Του Γιάννη Σιδέρη
Εναργή η ενασχόληση των media για το ποια πορεία και ταυτότητα θα επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη νέα του θέση ως το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης.
Θα συνεχίσει να είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, για να μη χάσει την ψυχή του, όπως επιθυμούν οι «53», ο Φίλης, ο Γραμματέας Σκουρλέτης, κ.α.; ''Η θα γίνει ένα ευρύ κόμμα «πληθυντικής αριστεράς» που θα προσελκύσει διαθέσιμες δυνάμεις από τις παρυφές της δικαιωματικής αριστεράς και των ΜΚΟ, ως το μετριοπαθές Κέντρο και την ευρύχωρη σοσιαλδημοκρατία;
Ο ίδιος ο Τσίπρας στοχεύει το δεύτερο γιατί ευελπιστεί να γίνει ο ηγέτης –αντίπαλο δέος της Κεντροδεξιάς- ώστε να προετοιμάσει «πάλι με χρόνια με καιρούς» την θριαμβική επάνοδό του. Ούτως ή άλλως τα όρια του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ είναι πεπερασμένα και η ορμή του άπνευστη. Η κάποτε λάμψη του (απατηλή μεν, αλλά λάμψη) οξειδώθηκε στα μνημόνια, τις εντολές των δανειστών, τα ψεύδη και την εχθροπάθεια.
Γι' αυτό και επιθυμεί να αναβαπτισθεί στη λαϊκή αποδοχή, δημιουργώντας ένα μαζικό λαϊκό κόμμα 180 χιλιάδων μελών, που θα έχει αντίστιξη κατά 10% με τον αριθμό των ψηφοφόρων. Εγχείρημα δύσκολο έως ακατόρθωτο.
Όταν δεν εισέρρευσε στις οργανώσεις νέο αίμα τα δύο πρώτα χρόνια, όταν το κόμμα διέθετε τη δύναμη της εξουσίας και την εικόνα της ηγεμονεύουσας δύναμης, ποιο κίνητρο έχουν τώρα οι πολίτες να συμπτυχθούν οργανωτικά στις τάξεις του;
Άλλωστε από τα πεπραγμένα (της κυβερνητικής του θητείας) φυγείν αδύνατον. Θα βρίσκει ενώπιόν του σε λίγο καιρό τις παραθεσμικές και άλλες συμπεριφορές του, είτε με την διερεύνηση της συνωμοσίας της Novartis, είτε με τη χρεοκοπία της ΔΕΗ, και πλείστες άλλες.
Τα ανωτέρω είναι τα, ας πούμε, «εξωτερικά» γνωρίσματα που θα επηρεάσουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο τοπίο και θα επιτρέψουν ή θα ανακόψουν την πορεία που στοχεύει.
Υπάρχουν και τα «εσωτερικά». Η ίδια η ποιότητα του κόμματος και της ηγεσίας του. Ένα κόμμα που δεν έχει ιδεολογία, αλλά αναμασά συνθήματα, που δεν έχει σύγχρονη αριστερή παιδεία, δεν έχει ενσωματώσει κουλτούρα και προβληματισμούς αιρετικών αριστερών διανοητών, και ορίζει τις συντεταγμένες του στην εποχή του 40 και τον εμφύλιο.
Γι' αυτό και έκανε προσομοίωση του τότε στο σήμερα, χαρακτήρισε τους μνημονιακούς προδότες και γερμανοτσολιάδες, γιατί δεν είχε τι άλλο να πει, πώς να αναλύσει την κατάσταση που βρέθηκε η χώρα.
Παράλληλα ο αρχηγός και τα βασικά στελέχη δεν έχουν τη… μικροαστική συνήθεια της ειλικρίνειας ούτε την αιδώ να ντρέπονται όταν συλλαμβάνονται ψευδόμενοι. Αντιθέτως αντεπιτίθενται με δριμύτητα υποδυόμενοι είτε τον ρόλο του θύματος, είτε του υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων, ασχέτως αν τα χαντάκωσαν.
Όμως αυτά δεν είναι σοσιαλδημοκρατικές συμπεριφορές ενός μετριοπαθούς κεντροαριστερού κόμματος. Ούτε είναι θεσμικός λόγος και θεσμική ηθική. Είναι συμπεριφορές περιθωριακών δυνάμεων που δεν αρμόζουν σε κόμματα εξουσίας.
Την Παρασκευή π.χ. το γραφείο Tύπου του κόμματος, με αφορμή τον ορισμό νέας διοίκησης στα ΕΛΠΕ, αφού κατήγγειλε την κυβέρνηση (όπως σαφώς δικαιούται ως αντιπολίτευση), χαρακτήρισε τον ορισμό της ως «κίνηση κομματικοποίησης» (όπως πάλι δικαιούται να πει). Προειδοποίησε όμως ότι «δεν θα γίνει ανεκτή καμία απόπειρα πώλησης και ιδιωτικοποίησης του Ομίλου»!
Από ποιον δεν θα γίνει δεκτή η πώληση; Μα από τον ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση επεχείρησε μόλις πριν τέσσερις μήνες (τον Απρίλιο), να… πωλήσει την πλειοψηφία του Οργανισμού (50,1%). Η πώληση δεν έγινε γιατί ο διαγωνισμός κηρύχθηκε άγονος, καθώς δεν προσήλθαν οι αρχικοί ενδιαφερόμενοι. Και αφού απέτυχαν να πουλήσουν, τώρα παρουσιάζονται υπερασπιστές της μη πώλησης!
Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αλλάξει. Το ψέμα, η διπλή γλώσσα και η πολιτική αναισχυντία, έδιωξε μακριά μετριοπαθή τμήμα του κόσμου της κεντροαριστεράς, και τα έστειλε στον Μητσοτάκη. Σε αυτόν τον κόσμο κάνει τη νέα «απεύθυνση», αλλά οι συμπεριφορές του είναι αναλλοίωτα οι παλιές. Καλή τύχη.
