Ο ΣΥΡΙΖΑ και με τον Στ. Κασσελάκη εισήλθε και επισήμως στο πεδίο του σουρεαλισμού. Χθες στην παρθενική του εμφάνιση στην Κ.Ο. ο νέος αρχηγός, μέσα στα ηρωικά (και πένθιμα εκ των πραγμάτων), που είπε, ισχυρίστηκε ότι… «Δεν κέρδισε ο Μητσοτάκης, εμείς χάσαμε».
Είθισται οι αρχηγοί να τονώνουν το αποδεκατισμένο στράτευμα. Αυτό όμως γίνεται προ των εκλογών και όχι την επαύριον μιας συντριβής, όπου οι 86 έδρες του 2019 συρρικνώθηκαν σε 47.
Άλλωστε αυτά τα λόγια της παρηγοριάς λέγονται στο εσωτερικό των κομματικών οργανώσεων, και μοιάζουν αληθοφανή, όταν η διαφορά είναι μικρή. Δεν εκστομίζονται εις επήκοον του πανελληνίου τροφοδοτώντας θυμηδία, όταν ο Μητσοτάκης τους πήρε φαλάγγι, με 40,56% έναντι 17,83%.
Που σημαίνει ότι και ο νέος αρχηγός, αμήχανος και ασταθής καθώς δεν έχει την καθολική εσωκομματική αποδοχή, αρκείται σε εύκολες παραμυθίες. Του λείπει η κατανόηση της κατάστασης ώστε να αλλάξει τα κακώς κείμενα, αυτά που κατακρήμνισαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως τα επιτείνει.
Δεν είναι τυχαίο που απεικονιστικά υλοποιήθηκε η φωτογραφία του Παύλου Πολάκη με την Θεοδώρα Τζάκρη συνοδηγό στη μοτοσυκλέτα, και με τον «Αψύ» να απευθύνεται στην Έφη Αχτσιόγλου με εμφυλιοπολεμικό μένος και να της λέει «Ερχόμαστε»!
Όντως ήρθαν! Και ήρθαν με τιμές και πλουμίδια. Η Τζάκρη ανέλαβε γραμματέας της Κ.Ο. και ο Πολάκης Συντονιστής της Επιτροπής Παρακολούθησης και Ελέγχου του κοινοβουλευτικού έργου (θα ράβει και θα δένει δηλαδή). Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ο Νίκος Παππάς και διευθυντής της Κ.Ο. ο Γιώργος Τσίπρας.
Το εμβληματικό πρόσωπο βεβαίως είναι ο Πολάκης. Προφανώς δεν του λείπει η αυτοπεποίθηση. Αλλά ο στρατός των φαν που τον ακολουθεί, ίσως του έχει προσδώσει ψευδή συνείδηση της εικόνας που έχει στην κοινωνία. Ναι, έχει φανατικούς οπαδούς αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Και αυτοί είναι περισσότεροι.
Και δεν αναφερόμαστε φυσικά στο δεξιό κομμάτι του εκλογικού σώματος. Η αντίθεση ( η αντιπάθεια μάλλον) είναι δεδομένη. Αναφερόμαστε στον κόσμο της Κεντροαριστεράς, αυτόν το κόσμο που έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ, να τον ελκύσει και να συμπτύξει κοινό μέτωπο ώστε να διατηρεί ελπίδες να κλονίσει την παντοκρατορία Μητσοτάκη.
Η ανάθεση ενός κεντρικότατου στρατηγικού ρόλου στον Πολάκη, με δεδομένη την πολιτική ασχετοσύνη Κασσελάκη, τον καθιστά σκιώδη πρόεδρο και κατεδαφίζει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ακόμη δεν είναι πρόβλημα ο εσωτερικός διχασμός. Είναι ενδεικτικά της κατάστασης αλλά θα μπορούσαν να μην είναι εκ προοιμίου σηματωροί διάσπασης τα 16 λευκά ( το1/3 της Κ.Ο.) στις επιλογές του αρχηγού για τις ηγετικές θέσεις της Κ.Ο.
Ένας πρόεδρος με στόφα αρχηγού, στην ροή του χρόνου θα κατόρθωνε να ενοποιήσει τις αντιθέσεις. Αλλά θα έπρεπε να είναι αρκετά μεγάθυμος ή έστω ευλύγιστος, ώστε να ανοιχτεί στην εσωκομματική αντιπολίτευση. Να της παραχωρήσει χώρο τοποθετώντας επιφανή στελέχη της σε θέσεις κλειδιά και να τα ενσωματώσει σε μια κοινή πορεία.
Ο Κασσελάκης, που ίσως να είναι σχετικός με τη διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά είναι παντελώς άσχετος με την πολιτική ζωή και τους τρόπους διεύθυνσης ενός κόμματος, μοιάζει να αυτοαιχμαλωτίστηκε στην ομάδα που τον στήριξε για την προεδρία.
Πάντως το ενδιαφέρον προς το παρόν δεν είναι το τι θα κάνει η εσωκομματική αντιπολίτευση. Αυτή κατά το μάλλον ή ήττον θα δράσει οργανωμένα και η διάσπαση είναι ορατή. Το ενδιαφέρον (ολίγον κακεντρεχές) είναι τι θα κάνουν οι περίφημοι «γεφυραίοι». Εκείνοι οι καλοδιάθετοι διανοούμενοι που προσέτρεξαν να πυκνώσουν τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ όταν εκπλήρωσε το διαχρονικό τους όνειρο, την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία (και προς λύπην τους με επιθετικό προσδιορισμό).
Θα ακολουθήσουν άραγε την γραμμή Πολάκη, τον οποίο θεωρούσαν άξεστο, εριστικό, αθυρόστομο, αρχαϊκό, και ζητούσαν από τον Τσίπρα να τον διαγράψει; (βεβαίως η απειλή απομάκρυνσης του Πολάκη ήταν εικονική εκ μέρους του Τσίπρα. Για να κατασιγάσει τους αβροδίαιτους της «Γέφυρας»).
Όσον αφορά στον νέο αρχηγό, στην παρθενική του ομιλία, φάνηκε η μεγάλη αντίθεση. Αν δεν τον είχες δει «live» και διάβαζες το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, θα έβλεπε ότι του έγραψαν μια ομιλία με φράσεις σκληρές, ψυχροπολεμικές, εριστικές. Ωστόσο η γλώσσα του σώματος και το ηχόχρωμα της φωνής δεν μπορούσαν να τις υποστηρίξουν. Ουδεμία σχέση με τον Τσίπρα του οποίου ο εριστικός, εμφυλιοπολεμικός, διχαστικός, επιθετικός λόγος ήταν σε απόλυτη αρμονία με την προσωπικότητά του.
Και πως να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο ο κοσμοπολίτης νεωτεριστής Στέφανος, που το 2016 αρθρογραφούσε στον Εθνικό Κήρυκα υπέρ του Μητσοτάκη; Και ου μόνον, αλλά όπως αποκάλυψε χθες στους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη, το 2009 ψήφισε τον… Γιώργο Παπανδρέου επειδή τον εξέφραζε «στο θέμα της διαύγειας και της μεταρρύθμισης». Επειδή «αυτή η μεταρρυθμιστική προοδευτική νοοτροπία ήταν κάτι το οποίο με εξέφραζε»!
Η προϊστορία του, οι απόψεις του, η κοσμοθέωρησή του, δίνουν την εντύπωση ότι έγινε πρόεδρος αλλά έγινε πρόεδρος σε… ξένο κόμμα!
