Όταν τον αφήνουν να λέει για τον έρωτά του με τον Τάιλερ και για τις αντιδράσεις των γονιών του σε αυτόν, οι δημοσιογράφοι είναι καλοί. Όταν τον αφήνουν να δείχνει ξιπασμένα τα σπίτια του σε Αμερική, Σπέτσες και Αθήνα, οι δημοσιογράφοι είναι άριστοι. Όταν τον αφήνουν ανεμπόδιστα να καταγγέλλει το σύστημα κυβερνητικής προπαγάνδας, οι δημοσιογράφοι εκπληρούν το λειτούργημά τους.
Όταν τον στριμώχνουν και τα βρίσκει σκούρα, πετάει τα μικρόφωνα και φεύγει θεατρικά αγανακτισμένος, αφού δώσει οδηγίες για το ποιες θα έπρεπε να είναι οι ερωτήσεις προς τη Μεγαλειότητά του.
Το έκανε στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου στο Mega. Τον κάλεσε να σχολιάσει προφανώς τις καταδικαστικές δηλώσεις των Χρήστου Σπίρτζη και Γιώργου Βασιλειάδη για τους υπουργούς που «σκοτώνουν παιδιά». Η Αυτού Εξοχότης έβγαλε το μικρόφωνο και αποχώρησε αφού πρώτα έκανε κήρυγμα:
«Δεν υπάρχει ανάγκη να απαντήσω. Όταν βλέπετε μπροστά σας πρόεδρο κόμματος με το ευρωψηφοδέλτιο το οποίο έχει επιλέξει η βάση του κάματος. Εκεί να επικεντρωθείτε, εκεί είναι το μέλλον του κόμματος»!
Προχθές πάλι στη Ρόδο, η τοπική δημοσιογράφος ραδιοφωνικού σταθμού, επειδή γνώριζε τα θέματα του νησιού της, διέψευσε τους ισχυρισμούς της Αυτού Εξοχότητος. Σηκώθηκε και έφυγε από το στούντιο δήθεν προσβεβλημένος. Και ου μόνον, αλλά στη συνέχεια, τόσο ο ίδιος όσο και το γραφείο τύπου του κόμματος, επιδόθηκαν σε κανιβαλισμό της δημοσιογράφου!
Βρήκαν πάτημα το γεγονός ότι η δημοσιογράφος έχει φανερή πολιτική θέση. Όμως οι ερωτήσεις όταν βασίζονται σε γεγονότα έχουν τη δική τους αυταξία και αυτονομία ανεξαρτήτως ποιος τις υποβάλλει. Και απαιτούν από τον πολιτικό απάντηση - όχι στον δημοσιογράφο ως πρόσωπο, αλλά στην κοινή γνώμη που αυτός εκπροσωπεί. Εν προκειμένω στους ακροατές του σταθμού.
Βέβαια, κληρονόμησε και μια παράδοση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το 2018 η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος, Όλγα Γεροβασίλη, είχε δηλώσει ότι είναι δικαίωμα της κυβέρνησης να υποδεικνύει στα κανάλια τις ειδήσεις. Αφορμή δυσαρέσκειά της γιατί τα κανάλια δεν κάλυψαν ευρέως τη «Σύνοδο του Νότου».
Ήταν μια μάζωξη ηγετών του Νότου, που οργάνωσε ο Τσίπρας για το θεαθήναι, και αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ότι ουδέν γεωπολιτικό αποτύπωμα προκάλεσε. Αλλά και σημαντική να ήταν, τα ελληνικά κανάλια έχον τη δική τους λογική. Δεν διακρίνονται για την προτίμησή τους σε πολιτικές ειδήσεις όταν αυτές δεν έχουν το στοιχείο του τσακωμού και των αλληλοκατηγοριών, γενικώς του τζέρτζελου.
Αλλά η κρίση των καναλιών εναπόκειται στους θεατές τους. Ουδείς πολιτικός δικαιούται να υποδείξει την αξιολόγηση της ειδησεογραφικής θεματολογίας.
Ο Κασσελάκης δεν τα κάνει μόνος του αυτά. Δεν του ήρθε επιφοίτηση να απαιτεί από τους δημοσιογράφους να είναι εντολοδόχοι του, και όταν τον ζορίζουν να τους χαρακτηρίζει ως εντολοδόχους των αντιπάλων του.
Άλλωστε ήρθε από τις ΗΠΑ, όπου τα ΜΜΕ είναι όντως Τετάρτη εξουσία. Όπου οι δημοσιογράφοι είναι άτεγκτοι και ξεμπροστιάζουν ανηλεώς τους πολιτικούς. Κάτι που - συμφωνούμε – δεν γίνεται συχνά στην ελληνική δημοσιογραφία. Αλλά δεν είναι πάντα και κατ΄ ανάγκην, αιτία η διαπλοκή. Είναι κυρίως μια ελλείπουσα δημοσιογραφική κουλτούρα, μπολιασμένη ενίοτε με δημοσιοσχεσίτικη νοοτροπία.
Παρά τι διαφορετικές παραστάσεις του περί δημοσιογραφίας, ο Κασσελάκης ενσωμάτωσε γρήγορα τον ρόλο του κατήγορου των ΜΜΕ. Κάποιοι τον συμβουλεύουν, του μεταδίδουν τη ρητορική του μίσους κατά δημοσιογράφων που δεν είναι αρεστοί ή «εύκολοι». Τη νοοτροπία αφού δεν είναι μεθ’ ημών θα είναι καθ΄ ημών. Εξ ου και απέσπασε δημοσίως την εύφημον μνείαν του Πολάκη για το περιστατικό της Ρόδου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε από την περίοδο των μνημονίων, μεθοδευμένα να απαξιώνει το δημοσιογραφικό κόσμο. Μέσα από τα σόσιαλ μίντια κυρίως, οι δικοί του δημοσιογράφοι (όσοι ήταν ιδεολογικά ενταγμένοι στον χώρο του, και όσοι ως κυβέρνηση τον έγλειψαν), ήταν λαϊκοί αγωνιστές, δοσμένοι ψυχή τε και σώματι, στην υπεράσπιση των δίκαιων αγώνων του λαού.
Όσοι τον έκριναν και τον επέκριναν για τις αδιανόητες μπαρούφες (όπως εμπράκτως απέδειξε ο ίδιος ο Τσίπρας δια της kolotoumpas) περί σκισίματος των μνημονίων και νταουλιών στις αγορές, ήταν μίσθαρνα όργανα των αφεντικών τους, γράφοντες ή εκφωνούντες καθ υπόδειξιν, και στην… καλύτερη περίπτωση, ανάλγητοι νεοφιλελέδες και νεοταξίτες, που θέλουν το ξεπούλημα της πατρίδας προς όφελος των αφεντικών τους.
Φυσικά, με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ατόνησε αυτή η γελοία κατηγοριοποίηση. Εξακολουθεί ωστόσο να υφίσταται σε κάποιους μίζερους θύλακες των σοσιαλ μίντια, και σε κάποια στελέχη που συμβουλεύουν τον Stefanos.
