Αχνοφαίνεται η δημιουργία ενός νέου σκηνικού που θα δημιουργηθεί μετά την έξοδό μας, - οψέποτε - από το συρίγγιο του τρόμου που εισήλθαμε με την εξάπλωση του κορονοϊού. Τίποτε σίγουρο βέβαια, αφού εδώ είναι Ελλάδα, μαθημένη στις τραγωδίες που επαναλαμβάνονται χωρίς να μας ωριμάζουν.
Ωστόσο παρά τις εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν με την μαζική έξοδο της ανέμελης νεολαίας στα μπαρ και τις καφετέριες, ή τους «ηλιοπότες» των παραλιών του Σαββάτου, (επειδή δεν είχε γίνει ακόμη κατανοητή η ένταση του προβλήματος), εν τέλει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού υπάκουσε.
Και όχι μόνο, αλλά στα social media εκφράστηκε έντονη αποδοκιμασία έως και οργή για τους όποιους παραβάτες, που συγκριτικά ήταν λίγοι σε μια χώρα η οποία την όποια παραβατικότητα, τη ντύνει με ψευδεπίγραφη γενναιότητα στο δίστιχο «του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Δεν υπομένει όσο η διοίκηση τον αφήνει να ξεσαλώνει και δεν πέφτει η… «φάπα» του νόμου. Εφόσον πέσει, η κομπορρημοσύνη ξεφουσκώνει και το λιοντάρι γίνεται αρνάκι.
Θλιβερή εξαίρεση η εκκλησία - ασχέτως και από την χθεσινή απόφαση της Ιεράς Συνόδου που επήλθε μετά από την κοινωνική κατακραυγή και τις πολιτικές πιέσεις, και που παρόλα αυτά είναι μεσοβέζικη. Τι πα να πει λειτουργία από 7 ως 8 π.μ.; Δεν συνεχίζει η συνάθροιση πιστών να αποτελεί βόμβα διασποράς, όταν ο υπόλοιπος κόσμος υποχρεώνεται να κλείνεται στο σπίτι του; Τους ξεπέρασε η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και ο Ερντογάν που απαγόρευσε την προσευχή στα τζαμιά!
Ποιμένες συγχέουν το έργο φιλαλληλίας το οποίο έχουν ως αποστολή να διακονούν, με την μεταφυσική και τον σκοταδισμό. Εχουν αναγάγει τη Θεία Κοινωνία σε φετιχισμό μεσαιωνικής μαγγανείας. Στενόμυαλοι και παρωχημένοι, απέκρουσαν την ευκαιρία που τους δόθηκε, να σταθούν δίπλα στον λαό για το κοινό καλό και να προσελκύσουν νέες ηλικίες και μετριοπαθείς πολίτες στο ποίμνιό τους. Η αρχιερατική μήτρα που αρχικά συμβόλιζε τον ακάνθινο στέφανο του Ιησού, μετεβλήθη σε στέμμα κοσμικής εξουσίας. Όχι ότι δε το ξέραμε, αλλά αυτή τη φορά για την προστασία του κύρους της εκκλησίας και του κύρους των ιδίων, αναμέναμε ότι δεν θα παίξουν με την υγεία του λαού (τους).
Πάντως η πλειοψηφία του λαού έδειξε συγκρατημένη, συγκροτημένη, νουνεχής, και σε επαφή με την δύσκολη πραγματικότητα. Ίσως επειδή εδώ δεν είχε κάποιον εχθρό να του επιρρίψει ευθύνη για την κακοτυχία του, όπως έγινε με τα μνημόνια ή παλιότερα με τη χούντα. Ο πρώτος επιμολυντής, η Κίνα πλήρωσε ο ίδιος με τρόμο, πόνο και τους μαζικούς τάφους στη Χουάν.
Παράλληλα αναδεικνύεται και συνειδητοποιείται η αίσθηση κοινότητας – της κοινής μοίρας ανθρώπινων συνόλων που ζουν εντός συγκεκριμένης γεωγραφικής επικράτειας. Το γεγονός ότι η επέλαση του ιού ήρθε μετά την απόπειρα επέλασης των κατευθυνόμενων μεταναστευτικών ορδών στον Έβρο, συνέβαλε στην αίσθηση εθνικής αυτογνωσίας και της κοινής μοίρας,
Το ότι κάποιοι μηδαμινής απήχησης, αβροδίαιτοι του συστήματος και των Media που τους προσέδωσαν τον τίτλο του «διανοούμενου», αντέδρασαν στα του Έβρου με προσχηματικό ανθρωπισμό, ελάχιστη σημασία έχει. Η κοινή γνώμη κατανόησε τους κινδύνους αυθόρμητα και «γήινα», ακριβώς επειδή αφορά τη ζωή της (Και δεν θεοποιούμε την κοινή γνώμη. Συχνά παρασύρεται από λαοπλάνους αγκιτάτορες και ενστερνίζεται παράδοξες ή απάνθρωπες θεωρίες. Οταν όμως το επίδικο είναι η ύπαρξή της η κοινή λογική υπερισχύει).
Τα σύνορα δεν καταργήθηκαν από την παγκοσμιοποίηση ή την διοικητική ενοποίηση των κανονισμών της Ε.Ε. Η κάθε χώρα μόνη της αντιμετωπίζει την επέλαση του αόρατου εχθρού, οι πολίτες στα δικά τους μπαλκόνια τραγουδούν στις δικές τους γλώσσες τον δικό τους εθνικό ύμνο, ανεμίζουν τις δικές τους σημαίες, με την αίσθηση της κοινής μοίρας.
Οταν θα επιτευχθεί η έξοδος από τον μαζικό κίνδυνο, η κυβέρνηση θα έχει ένα ευνοϊκό τοπίο κοινωνικής αποδοχής να καταστήσει τη χώρα ένα εξόχως ευνομούμενο κράτος – αν το θέλει βέβαια. Οι πολίτες υπακούν όταν οι αποφάσεις ισχύουν για όλους. Το πολιτικό κόστος συνήθως είναι μικρότερο από ό,τι η ψοφοδεής ψηφοθηρία των πολιτικών νομίζει.
Η επιβολή του νόμου δεν είναι αυταρχισμός και αστυνομοκρατία όπως η ελαφρούτσικη μεταπολιτευτική κουλτούρα μας έχει υποβάλει. Η επιβολή του νόμου - προς όλους όμως, φτωχοδιάβολους και πανίσχυρους - είναι ευνομία, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Και κατά το γνωστό κλισέ «dura lex sed lex». Εάν αφορά όλους θα το δεχθούν όλοι, ή έστω η κρίσιμη μάζα.
Το ίδιο φυσικά ισχύσει και για την αναδιοργάνωση του ΕΣΥ και των ενόπλων δυνάμεων. Δεν έχει σημασία το μέγεθος, γιατί αυτό είναι και πλαδαρό, αλλά η λειτουργικότητά και αποτελεσματικότητά του. Σε κάθε περίπτωση η πανδημία και ο Εβρος μπορούν να αποδειχθούν ευκαιρία…
