Στην πολιτική, ισχύει ό,τι ακριβώς ισχύει και στη ζωή. Δείξε μου τους «φίλους» σου να σου πω ποιος είσαι.
Η πολιτική «φιλία» του κ.Ανδρουλάκη, ο οποίος ηγείται ενός κόμματος με μεγάλη και σημαντική προσφορά - παρά τα μεγάλα λάθη που κατά καιρούς διέπραξε - με την κυρία Κωνσταντοπούλου, η οποία ηγείται της ατομικής της ΙΚΕ, λέει δυστυχώς περισσότερα για τον ίδιο απ΄όσα υποδηλώνει για την επικεφαλής της Πλεύσης.
Η σύμπλευση ΠΑΣΟΚ- Πλεύσης και δευτερευόντως με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνης της τόσο πολιτικά ακατανόητης σύμπραξης Τσίπρα – Καμμένου, η οποία έγινε ξεκάθαρα διαυγής αφότου έκαναν τις επιλογές εκείνες που εκ των υστέρων «εξηγούσαν» πως ήρθαν τόσο κοντά. Ψηφίδες εξακολουθεί να προσθέτει στο πάζλ ακόμη και σήμερα ο κ.Καμμένος.
Προσφάτως σε τηλεοπτική του παρουσία σε κανάλι της Κρήτης, γνωστοποίησε ότι είχε πει στον Ντ.Τραμπ στην πρώτη φάση της προεδρίας του, ότι αν θέλει να περάσει στην Ελλάδα την πολιτική του χωρίς τον κόσμο στο δρόμο, πρέπει να…εμπιστευτεί την αριστερά. Δεν πιστεύουμε εξ ορισμού ότι ειπώθηκε αυτό, αλλά από το αποτέλεσμα της τετραετούς συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πιθανολογείται ως απολύτως βάσιμο!
Οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος διαφήμιζαν από την πρώτη στιγμή πως είχαν αναπτύξει μια έντιμη σχέση με σκοπό την έξοδο από τα μνημόνια. Την ίδια εξήγηση περί έντιμης σχέσης και καθαρότητας στις μεταξύ τους συνεννοήσεις, δίνει και ο κύκλος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για την ώσμωση με την Πλεύση.
Θα ήταν εύκολο να καταρριφθεί ως εντελώς αβάσιμη η κατηγορία Μητσοτάκη, ότι έχει γίνει ουρά της κυρίας Κωνσταντοπούλου, αν δεν προέκυπτε από τις δημοσκοπήσεις και δεν το αντιλαμβάνονταν ως γεγονός τα στελέχη και η βάση του κόμματος. Ψάχνουν την αυτονομία των επιλογών που διαφημίζει η ηγεσία και δεν τη βρίσκουν. Αδυνατούν να δουν ως ισχυρό ενδεχόμενο το συλλογισμό της ηγεσίας, πως στόχος παραμένει η πρωτιά στις εκλογές, ενώ είναι φανερό, πως το κόμμα είναι σε αποδρομή και νιώθει την ανάσα της Πλεύσης Ελευθερίας στην πλάτη του.
Τι κερδίζει το ΠΑΣΟΚ από την πολιτική φιλία με την κυρία Κωσταντοπούλου και τους άλλους;
Αξιοπιστία; Όχι. Εμπιστοσύνη; ούτε.
Την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Ανδρουλάκης βρέθηκε σε εκδήλωση για τα 25 χρόνια από την ένταξη στην ΟΝΕ δίπλα δίπλα με τον Λουκά Παπαδήμο, το Γιάννη Στουρνάρα, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, την Αννα Διαμαντοπούλου.
Εκεί έδειξε την πλήρη σύγχυση στρατηγικής και μηνύματος.
«25 χρόνια μετά την απόφαση ένταξης στο ευρώ, έχουμε χρέος να εμπνεύσουμε ξανά τον ελληνικό λαό, με ένα βαθιά κοινωνικό και προοδευτικό όραμα που θα αναπτερώσει την εθνική μας αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να σταθεί με υπευθυνότητα στο ύψος των ιστορικών αυτών περιστάσεων. Διότι τα πράγματα δεν γυρνούν πίσω. Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, χωρίς εμμονές βάζοντας τα πραγματικά δεδομένα στο τραπέζι που δυστυχώς δυσκολεύουν και για την οικονομία μας αλλά και για τη γεωπολιτική μας θέση» ανέφερε στην ομιλία του.
Δύσκολα στο απόσπασμα της ομιλίας του, να εντοπίσει ο ψηφοφόρους του κεντρώου χώρου και της σοσιαλδημοκρατίας, στοιχεία του κοινοβουλευτικού Ανδρουλάκη που ταυτίζεται με όσους αποκαλούν δολοφόνους τους πολιτικούς αντιπάλους τους μέσα και έξω από τη Βουλή.
‘Η με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ρίχνει αλάτι στην πληγή του αντισυστημισμού, αμφισβητώντας τη Δικαιοσύνη και συμπλέοντας με όσους επιδιώκουν λαϊκά δικαστήρια και ετυμηγορίες του πεζοδρομίου.
Ακόμη λιγότερο τον ταυτίζει με τον ηγέτη του κόμματος που υπερασπίζεται από τη μια την ιστορική επιλογή του ΠΑΣΟΚ για την ένταξη στο ευρώ και συναγελάζεται διαλυτικά με όλους όσοι θέλησαν να τινάξουν στον αέρα την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας. Δεν αμνηστεύεται η ευθύνη των κυρίων Τσίπρα, Φάμελλου, Χαρίτση, Πολάκη, Αχτσιόγλου, Βαρουφάκη, Κοτζιά και φυσικά της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου. Όλων εκείνων που είχαν υποσχεθεί να απελευθερώσουν τη χώρα από την κυβέρνηση των «προδοτών» και τον ευρωπαϊκό ζυγό δίνοντας στους Έλληνες την… περηφάνεια και την αξιοπρέπειά τους.
Η διοργάνωση της εκδήλωσης και η πανηγυρική ομιλία του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ενώ «καθαρά και έντιμα» συνεργάζεται με τις δυνάμεις που απλώς θέλουν να βουλιάξει η χώρα αφού δεν έχουν εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, είναι προκλητικά υποκριτική.
Η δε αποστροφή Ανδρουλάκη εξοργιστική: « Το 2015, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα που φτάσαμε στο όρια της καταστροφής, είχα την τύχη να απευθύνω ως Ευρωβουλευτής και εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον λόγο στον τότε πρωθυπουργό επισημαίνοντας του ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια οικονομική επιλογή, αλλά μια εθνική και γεωπολιτική επιλογή, που πρέπει να σεβαστούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις διότι επετεύχθη με πολύ μεγάλους κόπους από τον ελληνικό λαό»
Καταφανώς θέλησε να διασκεδάσει μια μείζονα πολιτική και προσωπική του «αστοχία», το δραματικό καλοκαίρι του 2015. Ευρισκόμενος πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες ως ευρωβουλευτής, δεν μπήκε στη διαδικασία, προ του δημοψηφίσματος, να παραινέσει τους Έλληνες…γηγενείς να μην θέσουν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή μας μοίρα. Να μη λύσουν τη ζώνη ασφαλείας όπως είχε αποκαλέσει ο Λ. Παπαδήμος την ένταξη στην ΟΝΕ.
Δεν το είχε θεωρήσει σημαντικό ή χρέος του.
Τόσα χρόνια μετά και αφού οι συνάδελφοί του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έβαλαν πλάτη και ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο - με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πρωτοστατούσα στο να τιναχθούν τα πάντα στον αέρα - διακηρύσσει πως «το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να σταθεί με υπευθυνότητα στο ύψος των ιστορικών αυτών περιστάσεων». Δίπλα και μαζί με τους πρωταγωνιστές του 2015. Ίσως, η απόσταση από την παραλίγο εθνική τραγωδία και η έλλειψη προσωπικής εμπλοκής τότε να δικαιολογεί γιατί ο κ. Ανδρουλάκης δεν αισθάνεται άβολα ή δυσάρεστα να ταυτίζεται με το όλον ΣΥΡΙΖΑ που επιδίωξε - τυχοδιωκτικά και κόντρα στα πραγματικά δεδομένα που υπήρχαν στο τραπέζι - να σύρει την Ελλάδα όπου φυσούσε ο άνεμος.
