Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν ξέρουμε αν θα επιβεβαιωθεί στα καθ΄ ημάς το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αν το κυβερνητικό… ασχημόπαπο (που αναμέναμε) θα γίνει… κύκνος, αλλά τα πρώτο δείγμα δείχνει άκρως θετικόν.
Με την πείρα των χρόνων, και έχοντας δει κυβερνήσεις να έρχονται και να φεύγουν, δεν εντυπωσιαστήκαμε από τις ηθικολογικές παραινέσεις του πρωθυπουργού προς τους υπουργούς στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο. Είχαν άλλωστε υπάρξει και πιο ηχηρές που έγιναν εμβληματικά σλόγκαν, όπως το «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή, ή η παρουσία του Καμίνη ως συνηγόρου του πολίτη στο υπουργικό του Γιώργου Παπανδρέου.
Εντυπωσιακή είναι η οργάνωση που προϋπήρξε και η οποία δεν συνάδει με τα ελληνικά καθιερωμένα. Οι οδηγίες που βρήκαν οι υπουργοί στα γραφεία τους, δείχνει το μέγεθος της σοβαρής προεργασίας, σε επίπεδο… εξωτικότητας.
Φυσικά αυτό δεν προεικάζει οπωσδήποτε μέλλουσα επιτυχία του στόχου, αλλά αυξάνει τις πιθανότητες του, όπως αυξάνει και τις πιθανότητες επιτυχίας το έμψυχο υλικό της κυβέρνησης, και δη των υφυπουργών, αφού αυτοί θα είναι οι εκτελεστικοί βραχίονες του συντελούμενοι έργου.
Υπάρχει μια περιρρέουσα - και δικαιολογημένη - επιφύλαξη στα καλά βιογραφικά. Αφορά τους πολλούς τίτλους σπουδών που φέρει κάποιος. Όμως εντοπίζεται κυρίως στους πανεπιστημιακούς, οι οποίοι κατά κανόνα όταν αναλαμβάνουν διοικητικές θέσεις τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Πως τα είχε πει ο Μπίσμαρκ; Τρεις καθηγητές και η πατρίδα εχάθη. Ετσι ακριβώς!
Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο η αξία των βιογραφιών έγκειται στο ότι δείχνουν εμπειρία διοικητικών θέσεων σε πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και οργανισμούς. Άρα θα διαχειριστούν επιτυχώς το κράτος, καθώς αυτό - οργανωτικά και διοικητικά - δεν είναι παρά η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας.
Σαφώς στο κύριο θέμα στο οποίο θα κριθεί η κυβέρνηση είναι η οικονομία. Αλλά αυτή με τη σειρά της είναι συνάρτηση επενδύσεων, οι οποίες δεν περνούν ολοκληρωτικά από το χέρι της. Από το χέρι της περνάει ωστόσο η δημόσια τάξη και η εργασιακή ευνομία.
Οσον αφορά τη Δημόσια Τάξη, η ασυδοσία χρόνων, η αύξουσα ποινική και η διαρκής πολιτική ανομία, έχουν δημιουργήσει ένα υπόστρωμα κοινωνικής αγανάκτησης (λαϊκής αγανάκτησης, καθότι η μπουρζουαζία στις βίλες της με τους ιδιωτικούς σεκιούριτι, δεν έχει λόγο να ενοχληθεί). Κάθε προσπάθεια να επιβληθεί ευνομία στη δημόσια σφαίρα θα έχει την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.
Αυτό στο αριστερό φαντασιακό ερμηνεύεται με το σλόγκαν «Νόμος και Τάξις» που παραπέμπει σε ανελεύθερα αστυνομοκρατικά ή στρατοκρατικά καθεστώτα. Έτσι το ερμηνεύουν και κάποια φίλια προς τον ΣΥΡΙΖΑ μήντια. Όμως μισό αιώνα τώρα, από τη Μεταπολίτευση, δεν υφίσταται υποψία αστυνομικού κράτους, και οι αντιδράσεις στην όποια νόμιμη αστυνομική δράση είναι αταβιστικές από την εποχή του μετεμφυλιακού κράτους.
Εκείνο που νομίζουμε δεν έχει αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ, είναι ότι ο λαός αποζητά «νόμο και τάξιν», όχι επειδή συντηρητικοποιήθηκε πολιτικά (αν προστεθούν ψήφοι ΣΥΡΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ 25, τα ποσοστά υπερτερούν συντριπτικά των κυβερνητικών), αλλά επειδή υπήρξε μακρόχρονος εκφυλισμός και άνομη ελευθεριότητα στο όνομα της ελευθερίας.
Εάν η κυβέρνηση επιβάλει την στοιχειώδη ευνομία, θα έχουμε άσχημα μαντάτα για την αριστερά. Η κυβέρνηση θα επιδοκιμαστεί από ποσοστό μεγαλύτερο αυτού που έλαβε στις εκλογές.
Έτερον στο οποίο θα δοκιμαστεί η κυβέρνηση, είναι ο εργασιακός τομέας. Ο ψευδεπίγραφος φιλεργατισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιδείνωσε την ήδη άσχημη κατάσταση που παρέλαβε. Η συνθήκες εργασίας ήταν και παρέμειναν μεσαιωνικές, καθώς επί Κατρούγκαλου η υπηρεσία ψιλοδιαλύθηκε. Κατά τη διάρκεια υφυπουργίας του Νάσου Ηλιόπουλου, μετέπειτα υποψηφίου Δημάρχου Αθηναίων, όντως έγιναν βήματα, αλλά η κατάσταση είχε ξεφύγει.
Απολύτως θετική η κίνηση του αρμοδίου υπουργού Γιάννη Βρούτση να συναντηθεί με τους Επιθεωρητές του Σώματος Εργασίας, παραινώντας τους να επιβλέψουν την τήρηση της νομιμότητας και την αποτροπή κάθε μορφής αυθαιρεσίας εις βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αν αυτό έχει συνέχεια, θα αποβεί πρωτίστως προς όφελος των εργαζομένων, εδραιώνοντας (όσο γίνεται) το κράτος εργασιακής ευνομίας.
Πέραν αυτών συμφέρει και τη ίδια την κυβέρνηση, καθώς όχι μόνο στην σκόπιμη προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις ειλικρινείς ανησυχίες αριστερών και συνδικαλιστικών κύκλων, έχει ταυτιστεί με τον ερχομό του «νεοφιλελεύθερου ολετήρα».
Κοντολογίς η κυβέρνηση ξεκίνησε καλά. Αλλά τις πρώτες ημέρες όλες οι κυβερνήσεις καλά ξεκινούν. Εκείνο που διαφοροποιεί την παρούσα, είναι ο απίστευτος - για τα ελληνικά δεδομένα, και όχι μόνο – προγραμματισμός. Αναμένεται η συνέχεια.
