Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν έχει τέλος το τσίρκο Ελλάς. Ως γνωστόν δυο οικολογικές οργανώσεις προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για το Ελληνικό, με δικολαβικά τερτίπια προκειμένου να καθυστερήσουν την επένδυση, καθώς «διακόπηκε η διαδικασία ανάρτησης και κύρωσης του δασικού χάρτη της επίμαχης περιοχής (των Δήμων Αργυρούπολης, Βούλας, Γλυφάδας, Βουλιαγμένης, Αλίμου, Ελληνικού, Καλλιθέας, Μοσχάτου, Παλαιού Φαλήρου και Πειραιά).
Λογικό! Στις ανωτέρω παρθένες περιοχές της άγριας φύσης, φύονται τα παραδείσια δάση με τα χιλιάδες αιωνόβια δένδρα.
Σαφώς και δεν είναι η διάθεση προστασίας του «δάσους» του ελληνικού, που είναι 37 στρέμματα τεχνητής φύτευσης, ενώ στο έργο προβλέπεται να φυτευτούν περί τα 2.300 στρέμματα. Είναι μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία που θέλει τη ζωή αλλιώς, για την οικονομία του λόγου ας την πούμε «φτωχή και αγνή», αλλά προσπαθούν παντί τω τρόπω να επιβάλλουν τις απόψεις τους στην πλειοψηφία της κοινωνίας.
Εναργέστερα καταδεικνύεται το ανωτέρω από άρθρο που δημοσιεύτηκε σε βδομαδιάτικη εφημερίδα προσκείμενη στους «53» του ΣΥΡΙΖΑ, και το οποίο αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα που τους εκφράζει. Στο άρθρο υπάρχει μια συνολική και μετωπική αντίθεση, με ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος ερμηνεύει ως ανάπτυξη.
Γράφει ο αρθρογράφος, με την υπογραφή Ορέστη Αθανασίου (;): «έχουμε πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους να είμαστε ενάντια σε φαραωνικού τύπου σχέδια όπως το ελληνικό. Δεν θέλουμε «περίφρακτες πόλεις». Πόλεις οχυρά που αποκλείουν κάποιους ευνοημένους από τα «μιάσματα «, τους «ακάθαρτους», τους κάθε λογής κολασμένους της γης».
Ω της αφελείας! Κατ΄αρχάς δεν γνωρίζει ότι οι «περίφρακτες πόλεις – ή τουλάχιστον οι περίφρακτες συνοικίες - υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν ανέγγιχτες σε κάποια Βόρεια προάστια, εκεί όπου η φορολογική καταιγίδα που εξαπέλυσε το κόμμα του, δεν έχει την παραμικρή επίδραση, καθώς, όχι μόνο το ελληνικό πολυεθνικό κεφάλαιο, αλλά και γενικώς οι έχοντες και κατέχοντες, έχουν μεταφέρει τα χρήματά τους εκτός – κάπου εκεί που τα έχουν και οι επιφανείς υπουργοί της κυβέρνησής του.
Συγκινητικό το ενδιαφέρον του για τα «μιάσματα». Πού τα είδε; Κανείς δεν έχει ονομάσει έτσι ανθρώπινες υπάρξεις στην Ελλάδα, πέραν ίσως της ΧΑ, για τους μετανάστες. Ούτε κανείς μιλάει για «ακάθαρτους» (παρά μόνο στην... Ινδία, που αποτελούν κοινωνική τάξη - «ανέγγιχτοι» επειδή είναι ακάθαρτοι»). Εκτός αν εννοεί – που μάλλον δεν εννοεί - τον απαξιωτικά χιουμοριστικό χαρακτηρισμό που εκτοξεύουν οι δεξιοί και φιλελεύθεροι για τους νέους του ΣΥΡΙΖΑ και των Εξαρχείων, περί «άπλυτων». Πέραν αυτής της λέξης, δεν υπάρχει ο χαρακτηρισμός «ακάθαρτοι» στην ελληνική κοινωνία, και δεν προσδίδεται σε καμία κοινωνική ομάδα από κάποια άλλη. Απλώς τα εφηύρε η υπερχειλίζουσα λυρική φαντασία του συντάκτη.
Στη συνέχεια κατακεραυνώνει τους ουρανοξύστες των 200 μέτρων, που είναι «σύγχρονο μνημείο οικιστικής κερδοσκοπίας», ενώ δεν θεωρεί ότι ταυτίζεται η ανάπτυξη «με την κατασκευή εκατοντάδων χιλιάδων (!), νέων καταστημάτων και εμπορικών κέντρων».
Σεβαστά και συζητήσιμα ως απόψεις. Αν ήταν απόσπασμα από μπροσούρα μιας οικολογικής οργάνωσης θα ήταν ερέθισμα προβληματισμού. Ωστόσο τα υιοθετεί ένα μεγάλο τμήμα του κόμματος που κυβερνά, και το οποίο έχει εκπροσώπους υπουργούς σε στρατηγικά οικονομικά υπουργεία. Δεν αντιπαραθέτει παράλληλα δικές του προτάσεις, για την άλλη ανάπτυξη, η οποία θα δημιουργούσε παρόμοιο αριθμό θέσεων εργασίας, ευρύτερη οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, και απόδοση φόρων στο κράτος.
Δυστυχώς με τέτοια απορριπτική συνθηματολογική πολιτική, αυτού τους οποίους χαρακτηρίζει «μιάσματα», «ακάθαρτους», «της γης κολασμένους», θα παραμείνουν ως έχουν (αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν με την έννοια που τους αποδίδει), ενώ χιλιάδες από αυτούς θα απορροφούνταν στις νέες θέσεις που θα δημιουργούνταν, άρα θα λιγόστευε ο αριθμός τους.
Εμβληματική η φράση του διανοητή, όταν τον ρώτησαν, τι σημαίνει σήμερα να είσαι αριστερός, και απάντησε σημαίνει «να είσαι με το μέρος του αδύνατου». Πώς όμως είσαι με το μέρος του, πώς θα τον ανυψώσεις, αν δεν του δώσεις εργασία, πόρους για να ζήσει και να πάψει να είναι «της γης ο κολασμένος»;
Φυσικά υπάρχει το πολιτικό θέμα της αναδιανομής του πλούτου, ή «Δίκαιη Ανάπτυξη» που λέει και ο πρωθυπουργός. Αλλά γα να παρέμβεις πολιτικά και να διευθετήσεις την κατανομή του πλούτου, πρέπει αυτός πρώτα να δημιουργηθεί. Διαφορετικά ασκείς μια πολιτική εξισωτισμού προς τα κάτω. Δημιουργείς και άλλους «κολασμένους», για να τους έχεις ως στρατό, δίνοντάς τους ένα υποτυπώδες επίδομα και κοροϊδεύοντάς τους ότι τους συμπονείς.
Η χώρα δεν έχει βαριά βιομηχανία, και δεν πρόκειται να αποκτήσει (άλλωστε όπου και να στηθεί εργοστάσιο, οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του περιβάλλοντος, της φύσης, κλπ, θα το αποτρέψουν). Η μοναδική μας, εν καιρώ κρίσης, βιομηχανία είναι ο τουρισμός. Σαφώς να δεχόμαστε τους φτωχούς τουρίστες, αλλά δεν αρκούν για να αναπληρώσουν τις οικονομικές ανάγκες της χώρας. Ο τουρισμός των υψηλών πορτοφολιών - ώσπου να γίνουμε … βιομηχανική δύναμη - είναι μονόδρομος.
Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα γνωρίζουν τα ηγετικά στελέχη των «53», και δη οι έχοντες υπουργική θέση. Γνωρίζουν π.χ. πως η κομμουνιστική Κούβα του Raul Castro, και το κομμουνιστικό Βιετνάμ των θρυλικών Βιετκόνγκ, απογείωσαν τους πόρους τους με τον τουρισμό. Αλλά ποσώς τους νοιάζει.
Τους νοιάζει μόνο να καλλιεργούν τον παλιό μύθο της ρήξης εναντίον των πλουσίων, για να μπορούν να επιπλέουν επί των φτωχών.
(φωτογραφία: de.wikipedia.org)
