Έτσι όπως η πολιτική ζωή περιστρέφεται σε κατωφερικό σπιράλ εισαγόμενης οικονομικής δυσπραγίας, αλλεπάλληλων καταγγελλόμενων και μη αποδεικνυόμενων οικονομικών σκανδάλων, αλλά και υπαρκτών (αλλά εξίσου αναπόδεικτων ως προς την πηγή τους) θεσμικών εκτροπών όπως οι υποκλοπές, βαλτώνουμε σε ένα ομιχλώδες τοπίο χωρίς αχτίδες φωτός στον ορίζοντα.
Την κατάσταση περιέπλεξε η ομιλία Ανδρουλάκη στην Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ όπου παρουσίασε αρχές του κυβερνητικού του προγράμματος. Φιλότιμη έως αξιόλογη η προσπάθεια. Την πιστώνεται σε σχέση με την κυβέρνηση αλλά και τους κήρυκες της αέναης εριστικής καταγγελιολογίας (ΣΥΡΙΖΑ, ΜεΡΑ 25, Βελόπουλος -το ΚΚΕ είναι άλλη υπόθεση). Αλλά επειδή ουδείς θα ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ για το πρόγραμμά του στην παρούσα χρονική φάση, η προσοχή εστιάζεται στη μετεκλογική συμπεριφορά συνεργασιών. Κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ θα αποτελέσει όχημα διεξόδου της χώρας από το μετεκλογικό αδιέξοδο.
Η ομιλία του στην Κ.Ε. ήταν ένα κλικ προς τον ΣΥΡΙΖΑ αφού όρισε ως «χρέος» να συμμετάσχει σε «μια προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή η οποία δεν θα θυμίζει σε τίποτα την περιπέτεια Τσίπρα-Καμμένου»!
Ο Ανδρουλάκης χαρακτήρισε το πρόγραμμα του κόμματος ως «ποτάμι σύγχρονων προοδευτικών ιδεών που θα ανατρέψει κατεστημένα», που «θα στείλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση και θα δημιουργήσει μια προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή». Εντάξει, η επικολυρική υμνολογία σε προεκλογικές περιόδους για ανάταξη του οπαδικού φρονήματος είναι κατανοητή. Αλλά λίαν συντόμως θα ακουστεί το σφύριγμα του προεκλογικού αγώνα. Και τότε με όσα ποτάμια ιδεών και να περιβρέξει το ΠΑΣΟΚ την ελληνική κοινωνία, θα κληθεί να απαντήσει σε κάτι πιο πεζό: Στον σχηματισμό κυβέρνησης.
Ο καιρός γαρ εγγύς, τα ποσοστά όσο και να αυξηθούν, είναι προδιαγεγραμμένα (μόνο ο Ιησούς ηύξησε τον άρτον για να χορτάσει το πλήθος). Θα είναι τρίτο κόμμα και θα κληθεί να αποφασίσει εάν θα συμβάλει - με τους όρους του βεβαίως - στη συγκρότηση κυβέρνησης ή θα οδεύσουμε σε επαναληπτικές εκλογές. Η τυχόν άρνησή του είναι η πιο σίγουρη μέθοδος να στείλει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ στον Μητσοτάκη.
Και όμως, το ΠΑΣΟΚ θα ήταν χρήσιμο - για τον γράφοντα απαραίτητο - σε μια συγκυβέρνηση με το πρώτο κόμμα, που μάλλον θα είναι η ΝΔ. Θα ήταν απαραίτητο γιατί θα αποτελούσε το αντίβαρο, θα εξισορροπούσε το ισοζύγιο της κοινωνικής ευαισθησίας στην κυβερνητική πολιτική. Και αυτή θα ήταν η προσφορά του στην παρούσα φάση με τη συγκεκριμένη εκλογική δύναμη. Τα «ποτάμια ιδεών» ανάγονται σε μεταγενέστερο χρόνο, όταν η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη (που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα έρθει) θα άρχιζε να εκπνέει το ζην, όπως όλες οι κυβερνήσεις στο πλήρωμα του χρόνου.
Η προοδευτική κυβέρνηση όπως την εννοεί, προϋποθέτει πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Και οι απαιτήσεις Ανδρουλάκη μεταφράζονται ως ξεπέταγμα του Τσίπρα από νέα Πρωθυπουργία (που απολύτως λογικά δεν θα γίνει), και συμμετοχή του «ουάου» Γιάνη στην κυβέρνηση. Ο οποίος Γιάνης λέει βέβαια και κάτι σωστό: «Προγραμματικές συμφωνίες να γίνουν πριν από τις εκλογές», ώστε η όποια κυβέρνηση να μην είναι ένα άθυρμα αόριστων υποσχέσεων και προφορικών δεσμεύσεων που τις παίρνει ο άνεμος.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο βιωματικός «αντιδεξιϊσμός» του. Ιστορικά κατοχυρωμένος και δικαιολογημένος, αλλά και τραυματικά βιωμένος από τη συγκυβέρνηση με Σαμαρά. Αν και το μεγάλο τραύμα δεν ήταν η συγκυβέρνηση καθεαυτή αλλά η εικόνα του σιδηροδέσμιου Άκη ένα μήνα πριν τις εκλογές. Εικόνα καταλυτική, που δεν ξέρουμε εάν θα συμπληρωθεί στην κοινωνική συνείδηση με την περιπέτεια Καϊλή. Αν συμβεί θα είναι ένα ακόμη βήμα υποχώρησης για το ΠΑΣΟΚ. Καθόλου δεν την αξίζει, αλλά ο λαός δεν ρωτάει και δεν κατανοεί. Αποφαίνεται στις εκλογές.
Η βιωματική αντίθεση στη μητσοτακική Δεξιά αναπαρήχθη και από τον Κώστα Λαλιώτη (που δεν είναι μικρό το βάρος του και στον ιδεολογικό τομέα) σε πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου για τον Πρωθυπουργό: Όπως είπε ο «Κυριάκος» δεν είναι πια ο εξαγνισμένος «Πρίγκιπας» που φτερουγίζει, πετάει και νικάει σε μια ευνοϊκή συγκυρία του 2018-2019. Μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης με τα έργα και τις ημέρες, με το βίο και την πολιτεία του, είναι ένας «Πρωθυπουργός – Κυβερνήτης» (όπως λένε οι Αγιογράφοι), ένας πραγματικός Μητσοτάκης που μέρα με τη μέρα χάνει την αίγλη, τη γοητεία και τη «χρυσόσκονη» του νέου Κεντροδεξιού Ηγέτη. Όμως η «χρυσόσκονη» του Πρίγκιπα έχει αντικατασταθεί πια με τη «σκουριά» του Βασιλιά.
Η «κατοχύρωση» και ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ, του Κινήματος Αλλαγής ως Δημοκρατικού και Προοδευτικού Πόλου - κατά Λαλιώτη πάντα - συνδέεται άρρηκτα και αδιαπραγμάτευτα: με την αυτόνομη πορεία του, με τον αυτόνομο λόγο του, με τη Δημοκρατική Προοδευτική – Σύγχρονη ταυτότητά του, με την αυτοδύναμη στρατηγική του, με τον καταλυτικό και διακριτό πρωταγωνιστικό ρόλο του».
Ωραία όλα αυτά σύντροφοι, μαζί σας. Αλλά την επομένη των εκλογών θα πρέπει να σχηματισθεί κυβέρνηση. Και αν πρώτος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ «οκ», θα γίνετε θυσία στην προοδευτική κυβέρνηση - δηλαδή σφάγια του Τσίπρα που θα σας καταπιεί. Αν είναι ο Μητσοτάκης τι θα κάνετε;
