«Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας στη Γαλλία. Όμως βαίνει προς κατάργηση, όπως κατάφεραν να καταργήσουν και άλλες παραδοσιακές για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες γιορτές, όπως είναι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα (…) τα σχολεία κάλεσαν τα παιδάκια να τιμήσουν «τα πρόσωπα που αγαπούν περισσότερο» κι όχι να γιορτάσουν τη γιορτή της μητέρας».
Αυτά μεταξύ άλλων έγραφε την ημέρα της μητέρας στο «Χ», η διαμένουσα στη Γαλλία δημοσιογράφος Μαρία Δεναξά. Και αυτή η Woke νοοτροπία είναι μία από τις αιτίες, μαζί με το μεταναστευτικό, και δευτερευόντως τις κοινωνικές ανισότητες που πάντα υπήρχαν, που τροφοδοτούν την ακροδεξιά.
Τα ανωτέρω συνέβησαν στη χώρα που η Λεπέν προηγείται στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές αφήνοντας δεύτερο τον Μακρόν, ενώ στη γειτονική Γερμανία, το νεοχιλτερικό AfD παρουσιάζεται ως η δεύτερη ισχυρότερη δύναμη πίσω από τη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση.
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι δύο δεξιές ομάδες, ECR και το ID, αναμένεται να αναδυθούν σημαντικά ενισχυμένες από τις εκλογές του Ιουνίου.
Οιμωγές ανησυχίας ξεσπούν σε όλη την Ευρώπη για την άνοδο της ακροδεξιάς και πολλοί της Woke κουλτούρας καταγγέλλουν τα δεξιά και κεντρώα κόμματα, ότι η άνοδος οφείλεται στο γεγονός ότι ενσωματώνουν τις αντιμεταναστευτικές θέσεις της ακροδεξιάς, με αποτέλεσμα να την αποδαιμονοποιούν και να την κανονικοποιούν.
Αποτελεί επιχείρημα - σόφισμα. Το αντίθετο συμβαίνει. Αν η ΕΕ δεν σκλήρυνε τη θέση της στο μεταναστευτικό, η εισροή στις τάξεις των ακροδεξιών θα ήταν μεγαλύτερη. Με την τωρινή ελαφρά σκλήρυνση, ορθώνουν αναχώματα και αποκόπτουν την αθρόα μετακίνηση των ψηφοφόρων δεξιότερα.
Δε σπρώχνουν τα δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τους λαούς προς την ακροδεξιά, αλλά η αλληλέγγυα κουλτούρα την οποία ενστερνίζονται οι καταγγέλλοντες. Κυρίως με την κατάργηση των συνόρων και την άνευ εμποδίων είσοδο εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη.
Η απάντηση των ακροδεξιών έρχεται δια στόματος του νέου αστεριού της γαλλικής ακροδεξιάς, και ανιψιάς της Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ: «Υπάρχει μόνο μία ερώτηση για την ημέρα των εκλογών. Θέλετε μια εξισλαμισμένη Ευρώπη ή μια ευρωπαϊκή Ευρώπη;». Έτσι, ο έξαλλος αντισυστημισμός με την πολεμική ρητορική απαγορεύει τα ερωτήματα του δημόσιου βίου, και τα χαρίζει στους ακροδεξιούς.
Οι οποίοι ακροδεξιοί παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευλυγισία από τους κατά ρητορείαν αλύγιστους εχθρούς τους.
Σύμφωνα με έρευνες, που επικυρώνει με δηλώσεις του στο χθεσινό Βήμα, ο Φρανσουά Ολάντ, «Η ακροδεξιά και οι λαϊκιστές έχουν μια νέα στρατηγική που είναι να παραμείνουν στην ΕΕ, αλλά να την εμποδίσουν να προχωρήσει, να την μπλοκάρουν. Για να την καταστρέψουν από μέσα, να κόψουν τη δύναμή της, όσον αφορά την άμυνα, την καταπολέμηση της μετανάστευσης, ή την οικολογία».
Ουσιαστικά τα κόμματα αυτά, αρκούντως ευπροσάρμοστα, εγκατέλειψαν τη ρητορική για έξοδο από την ΕΕ ή το Ευρώ, αλλά παραμένουν βαθιά ευρωσκεπτικά. Υιοθετούν μια «Ευρώπη των εθνών» που θα επιτρέπει πολύ μεγαλύτερη αυτονομία στα κράτη μέλη. Θα επιτρέπει να νομοθετούν οι εθνικές κυβερνήσεις, και η νομοθεσία τους να μην είναι υποδοχέας των κοινοτικών οδηγιών.
Παράλληλα θα μπλοκάρουν τις δράσεις π.χ. για το κλίμα. Όσο «εξημερωμένη» και να παρουσιάζεται η Μελόνι έχοντας εκπλήξει ευχάριστα το ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα, χαρακτήρισε ως «φονταμενταλισμό για το κλίμα» την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία. Τον Φεβρουάριο, η ίδια είχε κεντρικό ρόλο σε μια ψηφοφορία αντίθεσης στη νομοθεσία που επιδιώκει να επιδιορθώσει τα κατεστραμμένα οικοσυστήματα σε ολόκληρη την ήπειρο
Πάντως, έχουν γίνει και… ανεκτικοί. «Παραχωρούν» στην ΕΕ τη δυνατότητα ενός χαλαρού συντονισμού. Αντιτίθενται ωστόσο στην περεταίρω ενοποίηση, ενώ στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής δέχονται ως ύστατη υποχώρηση έναν χαλαρό συντονισμό ο οποίος θα επιτρέπει στις κυβερνήσεις τη διαχείριση των εθνικών τους θεμάτων οικεία βουλήσει.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, κορυφαία πρόσωπα υποχωρούν από τις προηγούμενες κριτικές προς το ΝΑΤΟ, ενώ απομακρύνονται από την πιο αδιάλλακτη Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD).
Σύμφωνα με τους New York Times «Σε όλη την ήπειρο, στόχος ακροδεξιών κομμάτων δεν είναι να αποχωρήσουν από το μπλοκ των 27 χωρών αλλά, όλο και περισσότερο, να αναλάβουν την ηγεσία του».
Δεν θα το κατορθώσουν, αλλά θα αυξήσουν τη δύναμή τους εκμεταλλευόμενοι θέματα που ενοχλούν τους λαούς, αλλά τα οποία εξοστρακίζονται από τη δημόσια συζήτηση ή αντιμετωπίζονται με κραυγές και κατάρες, όπως π.χ. το μεταναστευτικό.
