Παραμερίζοντας τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για το πρόσωπό του, θεωρώ τον Νίκο Ανδρουλάκη έναν ικανό πολιτικό, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος. Τι παρέλαβε, πού έχει φτάσει τώρα που μιλάμε. Όμως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, των οποίων η διαχείριση ξεπερνά κατά πολύ τις ικανότητές του, λαμβάνοντας υπ΄όψη δύο αδιαμφισβήτητα δεδομένα: Πρώτον, δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου ώστε να βαράνε όλοι προσοχή μπροστά του και δεύτερον, δεν είναι Κώστας Σημίτης ώστε, πρωθυπουργός ων, να μοιράζει το παιχνίδι της εξουσίας, γλυκαίνοντας του εσωκομματικούς αντιπάλους. Το ΠΑΣΟΚ έχει να κυβερνήσει έντεκα χρόνια και πέρασε από τότε δια πυρός και σιδήρου.
Συνεπώς, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ελάχιστα όπλα στη φαρέτρα του για να ελέγξει το εσωκομματικό τοπίο, που έχει τα εξής χαρακτηριστικά. Υπάρχει μια ομάδα η οποία δε θέλει συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς να λέει τι θέλει. Υπάρχει μια άλλη ομάδα η οποία έχει μια σαφή θέση: συνεργασία με την Αριστερά με την προοπτική της προοδευτικής κυβέρνησης. Και τέλος υπάρχει μια τρίτη ομάδα η οποία χωρίς να το υποστηρίζει δημόσια, θα έβλεπε θετικά μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Να μη λησμονήσω να αναφέρω και τη χθεσινή παρέμβαση του κ. Πεταλωτή (ΚΙΔΗΣΟ) ο οποίος τάχθηκε και αυτός κατά της συναίνεσης με τη Νέα Δημοκρατία. Ως γνωστόν το ΚΙΔΗΣΟ υπάρχει και αποτελεί μια συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ.
Ας μου πει ένας καλόπιστος άνθρωπος πώς μπορεί ο Ανδρουλάκης να ισορροπήσει μέσα σε αυτές τις τάσεις χωρίς να διαθέτει τα ατού ούτε του Ανδρέα ούτε του Σημίτη; Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει όλη αυτή την κακοφωνία -προφανώς και δεν είναι πολυφωνία- η οποία επηρεάζει άμεσα και σημαντικά τη δημόσια εικόνα του ΠΑΣΟΚ; Κάτι που φάνηκε σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Επιπροσθέτως ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει και την Ιστορία απέναντί του. Αυτός ο χώρος ενοποιήθηκε ουσιαστικά μόνον δύο φορές. Υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όταν εξέλιπαν αυτοί οι δύο πατριάρχες ο χώρος πολυδιασπάστηκε. Να διευκρινίσω πως η Ένωση Κέντρου ήταν αποτέλεσμα της συγκόλλησης οκτώ μικρών κομμάτων με έξωθεν παρέμβαση. Ο χώρος δεν ενοποιήθηκε τότε, απόδειξη η ευκολία με την οποία αποσυντέθηκε μόλις τέσσερα χρόνια μετά.
Σήμερα, μακριά από την εξουσία, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να συμβιβάσει ασυμβίβαστες πολιτικές γραμμές, με όλα τα δεδομένα εις βάρος του. Είναι εύκολο να τον κατηγορούμε, αλλά μάλλον θα αλλάξουμε άποψη αν συνεκτιμήσουμε όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με στελέχη που προωθούν όχι μόνον προσωπικές στρατηγικές, αλλά και διαφορετικές πολιτικές ατζέντες με λόγο δημόσιο.
Σήμερα στο ΠΑΣΟΚ τα πάντα είναι ανοικτά. Και αν αυτή η κατάσταση, σχεδόν δυόμισι χρόνια πριν τις εκλογές, μπορεί να έχει μικρό κόστος, όσο θα περνά ο καιρός και δε θα αποσαφηνίζεται, με κάθε βεβαιότητα, θα φέρει ένα πολιτικό vertigo.
