Του Γιάννη Σιδέρη
Τον καιρό του Γαλλικού Μάη του ''68, η ελληνική αριστερά είχε άλλα προβλήματα, τη διάσπαση του ΚΚΕ σε παραδοσιακούς (φιλοσοβιετικούς) και αναθεωρητές (ευρωκομουνιστές), τον μύθο του Φιντέλ, την αποστασιοποίηση Μάο – Χότζα, κλπ.
Αργότερα όταν κατέρρευσαν όλα μετά το ''89, κάποια τμήματά της (π.χ. η νεολαία του Συνασπισμού) ανακάλυψαν τον γαλλικό Μάη και τα συνθήματά του. Ένα από αυτά πρόσταζε «Σύντροφοι τρέξτε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σας». Δυστυχώς παρά την παπαγαλία του συνθήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί στον παλιό κόσμο.
Ίσως γιατί έχουν επαναπαυθεί στην βολικότητα των παλιών θεωριών που παρέλαβαν στα αριστερά κιτάπια, και λόγω πνευματικής οκνηρίας και θεωρητικής ανεπάρκειας, αδυνατούν να αναγνώσουν την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις 7 Ιουλίου.
Εν αρχή αδυνατούν να κατανοήσουν την περίπτωση Μητσοτάκη. Ο νυν Πρωθυπουργός βγήκε Πρόεδρος της ΝΔ από μία – κατά την προσωπική μας άποψη απολίτικη - διαδικασία που εγκαινίασε στη χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου και υιοθέτησε ακρίτως η ΝΔ, με την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, ενώ τώρα σκέπτονται να την υιοθετήσουν και στον ΣΥΡΙΖΑ: Ο κάθε πολίτης, ακόμη και άσχετος με το κόμμα, να μπορεί να ψηφίσει τον αρχηγό του!
Ετσι έφτασε να επικρατήσει το απόλυτο αουτσάιντερ ο Μητσοτάκης, έναντι βαριών χαρτιών της παράταξης με κομματικές περγαμηνές, όπως ο Μεϊμαράκης ή ο Τζιτζικώστας (Ο Αδωνις ακόμη ήταν έπηλυς). Ο λόγος της επικράτησης Μητσοτάκη οφείλεται στο γεγονός ότι ένα τμήμα του λαού (φιλελεύθερης κατεύθυνσης που δεν αναγνώριζε στον εαυτό του τα τυπικά χαρακτηριστικά του παραδοσιακού δεξιού), προσήλθε να ψηφίσει, προκειμένου να αναδείξει έναν καθαρόαιμα φιλελεύθερο αρχηγό.
Δηλαδή ο Μητσοτάκης είχε αναγνωρισιμότητα ως γιος του μπαμπά, αλλά δεν εξελέγη αρχηγός γι αυτό (άλλωστε ως προς αυτό το τοπίο ήταν αφιλόξενο στο εσωτερικό της ΝΔ).Εξελέγη από τον αυθόρμητο «εισοδισμό» της κοινωνίας στις κομματικές εκλογές.
Αυτό, αρέσει ή όχι σαν διαδικασία (στην στήλη δεν αρέσει), κατέδειξε της ύπαρξη μιας δυναμικής στα εσώτερα της κοινωνίας, την οποία παραγνώρισε και - ακόμη - παραγνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό αντιμετωπίζει τον Μητσοτάκη σαν έκφραση της παλιάς σκληρής Δεξιάς. Μια εικόνα που δεν εισπράττει η κοινωνία, και εξ' αυτού η κριτική καθίσταται άσφαιρη.
Πολύ περισσότερο που τα στελέχη πρώτης γραμμής έχουν πλέον τη δική τους ιστορία. Πώς να κατηγορήσει για νεοφιλελευθερισμό ο κ. Ραγκούσης, που ανέτρεψε την επίπονη και ορθολογική λύση Ρέππα για τα ταξί, βάζοντας άνευ λόγου φωτιά στα τόπια, για να δείξει αποφασιστικός και καλός μαθητής της Τρόικα; Και πώς να πείσει όταν καταγγέλλει την ανάδειξη της νέας ηγεσίας της αστυνομίας ως «αναστήλωση του κράτους της δεξιάς», όταν ο Χρυσοχοΐδης του απαντά: «Ο νέος Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας έγινε Επιτελάρχης το 2017, Υπαρχηγός το 2018 και Αρχηγός σήμερα»;
Και το κυριότερο: Πώς θα πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ για αναστύλωση αστυνομικού κράτους, όταν αυτά που έχει πει ότι θα αντιμετωπίσει ο Μητσοτάκης (π.χ. εγκληματικότητα, ανασφάλεια πολιτών, άσυλο, Εξάρχεια), επιδοκιμάζονται από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας;
Και πόσο επίσης μπορεί να πείσει για το σύγχρονο πρόσωπό του, όταν ο νεοεκλεγείς με τη βοήθεια Τσίπρα, Πολάκης, τροφοδοτεί την προπαγάνδα που υπογείως εξαπέλυσε ο ΣΥΡΙΖΑ, περί γκαντεμιάς Μητσοτάκη, γράφοντας στο αγαπημένο το facebook: « Υπομονή, ένα τσουνάμι, μια έκρηξη ηφαιστείου και μια πτώση μετεωρίτη έμεινε… Πυρκαγιά, χαλαζόπτωση, πλημμύρα και σεισμός έγιναν… γρήγορα. ΥΓ: ο λοιμός και ο λιμός έπονται του κύκλου των φυσικών φαινομένων…».
Μα αριστεροί άνθρωποι όντας, επενδύουν στις μεσαιωνικές δοξασίες της μαγγανείας; Τίποτα δεν τους είπαν οι καθοδηγητές τους για τον «Ιστορικό Υλισμό» του παππού Μαρξ;
Και πόσο ο ίδιος ο Τσίπρας έχει ξεπεράσει τις κνίτικες ή τις ελαφρολαϊκές αριστερίστικες καταβολές, και μπορεί να εκφράσει μια σύγχρονη Κεντροαριστερά; Πόσο οι παλαιοπασόκοι Χρ. Σπίρτζης και Χρ. Κοκκινονασίλης, μπορούν να αντιμετωπίσουν όχι μια κυβέρνηση της Δεξιάς που νομίζουν, αλλά μια σύγχρονη κυβέρνηση φιλελεύθερων τεχνοκρατών με επικεφαλής φιλελεύθερο Πρωθυπουργό;
Υπάρχει βέβαια η νέα γενιά την οποία προωθεί ως ομάδα αιχμής ο κ. Τσίπρας. Εφη Αχτσιόγλου, Αλέξης Χαρίτσης, Νάσος Ηλιόπουλος, Κώστας Ζαχαριάδης, Δημ. Τζανακόπουλος , Νίκος Παππάς, είναι κάποιοι από αυτούς. Όμως και αυτοί μεγάλωσαν πολιτικά με τις ιδεολογικές δοξασίες του αγώνα κατά της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», την οποία… καταπολέμησαν με αγωνιστικό τουρισμό στη Γένοβα και την Πράγα, καθώς και στις πλατείες του αντιμνημονίου. Δεν γνωρίζουν τον φιλελευθερισμό, που πρέπει να πολεμήσουν, γι' αυτό πολεμούν τη Δεξιά που έχουν κληρονομημένη στο μυαλό τους, και όχι τη ΝΔ του Μητσοτάκη.
Αν δεν κατανοήσουν το νέο περιβάλλον, ο δρόμος της αντιπολίτευσης θα είναι μάλλον μακρύς γι' αυτούς.
