Η πολιτική δεν είναι συνυφασμένη με την «τσίπα», αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που η έλλειψή της σε αφήνει άναυδο. Ειδικά όταν ο πολιτικός καταγγέλλει αντιπάλους για πολιτικές παρεκβάσεις που ο ίδιος έχει διαπράξει σωρηδόν και αδίστακτα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκρινε προφανώς ότι κράτησε αρκετά η αγρανάπαυση του Κιγκινάτου, η ενασχόληση με τη θεωρία της πολιτικής και τους ελιτίστικους προβληματισμούς των ημερίδων του ομώνυμου ινστιτούτου του, και αποφάσισε να παρέμβει άμεσα στη ζέουσα επικαιρότητα, ίσως ως βοηθητική προετοιμασία του αναμενόμενου rebranding.
Έχει δίκιο όταν λέει πως «οι λέξεις υποδηλώνουν, ή και δηλώνουν, πολύ περισσότερα από την επικοινωνιακή τους χρήση». Θα έπρεπε να συμπληρώσει ότι οι λέξεις αποκτούν ή χάνουν ειδικό βάρος, φόρτιση και αποφόρτιση, ανάλογα με την εγκυρότητα και τη συνέπεια της πηγής που τις εκπέμπει.
Το rebranding δεν σημαίνει σβησμένη μνήμη, και είναι προκλητικό να κατηγορεί άλλους και εν προκειμένω την κυβέρνηση, για «κοινωνικό διχασμό», και για «συκοφάντηση των λαϊκών αντιδράσεων με όρους εμφύλιας εθνικοφροσύνης», ο αρχικελευστής του κοινωνικού διχασμού.
Μιλάμε για τον αρχηγό του «ή εμείς ή αυτοί», του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Για τον πυροδότη του κοινωνικού μίσους με το λεφούσι του να ωρύεται για «γερμανοτσολιάδες», «προδότες», «Νενέκους», «Μερκελιστές», «Πινοσέτ» και άλλα εύοσμα κοσμητικά, ενώ ανέμιζε κρεμάλες και κάρφωνε αφίσες «wanted» για του Πασόκους σε στυλ Άγριας Δύσης.
Είναι προκλητικό να μιλάει για «εξαπόλυση κύματος τρομοκρατίας» για αποτροπή ή αποδυνάμωση του επερχόμενου λαϊκού κύματος, ο πρωθυπουργός των προληπτικών συλλήψεων και του αιματοκυλίσματος στο Πισοδέρι Φλώρινας, εναντίον γερόντων και παιδιών, επειδή αντιτίθεντο στην τραγική (δεν λέμε προδοτική) συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι αναξιοπρεπές για πρώην πρωθυπουργό, πριν καν δει το πόρισμα του ανακριτή, ως άλλος Βελόπουλος να χαρακτηρίζει τα Τέμπη ως «έγκλημα» και να καταγγέλλει την «αποδεδειγμένη με χίλιους τρόπους απόπειρα συγκάλυψης.
Είναι σόλοικο να μιλάει αυτός για «ρήγμα στις σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κοινωνία και τη Δικαιοσύνη, που τον τελευταίο καιρό έχει πάει διαστάσεις χάσματος.
Είναι ο ίδιος που ευτέλισε τη Δικαιοσύνη όταν πρωθυπουργός χαρακτήριζε αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας ως «θεσμικά εμπόδια»: «Εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε πολλές φορές, ακόμα και θεσμικά εμπόδια, αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση και να μας στήνουν τέτοια εμπόδια».
Είναι ο ίδιος που όρισε τη Βασιλική Θάνου πρόεδρο του Αρείου Πάγου, μια επιλογή που έγινε κατόπιν βουτιάς στην επετηρίδα των ανώτατων δικαστών, προσπερνώντας όχι ένα και δύο αλλά εννιά αρχαιότερους υποψήφιους για τη θέση.
Είναι ο ίδιος που έστησε ως κοινός δολοπλόκος τη σκευωρία της Νοβάρτις, προσπαθώντας να στείλει στο ικρίωμα της λαϊκής απαξίωσης (της νομικής ήξερε ότι αδυνατούσε) δέκα από τα επιφανέστερα στελέχη των πολιτικών του αντιπάλων.
Είναι ο πρωθυπουργός του οποίου δύο υπουργοί, ο Νίκος Παππάς και ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος καταδικάστηκαν για παράβαση καθήκοντος. Αλλά ο Παππάς είναι και τώρα στη Βουλή…
Σωστά τονίζει ότι οι συγγενείς των θυμάτων και εκατομμύρια πολίτες ζητούν Δικαιοσύνη, αλήθεια οξυγόνο.
Όντως ζητούν την αλήθεια που δεν πρόσφερε ο ίδιος εκείνο το φρικτό βράδυ στην απάνθρωπα θεατρική σύσκεψη, που ενώ οι καμένοι του Ματιού κείτονταν σαν καρβουνιασμένα κούτσουρα στους δρόμους (συγγνώμη για την εικόνα αλλά έτσι ήταν), έκανε τον ανήσυχο ανήξερο, και ρωτούσε αν θα πετάξουν το πρωί τα καναντέρ. Και ο οποίος πήγε μετά από ημέρες αχάραγα στο Μάτι, να τον δουν οι κάμερες της ΕΡΤ αλλά όχι οι βασανισμένοι κάτοικοι.
Όντως ζητούν το οξυγόνο που επί δικής του θητείας δεν είχαν οι ασφυκτιούντες από τους καπνούς, που κάποιοι πνίγονταν στη θάλασσα γιατί το λιμενικό ήταν απόν.
Όντως ζητούν τη δικαιοσύνη που αργοπόρησε να έρθει για το Μάτι. Ο όλεθρος της πύρινης εκατόμβης συνέβη τον Ιούλιο του 2018. Και η δίκη ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2022, τέσσερα και κάτι χρόνια μετά, ενώ συνεχίζεται ως τις ημέρες μας.
Ας μην πει κάποιος εύκολος ότι συμψηφίζουμε καταστροφές. Απλώς διαπιστώνουμε ότι παρ όλες τις εμπειρίες, τα συνειδητά τότε και συνειδητοποιημένα τώρα, λάθη της θητείας του, ο Αλέξης παραμένει το ίδιο αμοραλιστής.
Το πιο χαρακτηριστικό είναι πως στη -λανθασμένη κατά τη γνώμη του γράφοντος - καταγγελία της κυβέρνησης για αποσταθεροποίηση (αν και τι άλλο σημαίνει το σάπισμα Φάμελλου να είναι μαζικό το συλλαλητήριο για να φύγει η κυβέρνηση;), ο Αλέξης διαστρεβλώνει, λέγοντας ότι η κυβέρνηση στοχεύει τους οικείους των νεκρών, ενώ από τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι φανερό πως αναφέρεται στους πολιτικούς της αντιπάλους (λανθασμένα ξαναλέμε)!
Γράφει: «Το κύριο όχημα της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι η λέξη αποσταθεροποίηση. Και η βαριά αυτή μομφή που η λέξη εννοεί και εκπέμπει στρέφεται ενάντια σε όσους καταγγέλλουν… με πρώτους αποδέκτες τους συγγενείς των θυμάτων»! Τέτοια διαστρέβλωση!
Ο λύκος και αν εγέρασε...
Δύσκολα αποβάλει κανείς τη φύση του στα 50 του. Αν είναι όμως το rebranding να μας φέρει ένα Τσίπρα από τα παλιά, ρετουσαρισμένο μέσω του ινστιτούτου αλλά το ίδιο αδίστακτο λαϊκιστή, είναι τσάμπα κόπος. Τέτοιους διαθέτουμε εν επαρκεία.
