Του Γιάννη Σιδέρη
Γνωστή η ρήση του Γκέμπελς ότι «η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεται την αλήθεια», αλλά είναι γενικής χρήσης. Για τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, το κόμμα του και το εκλογικό του ακροατήριο, υπάρχει μία φράση που τους φωτογραφίζει εναργώς: «Προπαγάνδα είναι η τέχνη να ψεύδεσαι, συχνότερα απατώντας τους οπαδούς σου, παρά τους αντιπάλους».
Χθες στην συζήτηση της τροπολογίας για τα αναδρομικά, ο Πρωθυπουργός παρουσιάστηκε στη βουλή σχεδόν εν κρυπτώ για μια τροπολογία, για να μονοπωλήσει τις εντυπώσεις, χωρίς δηλαδή να έχει ενημερωθεί η αντιπολίτευση, ώστε να παραστούν και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί. Επιδόθηκε σε μια αυτοδοξαστική παράθεση ατεκμηρίωτων ισχυρισμών, περί της εξόδου της χώρας από την σφοδρή οικονομική κρίση (υπό την ηγεσία του), την ανάκαμψη της Οικονομίας (που μόνο ο ίδιος βλέπει), ενώ - το πλέον σουρεαλιστικό - κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι αυτή δεν έπιασε ποτέ τα πλεονάσματα που έπιασε η κυβέρνησή του!
Αυτό κι αν είναι ύβρις! Αναφέρεται σε αυτά τα πλεονάσματα που κάποτε, το 2014, τα κατήγγειλε ως πλεονάσματα «δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμη και αίματος, πλεονάσματα θράσους και απάτης». Παράλληλα, κατά τον νυν πρωθυπουργό, ήταν και πλεονάσματα υποκλίσεων του Σαμαρά στη Μέρκελ και τους δανειστές ( λέει γι αυτή Μέρκελ που τελικά όταν τη γνώρισε διαπίστωσε ότι «Είναι επιμελής, μελετημένη και διαβασμένη που έχει τη γερμανική κουλτούρα που θέλει να λέει ο άλλος την αλήθεια και να μην κοροϊδεύει».
Αυτά δεν τα βλέπουν οι ψηφοφόροι του; Δεν νιώθουν ότι τους δουλεύει, όταν κομπάζει για επίτευξη πλεονασμάτων που κάποτε κατήγγειλε και πείθονταν ότι αυτά είναι «πράξη ντροπής, καταισχύνης και ταπείνωσης του πολίτη και της χώρας»; Προφανώς τα βλέπουν αλλά δεν νοιάζονται για την αξιοπρέπειά τους. Νοιάζονταν παλιά, τότε που ο Γιάνης, τον οποίο επίσης πίστεψαν, δήλωνε ότι ο κόσμος «δεν θέλει λεφτά ή δουλειές, θέλει αξιοπρέπεια»! Τώρα την αξιοπρέπειά τους την έχουν μάλλον εκχωρήσει στον Πρωθυπουργό για να τους περιπαίζει, καθώς τελούν εν αναμονή του «κοινωνικού» επιδόματος ελεημοσύνης.
Πρόκειται γι' αυτό το επίδομα που πάλι το '14, ο Τσίπρας κατήγγειλε τον Σαμαρά, χαρακτηρίζοντάς το ως «ξεροκόμματο άγνοιας και περιφρόνησης στα μούτρα των Ελλήνων, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να τους αφαιρέσει το τελευταίο όπλο που τους έχει απομείνει, την αξιοπρέπειά τους».
Πιο ιταμό και από αυτά όμως είναι η αδίστακτη μεθόδευση: Όχι το να φέρει στη Βουλή προς ψήφιση σε προεκλογική περίοδο σειρά νομοσχεδίων που θα νομοθετούν όσα εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη. Στην Ελλάδα είμαστε, όλες οι κυβερνήσεις δυστυχώς θα το έκαναν προεκλογικά.
Αφορά νομοσχέδια που προβλέπουν τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για 250.000 ελεύθερους επαγγελματίες, την κατάργηση του φόρου επιτηδεύματος για τους αγρότες (οι οποίοι ως γνωστόν πλήρωνα φόρο για «όλα τα κιλά» επί δεκαετίες), επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών για νέους, μείωση του ΕΝΦΙΑ μεσοσταθμικά από 10 έως 30% (αυτόν που θα καταργούσε από τον Φλεβάρη του 15), κοινωνικό μέρισμα, αύξηση κατώτατου μισθού (που θα είχε αυξηθεί αν δεν ερχόταν ο ίδιος ) κλπ.
Όμως αυτά δεν επέλεξε να τα ψηφίσει απλώς, και να τα εντάξει φυσιολογικώς στην προεκλογική του προπαγάνδα. Ούτε μόνο τα ψηφίσει ένα – ένα για να κάνει την στοιχειώδη επικοινωνιακή πολιτική. Επέλεξε να τα ψηφίσει και με ονομαστική ψηφοφορία.
Η κίνηση καταδεικνύει το απλό: Δεν ενδιαφέρεται για την ουσία των νομοσχεδίων, που υποτίθεται θα απαλύνουν τις πενόμενες κοινωνικές κατηγορίες (έτσι κι αλλιώς η επόμενη κυβέρνηση θα απολογείται αν δεν υπάρχουν λεφτά να υλοποιήσει αυτά που νομοθετεί). Ενδιαφέρεται να κάνει προεκλογική αφήγηση στα social media τους βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα ψηφίζουν ονομαστικά τα νομοσχέδιά του. Ο ίδιος το είπε στη βουλή χθες: «Θα έρχονται ένα- ένα και θα λέτε «ναι» σε όλα».
Κάποιοι εκ των οπαδών του, αφού απέτυχαν στις ψεκασμένες φαντασιώσεις τους - αλλά έχουν ανάγκη να στηρίξουν την πολιτική τους επιλογή σε υποκατάστατα πολιτικής επιβολής - θα πουν «μαγκιά του Τσίπρα, που τους παίζει μπεγλέρι».
Η μαγκιά όμως δεν έχει σχέση με την πολιτική ηθική και δη τη μυθολογημένη αριστερή ηθική (έστω και αν θα καταχωρηθούμε ως ηθικολόγοι). Και είναι μακρινή η σχέση του μέσου πολίτη που απαιτεί αξιοπιστία, με το ακροατήριο Τσίπρα – μακρινή σχέση πρωτίστως πολιτισμική, και δευτερευόντως πολιτική. Και θεωρούμε τη μεθόδευση που κάνει «θα έρχονται ένα – ένα και θα λέτε ναι σε όλα», ως μια ακόμη έκπτωση στην πολιτική ζωή.
