«Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας που έσωσε τη χώρα» μας ενημερώνει ο Πάνος Ρήγας, πρώην υπουργός του και πρώην γραμματέας του Σύριζα.
Ενώ σε περίπτωση που είχαμε τυχόν αμφιβολίες, ο γνωστός καθηγητής Μαραντζίδης, έρχεται με φόρα να υπερθεματίσει, λέγοντας ότι «ο Τσίπρας είναι ο τελευταίος των χαρισματικών ηγετών».
Κάτι δηλαδή ανάμεσα στους Κωνσταντίνο Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη. Αν όχι και λίγο πιο πάνω απ’ αυτούς.
Να θυμίσω ότι ανάμεσα στις υπόλοιπες καινοτόμες ιδέες του, ο ίδιος καθηγητής είχε κάποτε ταχθεί και υπέρ της «φινλανδοποίησης» της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, ως κάτι απολύτως θετικό για τα εθνικά της συμφέροντα.
Από κοντά και η Έλενα Ακρίτα που μας μαλώνει και μας καλεί «να τελειώνουμε κάποτε με την αρχοντοχωριάτικη αντίληψη ότι ένας πολιτικός πρέπει να μιλάει τέλεια αγγλικά για να αναγνωριστεί διεθνώς το κύρος και η δράση του».
Γιατί τι σημασία έχει σου λέει να γίνεσαι ρόμπα επιχειρώντας να μιλήσεις με τον Κλίντον σε παγκόσμια μετάδοση, στο ετήσιο συνέδριο του Ιδρύματος του, μην καταλαβαίνοντας λέξη, και αναγκάζοντάς τον να σου πει όσο πιο διακριτικά μπορούσε, το “Alexis let me ask you another question”. Λογικό το ερώτημα, όταν άλλωστε είσαι «ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας», αυτά είναι λεπτομέρειες ανάξιες αναφοράς.
Στο κάτω κάτω, ο «ηγέτης» αγγλικά μπορεί να μην ξέρει καλά αλλά κατέχει άριστα την ελληνική γλώσσα, είναι γνωστό αυτό ανά το πανελληνιον.
Τι κι αν είπε κάποτε το περίφημο «μας είναι συμπαθή τα νεκρά παιδιά» ; Μπορεί να ήταν από το άγχος.
Τι κι αν είπε τα «είναι μία διαδικασία που στη συνείδηση του μέσου μαθητή, δεν τον επωφελεί, «θα καθαρίσουμε τον κόπρο του Αυγέα», «απαίτημα της κοινωνίας», «να θρέψουμε τους καρπούς», «εκρήχτηκε», «απολολόν πρόβατο», «δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα», «νεοποτισμός», «ακατάληπτοι δεσμοί», «της διεθνής δικτατορίας», «Εθνικό Μετσόβειο Πανεπιστήμιο», «είμαι ευτυχής που το επιβεβαίωσε και η προλαλήσουσα», «υποκλαπηθείσες φωτογραφίες»;
Συμβαίνουν αυτά σε όλους εν τη ρύμη του λόγου.
Εξάλλου τόσα καλά έκανε στη χώρα, εκεί θα κολλήσουμε;
Μια «διαπραγμάτευση» που τη φέσωσε 100 δισ., ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, μια υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, μια συμφωνία για πλεονάσματα μέχρι το 2060.
Ο Τσίπρας προστάτευσε επίσης τους θεσμούς και το κράτος δικαίου όσο κανείς άλλος. Δεν επιχείρησε ποτέ χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, ούτε προσπάθησε να κλείσει μη αρεστά κανάλια και εφημερίδες. Ούτε φυσικά έδωσε ποτέ δημόσια έργα σε άφραγκους κολλητούς του.
Αλλά ούτε επιδίωξε ποτέ και να βάλει φυλακή πολιτικούς τους αντιπάλους με μοχλό τη σκευωρία Νοβάρτις. Και δε μίλησε ποτέ για «αρμούς της εξουσίας». Όλα όσα λέγονται είναι κακοήθειες.
Και πως θα μπορούσε άλλωστε να κάνει όλα τα παραπάνω ένας πολιτικός που έχει το ηθικό πλεονέκτημα κατ’ αποκλειστικότητα ; Χώρια που είναι και “προοδευτικός” εξ ορισμού.
Ευτυχώς, όμως που τελειώνει όπου να ‘ναι και το rebranding και ο ηγέτης επιστρέφει ακμαίος και φρεσκαδουρα για να ενώσει την «κεντροαριστερά». Το πότε βέβαια ο Σύριζα, η Κωνσταντοπούλου, ο Χαριτσης και ο Βαρουφακης έγιναν κεντροαριστερά, χαμπάρι δεν πήραμε. Αλλά μη στεκόμαστε σε λεπτομέρειες.
Και θα βγουν τώρα κάποιοι αναιδείς και κακόπιστοι να ρωτήσουν. Μα καλά πως γίνεται αριστερός και προοδευτικός και να συγκυβέρνησε κάποτε για πέντε χρόνια με τους ακροδεξιούς κλόουν του Καμμένου;
Βλακώδης ερώτηση κύριοι γιατί αυτό ήταν μέσα στο πλαίσιο των τακτικών κινήσεων του “ηγέτη”. Γιατί ένας αριστερός και προοδευτικός ηγέτης πρέπει να συμμαχεί ακόμα και με τον διάβολο. Πόσο μάλλον και με ταξικούς του εχθρούς προκειμένου να πέτυχει η επανάσταση.
Αφήστε δε που μπορεί να έκανε κι έναν ιδιοφυή εισοδισμό, ξεπαστρεύοντας την ακροδεξιά και παίρνοντας μεταγραφή στον Σύριζα όλη της την αφρόκρεμα όπως την Κουντουρά, τη Χρυσοβελώνη και τον Κόκκαλη. Λίγο το’χετε αυτό;
Αν έχετε πάντως ακόμα αμφιβολίες, ρωτήστε και τον Πάνο Καμμένο. Που όταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί δεν έριξε την κυβέρνηση Τσίπρα για τις Πρέσπες ενώ μπορούσε, απάντησε:
«Μα γιατί όλοι οι βουλευτές μου είχαν εξαγοραστεί».
Υπερβολές νομίζω. Κάνουν ποτέ τέτοια οι «ηγέτες» ;
