Του Γιάννη Σιδέρη
Στη δική τους μυθολογία, οι αριστεροί είναι οι προωθημένες, πρωτοπόρες συνειδήσεις του κοινωνικού συνόλου. Τραβούν τη ζωή μπροστά «με σημαίες και με ταμπούρλα». Ηταν έτσι αλλά φευ αυτό συνέβαινε στα χρόνια του μεσοπολέμου και λίγο μετά, αλλά μόνο όσο ήταν στην αντιπολίτευση.
Κήρυτταν τις ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης, της ταξικής ισότητας, της συναδέλφωσης. Από τις τάξεις του ξεπήδησαν θαυμαστοί ποιητές, εξαίρετοι πεζογράφοι, μεγάλοι διανοητές, ατρόμητοι αγωνιστές. Τότε ήταν η κινητήριος δύναμη για να πάει η ιστορία μπροστά.
Φυσικά όπου πήραν την εξουσία εγκαθίδρυσαν γκρίζες, ανελεύθερες, ανθρωποκτόνες δικτατορίες. Στο όνομα της εργατικής τάξης, το θεωρούμενο ως όργανο της απελευθέρωσής της, το κόμμα, καταπίεσε την «δική του» τάξη και τα σύνολα των λαών όπου εγκαταστάθηκε.
Γιατί τα γράφουμε αυτά; Γιατί αυτοί που ανέβηκαν εν μέσω κρίσης να κυβερνήσουν την Ελλάδα έχουν μείνει σε αυτά, ως φερετζέ ελλείψει δικής τους αξίας. Οι καιροί άλλαξαν, η τεχνολογία εξελίχθηκε με οργιαστικούς ρυθμούς, η παγκοσμιοποίηση εκθεμελίωσε τα σύνορα (η χαρά των αριστερών και των φιλελευθέρων), νέα προβλήματα αναδείχτηκαν που αποζητούν νέες λύσεις, αλλά η πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων κυβερνώντων έχει μείνει στα παλιά και παραδοσιακά.
Γι'' αυτό εφηύραν τους «προδότες» και τους «γερμανοτσολιάδες». Αυτή ήταν η πολιτική τους Παιδεία, η ιστορική τους «μέθεξη», οι παραστάσεις τους. Κάποιοι σπούδασαν σε ξένα πανεπιστήμια, αλλά εκεί υποτίθεται διδάχτηκαν «καπιταλιστικά γράμματα», τα οποία διαχώριζαν από την αριστερή τους Παιδεία, αφού αυτά ήταν κατάλληλα μόνο για επαγγελματική ανέλιξη. Καμιά σύζευξη το τότε με το τώρα
Δεν προσπάθησαν ωστόσο ούτε καν αυτά τα γενναία να εφαρμόσουν. Κιότεψαν και είπαν «ναι». Τώρα τα χρησιμοποιούν φραστικά σαν διάτρητες παντιέρες, ενώ στην κυβερνητική καθημερινότητά τους κατατρίβονται με διάφορα ευτελή και κουτοπόνηρα, μικρών οριζόντων.
Τελευταία, για παράδειγμα, μαίνεται ο πόλεμος της κυβέρνησης με γνωστό επιχειρηματία στον οποίο καταλογίζουν τα μύρια όσα, και προσπαθούν να τον αποδώσουν στην αντιπολίτευση. Ο πόλεμος στα social media, ο τρόπος επιθέσεων, είναι αποκρουστικός.
Όμως δεν ήταν αυτή η ιστορική αναγκαιότητα της ανόδου ενός αριστερού κόμματος στην Ελλάδα της κρίσης. Θα δικαίωνε την ύπαρξή του εάν εκσυγχρόνιζε την καρκινοβατούσα λειτουργία της Δικαιοσύνης, εάν έβρισκε μεθόδους αυτή να απονέμεται γρήγορα και δίκαια, οι υποθέσεις να μην χάνονται στο χρόνο, υπολήψεις αθώων να μην ευτελίζονται και καταδίκες ενόχων να αποδίδονται τάχιστα. Θα ήταν μια αναβάθμιση της έννοιας της Αριστεράς στην συνείδηση του πολίτη, και εμπέδωση εμπιστοσύνης και στην Αριστερά και στη Δικαιοσύνη. Και τότε θα αντιμετωπίζονταν και αυτά για ατ οποία δήθεν αλυχτούν.
Τι έκανε εν τη πράξει; Απλώς προσπάθησε να προσεταιρισθεί τη Δικαιοσύνη, να χωρίσει τους λειτουργούς της σε φίλιους και αντιπάλους, με ορμή και αυθαιρεσία που προσιδιάζει στα κόμματα εξουσίας της προχουντικής περιόδου. Μεταχουντικώς μπορεί να λειτούργησαν σποραδικά κάποιοι υπόγειοι σύνδεσμοι μεταξύ κυβερνήσεων και δικαστικών λειτουργών, αλλά ποτέ τόσο μαζικά, τόσο επιθετικά, τόσο απροκάλυπτα.
Τα ίδια έκανε και σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Ενδεικτικώς, καθώς δεν μπορεί να συμπεριληφθεί το άπαν της δημόσιας σφαίρας. Τα πρότυπα σχολεία μαραζώνουν γιατί η αριστεία είναι ρετσινιά (τα δικά τους παιδιά όμως φοιτούν στα καλά σχολεία της Ελλάδας και πανεπιστήμια του Εξωτερικού). Οι δημόσιες επιχειρήσεις (η σημαία υποτίθεται ενός αριστερού κόμματος) ξεχαρβαλώνονται και βουλιάζουν. Χαρακτηριστικά τα ερείπια της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ ή του ΟΑΣ Θεσσαλονίκης.
Στην οικονομία επεδίωξαν την «ταξική μεροληψία» υπέρ φτωχών και αδυνάτων πριν φροντίσουν να μεγαλώσουν την πίττα, ώστε πολλοί από αυτούς τους οποίους μετέτρεψαν σε πολιτικούς επαίτες, να είχαν δουλειές και να μην το αναγκαιούντο.
Ενδεικτικά πάντα, το ΑΕΠ έκλεισε στο 1,9% αντί για 2,1% (είναι λόγω... ισχυρής ανάπτυξης), οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου μειώθηκαν κατά 6,6% (ΕΛΣΤΑΤ), οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ θα πουληθούν πλέον όσο-όσο (είναι που έχουμε βγει από τα μνημόνια).
Την ίδια στιγμή κινδυνεύει η εκταμίευση των 970 εκατ. ευρώ (δεν το έχουμε ανάγκη λόγω μαξιλαριού, αλλά είναι ένδειξη πορείας), ενώ κινδυνεύει να αναβληθεί η επιμήκυνση των δανείων του ESM.
Παράλληλα ο τζίρος κατά την περίοδο των Εορτών, για το 51% των επιχειρήσεων ήταν μειωμένος (έρευνα ΙΝΕΜΥ της ΕΣΕΕ). Τα ίδια και χειρότερα στις εκπτώσεις του Φεβρουαρίου. Το 75% των επιχειρήσεων είχαν πτώση του τζίρου σε σχέση με το 2018, το 20% κινήθηκαν στα ίδια επίπεδα και μόνο το 5% των καταστημάτων είχε αύξηση (Πρόεδρος ΕΒΕΠ και ΠΕΣ Βασίλης Κορκίδης).
Οι κυβερνώντες ήλθαν, είδαν καθήλωσαν και απέρχονται.
Η μοναδική τους υστεροφημία τελικά θα είναι η συμφωνία των Πρεσπών. Υστεροφημία γι αυτούς και τους ομοίους τους (σε αυτούς περιλαμβάνονται οι ελάχιστοι γεφυροποιοί και κάποιοι του «ακραίου Κέντρου»), ενώ για το 70% του λαού θα αποτελεί εθνικό άγος.
Γι'' αυτό και μόνο θα τους θυμόμαστε. Είναι κρίμα. Χάθηκε μια ακόμη ευκαιρία για τη χώρα – δηλαδή για όλους μας.
