Άγνωστο αν θα συνεχιστούν ευθύγραμμες, και χωρίς αναταράξεις ή μεταπτώσεις, οι υψιπετείς δημοσκοπικές πορείες του ΚΙΝΑΛ υπό το νέο Αρχηγό Νίκο Ανδρουλάκη. Ακόμη και στα ίδια επίπεδα να παραμείνουν ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι το λυκόφως του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόδραστο.
Και λυκόφως δεν θα είναι μια ενδεχόμενη περαιτέρω συρρίκνωση, παρότι και αυτή διαφαίνεται πιθανή. Το λυκόφως συμβαίνει τώρα σε χρόνο παρόντα. Είναι το μακρόχρονο και μακρόσυρτο δημοσκοπικό βάλτωμα στο οποίο έχει αιχμαλωτιστεί, και το οποίο θα συνεχιστεί χωρίς πιθανότητα ανάκαμψης, καθότι έχουν στερέψει οι εκλογικές εφεδρείες.
Δίνει την εικόνα του παγιδευμένου σε κινούμενη άμμο, όπου κάθε κίνηση τον αιχμαλωτίζει περισσότερο. Ένδειξη η απεγνωσμένη κίνηση να ζητήσει εκλογές. Αντί το αίτημα εκλογών να ανατάξει την εικόνα του, να του σμιλέψει μαχόμενο πολιτικό προφίλ διεκδικητή της εξουσίας, αντί να «θερμάνει» το πολιτικό σκηνικό, σκόρπισε αδιαφορία στο κοινό και μειδίαμα στους αντιπάλους. Έχασε σε κύρος αντί να κερδίσει σε παλμό.
«Όλα τα είχαμε οι εκλογές μας μάραναν» ήταν η κοινή συνισταμένη των αντιδράσεων των πολιτών στο άκουσμα της πρότασης, εν μέσω της ζοφώδους κατάστασης που βιώνουν. Δηλαδή τα παλιά ρωμαλέα μηνύματα (ουτοπικά αλλά ρωμαλέα) που εξέπεμπε κάποτε στον καιρό της ανόδου, έδωσαν τη θέση τους σε μηνύματα που ακούγονται σαν δυσαρμονική ενοχλητική βοή στ’ αυτιά του κόσμου.
Η δεύτερη ένδειξη του λυκόφωτος είναι η ασφυκτική πίεση που ασκεί στο ΚΙΝΑΛ για συμπόρευση. Ναι χρειάζονται το ΚΙΝΑΛ, αλλά εκπέμπουν αδυναμία όταν κάθε στέλεχος σε κάθε συνέντευξη και σε καθημερινή βάση «κανοναρχεί» την ανάγκη συμπόρευσης.
Μαλώνουν κιόλας το ΚΙΝΑΛ γιατί δεν είναι συνεπές με τη… δημοκρατική παράταξη (όπως μόνοι τους οι ίδιοι βάφτισαν τον εαυτό τους, δραπετεύοντας χωρίς να αποφασίσει κάποιο συνέδριο από τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πλέρια δημοκρατικό όλο αυτό… ).
Καταδεικνύει επίσης και έλλειψη αυτογνωσίας, όταν φαντάζονται ότι η δική τους αγωνία είναι και αγωνία του λαού. Αν ήταν και του λαού αγωνία θα κυβερνούσαν ακόμη, ή αν ο λαός έκανε λάθος και δεν κατάλαβε τι ψήφισε (όπως είπε ο Φλαμπουράρης), τώρα που βίωσε ο λαός τη ΝΔ, θα έλαμπαν στις δημοσκοπήσεις.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι δεν αναταχθεί το πολιτικό σκηνικό με την είσοδο Ανδρουλάκη, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα μείνει απλώς ως έχει παγιωμένο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο χαμένος. ΤΟ ΚΙΝΑΛ ούτε είχε ούτε έχασε αν μείνει στα ίδια. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει λαμβάνειν. Αποχαιρετά την προοπτική εξουσίας.
Ευελπιστεί βέβαια να κάμψει την αντίσταση του τρίτου κόμματος με τη συνδρομή των ευρωπαίων σοσιαλιστών, οι οποίοι όντως σαν προξενήτρες προσπαθούν την προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ από τον πρώτο καιρό της Φώφης ως Προέδρου. Την πίεζαν, αλλά η αείμνηστη Φώφη τους το είχε ξεκόψει.
Γιατί να τους ακούσει τώρα ο Ανδρουλάκης, που ξέρει από μέσα τους ευρωσοσιαλιστές (άρα τους δίνει όση σημασία τους αναλογεί, όχι μεγαλύτερη), και που ως νέος αρχηγός πρέπει να ανοίξει δικό του ανεξάρτητο βηματισμό για να μην χαθεί στη σκιά του Τσίπρα;
Και αυτό κάνει, ήδη ανοίγει βηματισμό. Σε δήλωσή του σήμερα στο «Πρώτο Θέμα» τολμά μεταξύ άλλων να προτείνει για την πανδημία «Μέτρα τώρα» σαν αυτά που λαμβάνονται στην Ευρώπη. Επίσης να γίνει υποχρεωτικός ο εμβολιασμός στο Δημόσιο, για όσους υπαλλήλους έρχονται σε επαφή με τους πολίτες. Ενώ σχετικά με το αίτημα Τσίπρα για εκλογές, τον κατηγορεί ότι «αγνοεί τη σκληρή πραγματικότητα για χιλιάδες συμπολίτες μας, και δεν δείχνει υπεύθυνη στάση».
Τι σχέση έχει μια τέτοια συμπεριφορά αρχηγού, που (άσχετα αν τα λέει σωστά ή όχι, αν συμφωνείς ή διαφωνείς), δείχνει το θάρρος να δημιουργεί δυσαρεστημένους με το καλημέρα, σε σύγκριση με την προαιρετική υποχρεωτικότητα και το χάιδεμα των αφτιών που κάνει ο Τσίπρας σε κάθε πικραμένο;
