Τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του Σύριζα Μάριο Αθανασίου, τον είχαμε γνωρίσει προ 15ετίας, ως τον καθηγητή Ποντίκη, σε τηλεοπτική σειρά.
Εκεί ο καθηγητής Ποντίκης δίδασκε με ενθουσιασμό σε αδιάφορους μαθητές και ερχόταν σε καθημερινή σύγκρουση με τη σκληρή ιδιοκτησία και με τον συντηρητικό διευθυντή του ιδιωτικού σχολείου στο οποίο εργαζόταν. Ταυτόχρονα, επειδή ήταν πτωχός πλην τίμιος, βρισκόταν αντιμέτωπος με τον πλούσιο πατέρα μιας μαθήτριας του, με την οποία ήταν ερωτευμένος, και την οποία ενυμφεύθη στο τέλος της τηλεοπτικής σειράς.
Ε, λοιπόν ο καθηγητής κύριος Ποντίκης, ζήλεψε τη δόξα του καθηγητή Φαραντούρη, που δεν αναγνωρίζει τη βαρύτητα της αξιολόγησης ΒΒΒ- της Standard & Poor’s για το αξιόχρεο της Ελλάδας, αλλά και τη δόξα των Συριζαίων που τα τελευταία χρόνια υποστήριζαν το γνωστό άτοπο σύνθημα, ότι «οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς».
Και ενώ πιστεύαμε ότι η εμπειρία της καταστροφικής διακυβέρνησης της χώρας από το 2015 έως το 2019, αλλά και της αυτοκτονικής αντιπολιτευτικής τακτικής 2019 -2023, θα είχε συμβάλει στην αποβολή των συνδρόμων που συνόδευαν τον Σύριζα όλα αυτά τα χρόνια, διαψευστήκαμε.
Μπορεί να έγινε η μεγάλη kolotoumba του Ιουνίου του 2015, μπορεί να άλλαξε κατά 180ο η θέση του Σύριζα απέναντι στο ΝΑΤΟ, μπορεί να μεταβλήθηκαν άρδην οι προηγούμενες φιλοϊρανικές θέσεις του Σύριζα ο οποίος είναι πλέον υπέρ του Ισραήλ, ωστόσο σε θέματα που άπτονται των μαθηματικών και της οικονομίας, ο Σύριζα εξακολουθεί να πάσχει από αδυναμία ανάγνωσης, αντίληψης και κατανόησης της πραγματικότητας.
Είναι όμως εύκολο για ένα υποψήφιο ευρωβουλευτή του Σύριζα, να απαρνηθεί τη γρανιτένια ιδεολογική βάση του κόμματος του, που δεν είναι άλλη από την ύπαρξη του λεφτόδενδρου και να διεκδικήσει την εκλογή του; Εννοείται πως όχι. Ειδικά όταν ένας από τους εμπνευστές αυτής της προσέγγισης είναι ο πνευματικός πολιτικός πατέρας του Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης.
Έχει περάσει στην πολιτική ιστορία του τόπου, η συνέντευξή του το φθινόπωρο του 2017 σε τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, όπου είχε αναφερθεί στην αδυναμία της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου να αξιοποιήσει τους πόρους του Πακέτου Γιούνκερ. Είχε δηλώσει ότι «η αξιοποίηση θέλει δύο πράγματα. Έχει μία τρομακτική διαδικασία, πρέπει να καταθέσεις business plan και θέλει έσοδα και έξοδα να είναι συν».
Άξιος μαθητής αυτής της θεωρίας και ο καθηγητής Ποντίκης κατά κόσμον, Μάριος Αθανασίου. Σε τηλεοπτική συζήτηση, στον ΑΝΤ1, ανέφερε ότι «δεν είναι δυνατόν, σε αυτή την ευρωπαϊκή πολιτική και ελληνική πολιτική, να συζητάμε για κοστολογημένα προγράμματα, όταν αυτά που ήδη κάνουμε, δεν επαρκούν. Και πάμε λοιπόν να προτείνουμε κάτι άλλο».
Υπερασπιζόμενος δε το πρόγραμμα Κασσελάκη, το οποίο ως γνωστόν έχει ένα δημοσιονομικό κόστος της τάξης των 40 δισ. ευρώ σε βάθος τετραετίας, υποστήριξε ότι «αυτό που υπάρχει ως πρόγραμμα, οι προτάσεις για την αλλαγή και να φύγουμε από τη λιτότητα και να πάμε σε μια ποσοτική χαλάρωση, μια ανάπτυξη, ένα άνοιγμα οικονομικό, υπάρχει».
Η αλήθεια είναι ότι πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» ξετυλιγόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια στο περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τώρα βρισκόμαστε στην αντίστροφη πορεία της «ποσοτικής σύσφιξης». Εκτός και εάν ο Σύριζα ευαγγελίζεται τη δημιουργία ενός νέου προγράμματος «ποσοτικής χαλάρωσης» μόνο για την Ελλάδα, που θα αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Σε ερώτηση της ευρωβουλευτού Ελίζας Βόζεμπεργκ, εάν το πρόγραμμα αυτό είναι κοστολογημένο και εάν έχει συνυπολογιστεί η δημοσιονομική δυνατότητα της χώρας, ο υποψήφιος του Σύριζα, αναφέρθηκε στα 400 δισ. ευρώ που αφορούν την εμπορική γέφυρα με τις αφρικανικές χώρες και καυτηρίασε το επιχείρημα, ότι όταν κάτι δεν είναι κοστολογημένο δεν μπορεί να εκτελεστεί.
Η δικαιολογία που ακούστηκε από το επικοινωνιακό περιβάλλον του Σύριζα, ότι «ηθοποιός είναι ο άνθρωπος και δεν ενδιαφέρεται για τους αριθμούς» δεν ευσταθεί. Οι αριθμοί είναι κομμάτι της ζωής μας. Ακόμα και στο δικό του σπίτι ο συμπαθής ηθοποιός κινείται με βάση τα όρια που θέτουν τα εισοδήματα του και οι υποχρεώσεις του. Εκτός και αν θέλει να φορτώσει τα παιδιά του με κάποιο δανειακό βάρος.
Πάντως είναι ντροπή, 15 χρόνια μετά από την πτώχευση της χώρας, να παίζουμε ακόμα επικίνδυνα παιχνίδια με τους αριθμούς και τις οικονομικές έννοιες. Και να προσπαθούμε πίσω από το φωτεινό χαμόγελο ενός δημοφιλούς προσώπου, να περνάμε αναχρονιστικά μηνύματα χαμερπούς λαϊκισμού. Ειδικά όταν το πρόσωπο αυτό, έχει ταυτιστεί στη συνείδηση των θαυμαστών του με έναν καθηγητή. Κύριε Ποντίκη, δεν μας τα λέτε καλά!
