Αν κουράζεστε να βρείτε κάποιον βαθύ λόγο για τον οποίο ο Τσίπρας προτίθεται να καταψηφίσει το Αμυντικό Σύμφωνο με τη Γαλλία, κακώς. Υπάρχει ο απλοϊκός λόγος: το γνωστό, αντιδραστικό, «όχι σε όλα». Υπάρχει και ο ιδεολογικός, που στον «χώρο» από τον οποίο δεν πρόκειται ποτέ να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πιο σημαντικός και από το συμφέρον του κράτους και από το καλό του έθνους ακόμη και από την κοινή λογική: ο σεκταρισμός!
«Ο εικοστός αιώνας είναι η εποχή όπου στην Αριστερά θα επικρατήσουν ο εργατισμός, ο σεκταρισμός, η μαρξιστική λενινιστική ψευδοεπιστήμη της Ιστορίας» γράφει ο Ζακ Ζυλιάρ, γάλλος ιστορικός και δημοσιολόγος στο βιβλίο του «Οι αριστερές της Γαλλίας». Τίποτε παράδοξο ότι η καθ’ ημάς αριστεροσύνη το τραβά κάπως και μέσα στον 21o αιώνα. Δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από όσα έλεγαν στα «νιάτα» τους.
Ο Τσίπρας υπέκυψε στις προσταγές των «καθαρών» για τους οποίους αποτελεί ιερό καθήκον η εναντίωσή τους σε οιαδήποτε δράση του ελληνικού στρατού για να βοηθήσει κάποιον σύμμαχό μας. Κατανοητό για την εποχή που οι κομμουνιστές φρόντιζαν να υποστηρίζουν ό,τι υπηρετούσε τα συμφέροντα της σοβιετικής Μόσχας. Σήμερα όμως; Το δόγμα της σέκτας παραμένει ίδιο, ακόμη κι αν πρόκειται να βοηθήσουμε τη Γαλλία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη στις προσπάθειές τους να ειρηνεύσουν κράτη της Υποσαχάριας Αφρικής (αυτό είναι το Σαχέλ).
Ούτε που τον ένοιαξε τον Τσίπρα ότι το 2018, από τη θέση του πρωθυπουργού, ευτυχώς, είχε υπερακοντίσει, δηλώνοντας πως «Η ασφάλεια της Μεσογείου συνδέεται άρρηκτα με το Σαχέλ», όπως υπέροχα μας θύμισε η Σοφία Βούλτεψη από αυτές τις στήλες. Αυτό που μετρά είναι να μη ξεφύγει ούτε μια σπιθαμή από τις αιρετικές απόψεις των σεκταριστών.
Δεν σκέφτεται καν ότι οι μεγάλες μεταναστευτικές πιέσεις των δυστυχισμένων που παγιδεύονται σε άγριους εμφυλίους από εκεί προέρχονται, άρα εκεί πρέπει να δράσει η Ευρώπη, εκεί επιχειρεί η Γαλλία κι εκεί χρειάζεται τη βοήθειά μας.
Από πρακτική άποψη, θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και χωρίς την πρόβλεψη του Συμφώνου. Η ελληνική συμμετοχή σε αποστολές ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, ως αντάλλαγμα μοιάζει (και είναι…) ασήμαντο μπροστά στη δέσμευση στρατιωτικής αρωγής σε περίπτωση απειλής της ελληνικής κυριαρχίας, που ανέλαβε ο Μακρόν.
Οι σεκταριστές προτιμούν, κατά κανόνα, να παίζουν σε κλειστό γήπεδο. Όσο πιο μεταξύ μας, τόσο το καλύτερο. Ο Μητσοτάκης διευρύνει το πεδίο. Κρίνει πως τα ελληνικά συμφέροντα τα υπερασπίζεσαι καλύτερα στο ευρύ περιβάλλον των συμμαχιών μας. Με τους Αμερικανούς (όπως θα δείξει η επικείμενη διεύρυνση της ειδικής στρατιωτικής συνεργασίας για τις… «βάσεις του θανάτου». Με τους Γάλλους και τους άλλους λαούς με τους οποίους έχουμε έρθει πιο κοντά. Το Ισραήλ και την Αίγυπτο, με τους οποίους τελειώνουμε τον σχεδιασμό της Οικονομικής Ζώνης, αλλά και με τους Ιταλούς (που ολοκληρώθηκε) αλλά και τους Αλβανούς με τους οποίους έχει δρομολογηθεί.
Θα τολμούσα να πω ότι ο Τσίπρας θα μπορούσε να επικαλεστεί ως δική του συμβολή σε μια περιφερειακή οργάνωση της ελληνικής άμυνας, τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ούτε αυτό δεν επιχειρεί να κάνει, πλέον. Προτιμά να εμφανίζεται υποτακτικός των σεκταριστικών και ηττοπαθών απόψεων που κυριαρχούν, προφανώς, στα γραφεία της Κουμουνδούρου όπου δεν έπαψε ποτέ να εδρεύει το κόμμα του 4%.
* Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής Αθηνών (Β3)
