τέτοιο κρίσιμο μέγεθος που θα μπορούσε να του δώσει κάποια δεκαδικά ποσοστών. Άλλωστε αυτούς τους λίγους τους έχει αφού συνεργάζεται με τους Οικολόγους. Η υπόλοιπη, ας την πούμε «μαχητική», αριστερά, μάλλον έχει πιο υλικές βλέψεις. Διεκδικεί μεγαλύτερο κομμάτι «για το λαό» από την υπάρχουσα συρρικνωμένη πίτα, χωρίς να απασχολείται με… δευτερεύοντα θέματα, όπως η αύξησή της.
Είναι βεβαίως και προκλητικό. Να επαγγέλλεσαι την ολιγαρκή αφθονία, και να αποσπάς από τους φόρους του λαού 240.000 τον χρόνο για το εξάστερο μενού στα κυβερνητικά αεροσκάφη (εκ των οποίων το ένα θα το πουλούσαν για να μη χρεώνεται ο λαός, αλλά… ξεχάστηκαν!).
Εξ όνυχος τον λέοντα. Όπως και με το γεύμα των υποψηφίων ευρωβουλευτών στο Μαξίμου. Μια κομματική εκδήλωση που δεν θα την πληρώσει το κόμμα αλλά ο προϋπολογισμός του Μαξίμου. Δεν διανοήθηκαν να διαπράξουν κάτι τέτοιο οι πανίσχυροι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου. Και το διέπραξε ο Αλέξης!
Δε θεωρούμε το γεύμα στο Μαξίμου ως δημοκρατική αστοχία. Το θεωρούμε σκοπιμότητα, με στόχευση να στείλει εικόνα εδραίωσης δύναμης και κυριαρχίας επί του κράτους και των θεσμών. Ο κ. Τσίπρας διεμήνυσε στο κοινωνικό σύνολο « L' Etat c' est moi».
