Η φαρσοκωμωδία της αυτοδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και παρακολουθείται με αμείωτο και εύλογο ενδιαφέρον από την κοινή γνώμη, την πολιτική τάξη, τα πολιτικά κόμματα και ποικίλα άλλα κέντρα οικονομικής ισχύος και ομάδων συμφερόντων. Διότι, εκτός των άλλων, πρόκειται για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ιδιαίτερα βέβαια παρακολουθείται από τα ΜΜΕ, που τροφοδοτούνται συνεχώς καθημερινά από τα ευτράπελα, τις ενδοκομματικές διαμάχες, τις χυδαίες αντεγκλήσεις, τον κυνισμό, τον τυχοδιωκτισμό, τις συκοφαντίες, την κτηνωδία της κομματικής νομενκλατούρας, τις προπηλακίσεις, τις συκοφαντίες, τις ίντριγκες, τις ύβρεις, τις φατρίες και φράξιες ων ουκ έστι αριθμός. Ανελέητος πόλεμος για το διαμερισμό των ιματίων.
Αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο της, το πραγματικό περιεχόμενο του ανύπαρκτου «ηθικού πλεονεκτήματος» των ατόμων και της παράταξης που αποκαλείται Αριστερά, ένα λαϊκιστικό και νεοκομμουνιστικό απολίθωμα ιστορικά δοκιμασμένων και αποτυχημένων ιδεών που οδήγησαν στην εφαρμογή τους σε φοβερά εγκλήματα με εκατόμβες θυμάτων. Μπορεί κανείς να φανταστεί τα αντίστοιχα κατά αντιπάλων τους εφόσον όλα αυτά συμβαίνουν εντός των τειχών; Ασφαλώς και μπορεί, μολονότι ο «εσωτερικός εχθρός» είναι πάντα ο πιο επικίνδυνος και ο πιο εύκολα «εξοντώσιμος».
Υπάρχει μακρά και αποτελεσματική εγκληματική παράδοση στα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα που εκκαθαρίζουν τις γραμμές τους εκ των έσω για να γίνουν δήθεν πιο «υγιή» και «δυνατά». Τα γνωρίσαμε σε όλη της την απεχθή και επικίνδυνη για τους δημοκρατικούς θεσμούς διάσταση. Ευτυχώς, το Σχέδιο της αριστεροδεξιάς λαϊκιστικής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (2015-2019), για κατάλυση των οικονομικών και αμυντικών συμμαχιών της χώρας και αλλαγή του γεωπολιτικού της προσανατολισμού καθώς και της υπονόμευσης και κατάλυσης των θεσμών της φιλελεύθερης δημοκρατίας απέτυχε χάρις στην εθνικά υπεύθυνη στάση των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και τη δημοκρατική και ευρωπαϊκή αντίσταση και συσπείρωση πολιτών.
Διότι, εκτός των άλλων, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπήρξε μακράν η χειρότερη της Μεταπολίτευσης οι δε οικονομικές και θεσμικές βλάβες και ζημίες που επέφερε στη χώρα ήταν τεράστιες και παραμένουν εν πολλοίς ανήκεστες. Το μείγμα του αριστερού λαϊκισμού και του ανδρεοπαναδρεϊκού λαϊκισμού και «αυριανισμού» ήταν εκρηκτικό και παρ’ ολίγον να τινάξει τη χώρα στον αέρα καθώς οι διαβρωμένες και πολτοποιημένες από το λαϊκισμό ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκαν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εκτίναξαν στην εξουσία. Τερατώδες γέννημα της κρίσης. Κλείνει σήμερα τον πολιτικό του κύκλο σε συνθήκες απόλυτου και τέλειου αυτοεξευτελισμού.
Τα ΜΜΕ, που είχαν αναγάγει σε πρώτο θέμα, τουλάχιστον στις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές τους, τον κ. Κασσελάκη και την προσωπική ζωή και συμπεριφορά του, όχι μόνο την πολιτική, σε ατέρμονο θέαμα έρχονται τώρα να τον κατακρεουργήσουν αλύπητα από τη στιγμή που κρίθηκε έκπτωτος από πολιτικό όργανο του κόμματος, την Πολιτική Γραμματεία, όργανο το οποίο είναι διαφορετικό από αυτό που τον εξέλεξε, με άλλες διαδικασίες.
Την περασμένη Πέμπτη το ίδιο κομματικό όργανο με πλειοψηφία 17-1 επικύρωσε την απόφαση περί «έκπτωσης» του κ. Κασσελάκη κατόπιν ψηφοφορίας σε πρόταση μομφής στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος με ψηφοφορία τραγέλαφο. Η μάχη θα είναι αδυσώπητη μέχρι τελικής εξόντωσης. Το θέαμα του τσίρκου, ενός κακού θιάσου και μιας κάκιστης παράστασης εξακολουθεί άλλους να εξοργίζει κι άλλους να τέρπει.
Κι ενώ το θέμα της ηγεσίας του κόμματος αποφασίστηκε να κριθεί σε λίγες εβδομάδες με διαδικασίες που δεν είναι ακόμα γνωστές. Να επιτρέψουν άραγε αυτές την επιστροφή του κ. Κασσελάκη στην ηγεσία; Φαίνεται κάπως δύσκολο. Αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη με την αιφνιδιαστική εκλογή του κ. Κασσελάκη, θα υπάρξει τουλάχιστον κάποιος ανταγωνισμός όταν ο κ. Τσίπρας είχε αναβαπτιστεί στην ηγεσία του κόμματος τον Μάιο του 2022 με το θηριώδες 99,05% χωρίς αντίπαλο. Ο Μπέζνιεφ «εκλεγόταν» με μικρότερο ποσοστό, άνω του 90% βέβαια.
Το λαϊκιστικό αυτό αριστερό και νεοκομμουνιστικό συνονθύλευμα συρρικνώνεται σε μέγεθος που ναι μεν δεν αποτελεί πλέον άμεσο κίνδυνο για την φιλελεύθερη δημοκρατία δεν παύει, όμως, να είναι αξιωματική αντιπολίτευση και να διατηρεί ακόμα σημαντική δημοσκοπικήαπήχηση, γύρω στο 10%, εκτός κι αν η διαπάλη για την ηγεσία οδηγήσει τελικά σε νέα διάσπαση. Θεία δίκη.
Ποταμοί δακρύων πάνω στο πτώμα του ΣΥΡΙΖΑ, κροκοδείλιων ή όχι δεν έχει σημασία, αφθονούν.
Εκ των ένδον από τα απογοητευμένα στελέχη και μέλη, τους ακραιφνείς «ιδεολόγους», τους αφελείς οπαδούς και ψηφοφόρους, παραδοσιακούς και νέους, κι άλλα εσωκομματικά και εξωκομματικά πλέον κέντρα και ομάδες που ουδέποτε διαφώνησαν δημόσια στο παρελθόν είτε με τις πολιτικές του κόμματος όντας στην κυβέρνηση και κατόπιν στην αξιωματική αντιπολίτευση είτε με τον αρχηγό του, τον αποχωρήσαντα και ηττηθέντα στις κάλπες εξάκις.
Πρώην, μάλιστα, πρόεδρος κομματικού Ινστιτούτου, καθαιρεθείς στην ουσία επί Κασσελάκη, υπογράφει πρόσφατα άρθρο νοσταλγικό και οργισμένο αραδιάζοντας ένα σωρό ψέματα για τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και αιδημόνως παραλείποντας να αναφερθεί στη συγκυβέρνηση με ένα ακροδεξιό, λαϊκιστικό κόμμα. Ευτυχώς, εκτό των άλλων, θα απαλλαγούμε από τις μακρόσυρτες διατριβές των «οργανικών» διανοουμένων του κόμματος περί Αλτουσέρ, Μπαλιμπάρ, Λακλάου, Μουφ, Σίζεκ και λοιπών για να μη αναφέρω και την Ναόμι (sic) Κάμπελ.
Εκ των έξω ακόμα και σοβαροί σχολιαστές που είτε για λόγους ιδεολογικής καταγωγής είτε συναισθηματικής αριστερής νοσταλγίας είτε και απλής πολιτικής σκοπιμότητας πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να εξελιχτεί σε ένα σοβαρό κεντροαριστερό κόμμα, έστω ελληνικής κοπής, κληρονόμος της «Δημοκρατικής Παράταξης» και του Ανδρεϊσμού. Γι αυτό και δεν έπαψαν να το παροτρύνουν, κυρίως δε τον αρχηγό του, τον κ. Τσίπρα, που έφτασαν γλοιωδώς να τον εκλιπαρούν, να κάνει τη διαβόητη «στροφή» προς το «κέντρο» ως αντίπαλο δέος απέναντι στον Μητσοτάκη, να διαβεί τον υποτιθέμενο Ρουβίκωνα. Αντίστοιχη ήταν και η στήριξη διάφορων κέντρων οικονομικής και μιντιακής ισχύος. Φευ!.
Όλα αυτά εις μάτην. Ο αρχηγός αρκέστηκε αδίστακτα απλώς σε ασκήσεις μίμησης του Ανδρέα. Διαψεύσθηκαν παταγωδώς, καθόσον, για λόγους που εγώ τουλάχιστον έχω κατ’ επανάληψη εκθέσει εδώ και πολλά χρόνια και δεν έχει πλέον κανένα έχει νόημα να επαναλάβω εδώ, ο αρχηγός και το αρχηγικό του κόμμα ούτε ήθελε ούτε μπορούσε. Ούτε οι αλλεπάλληλες μεταμφιέσεις του είχαν κάποια τύχη, άπαξ η πολιτική απάτη, ούτε πρόκειται να έχουν στην προσπάθειά του να επανέλθει. Ότι το κόμμα κατέληξε να έχει ως υποψήφιο αρχηγό τον κ. Πολάκη, τον οποίο ουδείς τόλμησε να αγγίξει, προσκομίζει την απόλυτη απόδειξη. Δεν έχουμε ανάγκη άλλης μαρτυρίας. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της «ελληνικής αριστεράς», του ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτό ήταν πάντα. Απλώς αφθονούσαν οι εθελοτυφλούντες και συγκαταβατικοί.
Επομένως, οι «μετακινήσεις» και μετατοπίσεις πολιτικής στήριξης ατόμων και κομμάτων που παρατηρούνται σήμερα στο χώρο των κέντρων ισχύος και των ΜΜΕ καθόλου δεν προκαλούν απορία, καθόσον ποντάρισαν σε λάθος άλογο, στον κ. Κασσελάκη κρατώντας ως εφεδρεία τον κ. Τσίπρα. Τώρα, αναζητούν τον ηγέτη στο ΠΑΣΟΚ, που θα αναδειχτεί τον ερχόμενο μήνα, για να ηγηθεί του κόμματος και ει δυνατόν κάποιου συνασπισμού της ευρύτερης «κεντροαριστεράς» (έτσι βαπτίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ των κ.κ. Κασσελάκη και Πολάκη), ιδανική θα ήταν η συνένωση αλλά επί του παρόντος ανέφικτη, για να ανατρέψει τον κ. Μητσοτάκη.
Εκτός των δακρύων για το γεγονός ότι το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πνέει τα λοίσθια ως κόμμα εξουσίας, διατυπώνεται και το πολιτικό επιχείρημα ότι η κατάρρευση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενισχύει ακόμα περισσότερο τη δήθεν ανισορροπία του κομματικού-πολιτικού συστήματος με τον περαιτέρω κατακερματισμό του. Πρόκειται για επιχείρημα παντελώς έωλο.
Πρώτον, διότι δεν υπάρχει τίποτα το «ανισόρροπο» στο σύστημα παρά μόνο ο φθόνος για την πολιτική κυριαρχία του κ. Μητσοτάκη και η επιδίωξη για της φθοράς του (πράγμα που εν μέρει έχει προς το παρόν επιτευχθεί), δεύτερον διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος η χώρα να επανέλθει σε ένα παρωχημένο δικομματικό σύστημα και τρίτον διότι η συρρίκνωση του κόμματος όχι μόνο δεν βλάπτει αλλά τουναντίον αποτελεί έξοχη εξέλιξη για το δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας.
Η οποία δεν έχει ανάγκη από πληθώρα «αντισυστημικών» πολιτικών σχηματισμών και «επαναστατικών ενυπνίων» και «οραμάτων» αλλά από σοβαρά συστημικά κόμματα που μπορούν να εγγυηθούν και να διασφαλίσουν τον γεωπολιτικό, δυτικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, την καλή , εκσυγχρονιστική και προοδευτική διακυβέρνηση και την πολιτική της σταθερότητα είτε αυτοδύναμα είτε σε κυβερνήσεις συνασπισμού.
Με την συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό χώρο που χαρακτηρίζεται ως «Αριστερά» εξακολουθεί να υπάρχει ένα σοβαρό κενό, το οποίο δεν μπορούν να καλύψουν ούτε ο αρχαιολογικός και ολοκληρωτικός κομμουνισμός του ΚΚΕ ούτε οι ανδρεϊκές παλινδρομήσεις και λαϊκισμοί του ΠΑΣΟΚ, η διακήρυξη της «3ης Σεπτέμβρη» και η αντιδεξιά ρητορεία της δεκαετίας του ΄60. Το ΠΑΣΟΚ ούτε καν σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν μπορεί να εξελιχθεί.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή. Πρόκειται για κοινή διαπίστωση. Δεν είμαι από αυτούς που θρηνούν. Ο κοπετός των άλλων είναι αρκετά ηχηρός. Και ενοχλητικός. Προσωπικά θα έλεγα «…άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς».
Στη σημερινή πολιτική συγκυρία είναι σημαντικό το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να μην κατολισθήσει σε «αντισυστημικές» θέσεις, όπως φαίνεται να επιδιώκουν ορισμένοι εκ των υποψηφίων και επίδοξων αρχηγών του που λαϊκίζουν αφόρητα και ανεύθυνα στην προσπάθειά τους να αλιεύσουν ψήφους πανταχόθεν.
Οι ιστορικές ευθύνες του κόμματος για τη διακυβέρνηση της χώρας είναι τεράστιες. Αρκετά «αντισυστημικά» κόμματα συνωστίζονται στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος και «ο Κανένας» σαρώνει και πάλι στις δημοσκοπήσεις, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες (τα ποσοστά θα έπρεπε να είχαν ήδη σημάνει συναγερμό) ενώ έχουμε φτάσει σε σημείο οι δημοφιλέστεροι πολιτικοί της χώρας να είναι οι αρχηγοί του ΚΚΕ και της «Πλεύσης Ελευθερίας».!! Και μπράβο μας.
Όταν οι κάλπες στηθούν στο τέλος της τριετίας, όπως εμφατικά και θεσμικά επιμένει ο κ. Μητσοτάκης, το πολιτικό πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας ενδέχεται να συνίσταται στο δίλημμα κυβέρνηση Κεντροδεξιάς-Κεντροαριστεράς ή Κεντροδεξιάς-Δεξιάς. Ο νοών νοήτω.
* Ο Βασίλης Καπετανγιάννης είναι πολιτικός επιστήμων.
