Ο κακοπαθημένος Βόλος βρέθηκε στη δημοσιότητα όχι μόνο λόγω των δύο νεροποντών που προκάλεσαν δυσλειτουργία της πόλης και δυσχέρεια στους κατοίκους, αλλά και εξαιτίας του υπέρ εκδηλωτικού δημάρχου του, του οποίου η συμπεριφορά δεν συνάδει με τη δημόσια θέση του.
Ο δήμαρχος βίωσε τη μαζική καταισχύνη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά και πάλι αποδεικνύεται ότι αυτά είναι ένα κλειστό κύκλωμα (στη γλώσσα των δικτύων ένα Echo chamber), όπου οι αλγόριθμοι αντηχούν τις παρόμοιες φωνές, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν φωνή της κοινωνίας.
Είναι όμως μικρό κομμάτι της, καθώς η πλειοψηφία της είναι εκτός. Και αυτή την πλειοψηφία διερευνούν οι «ξόβεργες» των δημοσκόπων. Χθες δημοσιεύτηκε δημοσκόπηση της Opinion Poll για το TheNewspaper.gr. Υπό το κλίμα της εικόνας που είχαν διαμορφώσει τα σόσιαλ μίντια (και από τα οποία παρασύρονται οι δημοσιογράφοι), χαρακτηρίστηκε ως έκπληξη η πρωτοκαθεδρία του νυν δημάρχου Μπέου στις προτιμήσεις των δημοτών.
Η έρευνα διεξήχθη πριν από τα τελευταία δύο απεχθή περιστατικά στα οποία ο δήμαρχος ήταν πρωταγωνιστής: Από τη μια έπιασε τη μάνικα και κατέβρεξε στέλεχος αντίθετου εκλογικού στρατοπέδου. Από την άλλη χαστούκισε πλημμυροπαθή της πόλης που του επιτέθηκε φραστικά (βέβαια αν ο πολίτης όντως του έβρισε τη μάνα, δεν γνωρίζουμε πολλούς που θα συγκρατούνταν).
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση οι δημότες σε ποσοστό 34,5% δηλώνουν «πολύ ικανοποιημένοι» από τη δημαρχία Μπέου και 30.07% «αρκετά ικανοποιημένοι» (δηλαδή πέριξ του 65%) και μένει ένα 35% να είναι λίγο ή καθόλου ικανοποιημένο.
Είναι σημαντικό γιατί αυτά συμβαίνουν στον Βόλο του εργατικού κινήματος, των αριστερών ιδεών, και της Νέας («κόκκινης») Ιωνίας, όπου το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε λάβει 42,76% και η ΝΔ 26,42%!
Επί της τρεχούσης πολιτικής, είναι άκυρο και καθόλου έξυπνο, να αποδίδει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Μπέο στη Ν.Δ. Γιατί αν κατά πάσα πιθανότητα εκλεγεί, να έχει χαρίσει πολιτικά έναν μεγάλο δήμο στη Ν.Δ. τον οποίο επισήμως δεν διεκδικεί!
Η περίπτωση Μπέου αποτελεί σηματωρό μιας νέας εποχής που έχει έλθει και καταδεικνύει ότι τα κόμματα ως γραφειοκρατικοί μηχανισμοί με σκουριασμένες κεραίες, δεν την έχουν κατανοήσει: Η κοινωνία έχει ξεφύγει κατά πολύ από τη μέγγενη των κομματικών δεσμεύσεων. Μετά από τότες εμπειρίες και αποτυχίες, απέρριψε το μεταπολιτευτικό ιδεολόγημα (όπως είχε εκφραστεί και από τη Ρένα Δούρου), ότι αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας δεξιός και αλλιώς ένας αριστερός δήμαρχος.
Γι’ αυτό και εν πολλοίς είναι αναντίστοιχα με τους καιρούς τα κομματικά χρίσματα. Και δεν έχει σημασία αν μας κάνει αισθητικά ο Μπέος και πολιτικά ο Πελετίδης. Για να εκλέγονται και να επανεκλέγονται σημαίνει ότι είναι ικανοί, ή έτσι τους βλέπουν οι δημότες τους. Αν έκαναν έργα βιτρίνας ή όχι, πάλι οι δημότες τα αξιολογούν. Και δεν μας πέφτει λόγος. Το ίδιο δεν θα έπρεπε να πέφτει λόγος και στα κόμματα.
Γιατί άραγε θα αποδείκνυε την υπεροχή της ΝΔ ως κυβέρνηση, εάν η ΝΔ ως κόμμα έπαιρνε όλες τις περιφέρειες; Και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, που απ' ό,τι φαίνεται δεν έχει στον ήλιο μοίρα, θα κατήγαγε στρατηγική νίκη έναντι της κυβέρνησης εάν «έπαιρνε» δυο περιφέρειες; Η εάν οι προσκείμενοι στο καθηλωμένο ΠΑΣΟΚ δήμαρχοι, ήταν περισσότεροι από αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ:
Στην τρέχουσα πολιτική νοοτροπία της κομματοκρατορίας, βεβαίως θα σήμαινε κάτι σε επίπεδο ερμηνειών και προπαγάνδας. Μόνο που δεν παύει να είναι λάθος.
Άλλωστε η κομματική αιγίδα αποτελεί και εύκολη δίοδο αποποίησης ευθυνών των τοπικών αρχόντων, περιφερειαρχών και δημάρχων. Ευνοεί τις εύκολες δικαιολογίες ότι φταίνε πάντα οι κυβερνήσεις (για τους συμπολιτευόμενους οι πρώην και οι νυν, για τους αντιπολιτευόμενους μόνο οι νυν), για τα έργα που δεν έγιναν και είχαν ως αποτέλεσμα οι περιοχές τους να βρεθούν ευάλωτες.
Σε κάθε περίπτωση εάν τα κόμματα δεν επενέβαιναν στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η Τ.Α. ενδεχομένως να είχε πιο άξιους εκπροσώπους, γιατί φίλτρο της ψήφου θα ήταν η ικανότητα και όχι η κομματική τοποθέτηση.
