Του Γιάννη Σιδέρη
Το στρατηγικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανές, καθώς μετά την εκλογική ήττα έχει μπει σε μια φάση περιδίνησης, χωρίς ακόμη να μπορεί να αρθρώσει συγκροτημένο λόγο με προοπτική κάποιας διεξόδου.
Χθες κατά την εισήγησή του στο Πολιτικό Συμβούλιο ο Αλέξης Τσίπρας κατετρήβη στην ανακύκλωση των ίδιων αδιέξοδων προτάσεων. Για τη λειτουργικότητα της συζήτησης ας αποδεχτούμε τον ισχυρισμό του ότι «ο κ. Μητσοτάκης είναι εγκλωβισμένος στις επιλογές και τις αντιφάσεις του». Μα η ίδια εικόνα ισχύει ακριβώς και για τον ίδιο.
Και ο μεν Μητσοτάκης έχει τη διέξοδο να αποδράσει από τον υποτιθέμενο εγκλωβισμό του δια του κυβερνητικού έργου. Εκεί θα κριθεί από τους πολίτες σε εύλογο διάστημα και από την ιστορία μακροπρόθεσμα. Ο Τσίπρας όμως δεν έχει σημείο απόδρασης. Αυτό θα μπορούσε να ήταν μόνο μέσω των προτάσεών του ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά προς το παρόν βρίσκεται εγκλωβισμένος σε δύο προτάσεις που όχι μόνο δεν έχουν ελπίδα να υιοθετηθούν, αλλά – το ουσιαστικότερο – δεν έχουν συνήχηση με την κοινή γνώμη.
Χθες στο Πολιτικό Συμβούλιο είπε - για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό – ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει να σταματήσει να ευτελίζει τον θεσμό του ΠτΔ και να εξηγήσει γιατί δεν προτείνει την ανανέωση της πετυχημένης θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου». Διαβεβαίωσε δε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συμμετάσχει στα καλλιστεία και την ονοματολογία!
Μα οι αντιφάσεις του είναι προφανείς και εμφανείς. Δεν τέμνουμε την ουσία των προτάσεών του. Προσεγγίζουμε τα επιφαινόμενα:
Την ονοματολογία την ξεκίνησε ο ίδιος φέρνοντας στη δημοσιότητα, ως μη όφειλε, το όνομα του Προκόπη Παυλόπουλου. Αποτελεί παραδοξότητα made by ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει Πρόεδρο Δημοκρατίας, και μάλιστα με απαιτητό έως εριστικό τρόπο. Δεν έγινε κάτι παρόμοιο από κανέναν προηγούμενο, από τον Αντρέα Παπανδρέου ως τον ίδιο τον Τσίπρα το 2015!
Έτσι δε εριστικά που προβάλλει την υποψηφιότητα Παυλόπουλου αποκλείει την επιλογή του, γιατί ακόμη και αν τον σκεπτόταν ο Μητσοτάκης,δεν θα μπορούσε να τον επιλέξει αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαινε με νικητήριες ιαχές ότι «έσυρε» τον Πρωθυπουργό να επιλέξει τη δική του πρόταση!
Όσο για το ότι οφείλει ο Μητσοτάκης να εξηγήσει γιατί δεν επιλέγει τον Παυλόπουλο, είναι και αυτό πρωτοφανές. Η μόνη εξήγηση που μπορεί και υποχρεούται να κάνει ο Μητσοτάκης, είναι να εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο επέλεξε το πρόσωπο που προτείνει. Όσο για τον - ακατανόητο - όρο «καλλιστεία»,που υποτίθεται διεξάγει ο Μητσοτάκης, από όσα γνωρίζουμε δεν ψάχνει τον… πιο όμορφο. Αν με το καλλιστεία» εννοεί τα αξιολογικά κριτήρια που πρέπει να προσδιορίζουν το πρόσωπο του Προέδρου, είθε αυτά να πληρούν κατά τον πλέον ουσιώδη τρόπο τον χαρακτηρισμό των «καλλιστείων». Άλλωστε και ο ίδιος αφού μιλάει για πετυχημένη θητεία Παυλόπουλου, αξιολογικά κριτήρια (ήτοι «καλλιστεία») επιστρατεύει.
Στο Πολιτικό Συμβούλιο επίσης αναφέρθηκε στην δεύτερη «κορυφαία επιλογή», τον εκλογικό νόμο: «Καταργεί την απλή αναλογική, το πιο δίκαιο εκλογικό σύστημα που αναγκάζει τα πολιτικά κόμματα σε συνεννόηση και προγραμματικές συγκλίσεις», όπως είπε.
Ουσιαστικά με την απλή αναλογική κατεγράφη μια ακόμη αποτυχία του Τσίπρα. Οφείλουμε βεβαίως να πούμε ότι η απλή αναλογική αποτελεί πάγια θέση του, όπως και του ΚΚΕ Ωστόσο δεν την πίστευε γιατί όσο οι δημοσκοπήσεις ήταν ευνοϊκές δεν ενδιαφέρθηκε να αλλάξει το νόμο. Το έκανε όταν άρχισε να υποχωρεί δημοσκοπικά, με στόχο «να μη γίνει ποτέ ο Μητσοτάκης Πρωθυπουργός», όπως μας είχε πει συνεργάτης του.
Τα δεδομένα των δικών τους δημοσκοπήσεων έδειχναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπολείπεται της ΝΔ δύο με τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Έτσι έδωσε την απλή αναλογική σαν «τυράκι» στο ΚΙΝΑΛ, πιστεύοντας ότι η Γεννηματά θα ψηφίσει το νόμο αφού θα εξέλεγε περισσότερους βουλευτές. Μετά τις εκλογές που θα γίνονταν με απλή αναλογική, θα σχημάτιζε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ, και με τον ίδιο Πρωθυπουργό.
Αλλά… σκιάς όναρ οι σχεδιασμοί. Η Φώφη δεν τσίμπησε, η απλή αναλογική μετατέθηκε για τις επόμενες εκλογές, που είναι δεδομένο πως θα είναι διπλές. Αν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει και σε αυτή - που σημειωτέον δεν έχει καν την αποδοχή της κοινωνίας η οποία τάσσεται υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων - είναι γιατί βρίσκεται εγκλωβισμένος και υποχρεωμένος να στηρίζει μια θέση που εκ των πραγμάτων έχει καταστεί παρωχημένη και θα καταστεί άχρηστη με την ψήφιση του νέου νόμου.
Ως εκ τούτου και σε αυτό βρίσκεται εγκλωβισμένος, και στην αγωνία του, μη έχοντας επιλογές, το κάνει χειρότερο αναφέροντας ότι ο Μητσοτάκης τορπιλίζει τις δύο κορυφαίες επιλογές «σε μια συγκυρία που χρειάζεται εθνική συνεννόηση». Δηλαδή θέλει να πει ότι από την πλευρά του εθνική συνεννόηση θα υπάρξει μόνο αν περάσουν ετσιθελικά οι προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης (αντιπολίτευση ωσεί κυβέρνηση; ) Και αυτό είναι προϋπόθεση εθνικής συνεννόησης!
