Στο πεδίο που αναπτύσσεται ανάμεσα στις «Αντουανέτες», που δεν βλέπουν γύρω τους κανέναν φτωχό και τους «Ξανθόπουλους», που βλέπουν εξαθλίωση και πείνα χειρότερη από το ’41, κινείται ευτυχώς, η πλειονότητα των ανθρώπων που δείχνει ότι κατανοούν τη σύνθετη πραγματικότητα, υπό το πρίσμα και της οδυνηρής πτώσης από την ευημερία των δανεικών, στη χρεοκοπία και στα μνημόνια.
Το ατομικό και συλλογικό τραυματικό βίωμα προστατεύει – ακόμη - την ελληνική κοινωνία από τις νεόκοπες αλλά και παλιές γνώριμες «Σειρήνες» που διαθέτουν, ακριβώς όπως στο πρόσφατο παρελθόν, εξαιρετικές ιδέες, προτάσεις, αιτήματα και απαιτήσεις. Μείγμα το οποίο, με μαθηματική ακρίβεια, εξασφαλίζει ένα ταχύτατο come back στην αφετηρία της καταστροφής.
Η κυβέρνηση και ο υπουργός Οικονομικών σχεδόν κατηγορούνται επειδή μηδένισαν το έλλειμα και με τα πλεονάσματα, δημιουργείται ένα εθνικό κομπόδεμα για την κακιά ώρα. ‘Η καλύτερα για τις πολλές τέτοιες ώρες, που διεθνώς, περισσεύουν. Μόνον το κόστος της θεομηνίας Daniel, που έθαψε στο νερό τη Θεσσαλία, έπνιξε ανθρώπους και περιουσίες, έφτασε σχεδόν στα 3 δισεκατομμύρια και κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι ανάλογο ή κάτι ακόμη χειρότερο.
Για τη διαρκή κρατική ενίσχυση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στους λογαριασμούς ενέργειας, τα διάφορα passes, τις έκτακτες ενισχύσεις, τις αυξήσεις στα κοινωνικά επιδόματα, τις αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, το κράτος δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία δεν κόβονται από τον τοίχο.
‘Ολες αυτές οι έξτρα δαπάνες που ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια, μπορούν και καλύπτονται και χάρη στη λογική του μυρμηγκιού, που διέπει όσους έχουν σήμερα την ευθύνη των λογαριασμών του κράτους και τη σύνταξη του προϋπολογισμού.
Τα γραφεία του ΥΠΟΙΚ έχουν ένα πλεονέκτημα.
Απρόσκοπτη θέα στην Πλατεία Συντάγματος και στη Βουλή, σημεία της πόλης που παραπέμπουν και βοηθούν στην ανάκληση των δραματικών γεγονότων της χρεοκοπίας που ήρθε μετά τα λεφτόδεντρα των δανεικών και της αλληλοεξαπάτησης πολιτικών και πολιτών.
Οι εικόνες των αγανακτισμένων και των πολιτικών χορηγών τους, όταν ετοιμάζονταν να μπουκάρουν στη Βουλή υπό το σύνθημα «να καεί να καεί το μπ…λο η Βουλή» και οι πανηγυρισμοί Τσίπρα - Καμμένου που θα έσκιζαν το μνημόνιο, δεν είναι μια μακρινή ξεχασμένη ιστορία. Φυσικά, ούτε η θεώρηση της «Μαντάμ Μέρκελ» για τον κ. Τσίπρα, εις ανταπόδοση για την ευελιξία του, αλλάζει αυτό που έζησαν στο πετσί τους οι Έλληνες.
Πιθανολογείται βασίμως ότι κανείς Έλληνας δεν θα ήθελε να το ξαναζήσει και πάντως η κυβέρνηση δεν σκοπεύει – όπως φαίνεται απ' όσα λέει και από όσα κάνει – να γίνει ο ηθικός και φυσικός αυτουργός της επόμενης χρεοκοπίας. Η βεντάλια της κριτικής για τον προϋπολογισμό που κατέθεσε η κυβέρνηση, άνοιξε μέχρι σημείου ανοησίας. Υπήρξε μεμονωμένος προς το παρόν ισχυρισμός – πιθανόν θα τον ακούσουμε σύντομα ως πολιτικό επιχείρημα – ότι αποτελεί προϋπολογισμό μνημονιακής λιτότητας.
Μετά βίας ο συντάκτης του πονήματος, συγκρατήθηκε να μην χαρακτηρίσει «ματωμένα» τα πλεονάσματα. Αν και το κείμενο υπέκρυπτε πρόθεση να «στοχοποιηθεί» ξανά ο Ε. Τσακαλώτος και εμμέσως ο Τσίπρας για τη φορολόγηση της μεσαίας τάξης και για το μαξιλάρι, παρά να χαρακτηριστεί ο Χατζηδάκης…μνημονιακός.
Η αντιπολίτευση εξαντλεί την παρέμβασή της στο υπαρκτό πρόβλημα της ακρίβειας και της δυσκολίας πολλών νοικοκυριών να ανταπεξέλθουν στο αυξημένο κόστος ζωής, που αναγνωρίζεται πρωτίστως από την κυβέρνηση.
Τα κόμματα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, λόγω και της επικείμενης συζήτησης για τον προϋπολογισμό, ανακυκλώνουν ένα αφήγημα κοινωνικής καταστροφής, τόσο ακραίο – και για αυτό μη πιστευτό – και ελάχιστα πειστικό. Τα τελευταία στοιχεία της Eurostat σχετικά με τις Περιφέρειες της ΕΕ όπου οι πολίτες αντιμετώπιζαν το 2023 τον μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, δεν βοηθάνε στην καταστροφολογία.
Στη λίστα με τις 19 Περιφέρειες στο κόκκινο βρίσκονται δυο ελληνικές. Η Πελοπόννησος με 35,7% και η Δυτική Ελλάδα με 35,2%, στην 17η και 18ηθέση. Στις θέσεις από το 1 έως το 19 βρίσκονται τρεις περιφέρειες της Ιταλίας με ποσοστά 48,6% 44,4 % και 41,6% και άλλες δυο της Ισπανίας, η περιφέρεια των Βρυξελλών στο Βέλγιο και κάμποσες στη Βουλγαρία. Στην 20η θέση συναντάται και ένα καντόνι της Ελβετίας!
Η κυβέρνηση επί έξι συνεχόμενα χρόνια ανεβαίνει σκαλί - σκαλί στη δημοσιονομική σταθερότητα την οποία θεωρεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη και για στήριξη της κοινωνίας. Έχει αποφύγει μέχρι τώρα τον πειρασμό να πατήσει στο «φιδάκι» και να κατρακυλήσει. Είναι σε θέση να ξεφύγει και από το σπρώξιμο της αντιπολίτευσης που ετοιμάζει πολιτικό μέτωπο;
