Λίγες ημέρες πριν από τις εσωκομματικές εκλογές του Σύριζα, αποδεικνύεται περίτρανα πως εγκαταλείποντας την αρχηγία ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αφήσει τίποτα πίσω του. Ούτε μια πολιτική κληρονομιά, ένα ιδεολογικό αποτύπωμα ή έστω ένα στίγμα που να προσδιορίζει έστω και σε ελάχιστο βαθμό, τον Σύριζα της επόμενης ημέρας.
Και δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι υποψήφιοι διατηρούν αποστάσεις από την «εποχή Τσίπρα» και πως ο πρώην αρχηγός του Σύριζα κρύβεται μακριά από τις εξελίξεις. Έχοντας ωστόσο επιλέξει σαν διάδοχο του τον Στέφανο Κασσελάκη, τον οποίον υποστηρίζει μέσω των κοντινών του ανθρώπων και φιλικών του μηχανισμών. Άλλωστε με τη σειρά του και ο Στέφανος Κασσελάκης αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα στον οποίο πιστώνει το γεγονός της εισόδου του στην πολιτική. Υποστηρίζοντας παράλληλα θέσεις που απέχουν παρασάγγας από το ξεχειλωμένο πολιτικό αφήγημα που επικρατεί στο εσωτερικό του κόμματος, του οποίου διεκδικεί την αρχηγία.
Το όνομα του Αλέξη Τσίπρα απουσιάζει από τις ομιλίες των υποψηφίων αρχηγών. Απουσιάζει ακόμα και σαν σημείο αναφοράς. Και δεν προσφέρει κάποιο ειδικό βάρος στο κόμμα του, πέραν του μεγέθους του, που από το 3% το είχε οδηγήσει στη συγκυβέρνηση με την Ακροδεξιά, για να το παραδώσει στους επιγόνους του στο 17%. Όμως αυτή η κίνηση ακορντεόν, δεν βασίστηκε σε κάποιο ισχυρό ιδεολογικό περιεχόμενο ή σε μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Βασίστηκε σε τακτικισμούς, σε καιροσκοπισμούς και σε οβιδιακές μεταμορφώσεις. Με μοναδικό γνώμονα τη επαφή με την εξουσία.
Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η επόμενη ημέρα ενός κόμματος που ήταν απολύτως ταυτισμένο και εξαρτημένο από τον αρχηγό του; Ποια μπορεί να είναι η επόμενη ημέρα ενός κόμματος που αφενός έχει απωλέσει τον συνεκτικό ιστό του και αφετέρου οι υποψήφιοι αρχηγοί του έχουν απαξιώσει με την ηχηρή σιωπή τους το έργο του πρώην αρχηγού του;
Ενός κόμματος χωρίς δομή και μηχανισμό, πέρα από το κυρίαρχο προεδρικό περιβάλλον. Με συνιστώσες και ομαδοποιήσεις, φορτισμένες με ιδεοληψίες και εμμονές, με ανησυχίες και προβληματισμούς που ουδεμία σχέση έχουν με την Ελλάδα του 2023 και τα προβλήματα του σήμερα. Ενός κόμματος που κτίστηκε πάνω στα χαμένα όνειρα της Αριστεράς του εμφυλίου πολέμου και ανδρώθηκε πάνω στο απολίτικο κίνημα των αγανακτισμένων. Και ενός κόμματος που ξεγυμνώθηκε πλήρως κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης του με την Ακροδεξιά, με τα συνθήματα και τα προγράμματα του να αποδομούνται και να καταρρέουν μέρα με τη μέρα.
Οι υποψήφιοι αρχηγοί του Σύριζα θα κληθούν να διαχειριστούν ένα πολιτικό προϊόν που έχει πεθάνει. Ένα προϊόν που έχει απωλέσει την όποια δυναμική του, τον όποιο υπολανθάνοντα αντισυστημισμό του, ακόμα και την όποια εικόνα κυβερνητικής επάρκειας είχε κρατήσει μετά το μακρινό 2019.
Δεν γνωρίζουμε ποιον θα επιλέξουν οι ψηφοφόροι του Σύριζα την Κυριακή. Υπάρχουν αυτοί που ποντάρουν στην Έφη Αχτσιόγλου, η οποία αναμένεται στον δεύτερο γύρο να συγκεντρώσει σχεδόν το σύνολο του παλαιού Σύριζα. Υπάρχουν και εκείνοι που εκτιμούν πως στον δεύτερο γύρο των εκλογών ο Στέφανος Κασσελάκης θα συσπειρώσει όλο το προεδρικό περιβάλλον και όσους ελπίζουν σε μια γρήγορη επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία. Είναι όμως σίγουρο πως η μάχη δίνεται για την αρχηγία ενός άδειου πουκάμισου. Και είναι εξ ίσου σίγουρο, πως στην πορεία το άδειο αυτό πουκάμισο, θα αδειάσει και τα ίδια αρχηγικά του στελέχη.
