Την Κυριακή έχουμε εκλογές. Ξανά. Είναι η τρίτη φορά, που οι πολίτες καλούνται στις κάλπες, σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών.
Ίσως να φταίει κι αυτό για το γεγονός ότι δεν πρέπει να έχει καταγραφεί άλλη εκλογική διαδικασία, που να έχει περάσει πιο…σιωπηλά, σχεδόν αδιάφορα, από την κοινή γνώμη.
Ίσως, πάλι, να φταίει το γεγονός ότι οι περιφερειακές εκλογές διεξάγονται μέσα σε ένα παγιωμένο σκηνικό πολιτικής κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας, με τους ψηφοφόρους, τόσο της κυβέρνησης, κυρίως, όμως, των κομμάτων της αντιπολίτευσης να παρακολουθούν ελαφρώς αμήχανα και μουδιασμένα τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ και τις κινήσεις στο…«ρελαντί» των υπολοίπων κομμάτων.
Σε αυτό το κλίμα, θα πει κάποιος, χάνεται κάτι από το σασπένς, που κρύβει κάθε κάλπη, χάνεται η αντιπαράθεση, η ανάγκη να πάρεις θέση, κυρίως σε μια χώρα, που έχει μάθει να κινείται με βάση την ερώτηση «εσύ με ποιον είσαι;» είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, είτε για πολιτική.
Κι αν αυτό είναι το σκηνικό για την εκλογή των περιφερειαρχών, εκείνων δηλαδή, που το βράδυ της Κυριακής, θα «χρωματίσουν» τον χάρτη στις τηλεοπτικές οθόνες, σε επίπεδο Δήμων, όπου δεν κρίνεται η πολιτική τοποθέτηση και δεν προκύπτουν πολιτικά συμπεράσματα -με εξαίρεση 3-4 δήμους της χώρας- τα πράγματα είναι ακόμη πιο αδιάφορα.
Αν και δεν θα έπρεπε, με δεδομένο ότι ο Δήμαρχος είναι εκείνος, ο οποίος αποφασίζει και περνά από τα χέρια του ή καλύτερα από το γραφείο του, η κατάσταση του δρόμου και του πεζοδρομίου έξω από το σπίτι μας, η εικόνα του σχολείου, που πηγαίνει το παιδί μας, η παιδική χαρά, ο φωτισμός στη γειτονιά μας, η προετοιμασία της περιοχής μας για να αντιμετωπίσει μια πλημμύρα, μια πυρκαγιά, τα χιόνια, ακόμη και τα έργα αφαλάτωσης που απαιτούνται στα νησιά.
Κι όμως, χιλιάδες πολίτες επιλέγουν ακόμα να ψηφίσουν όχι εκεί, που ζουν, αλλά στο χωριό, 300 ή 400 χιλιόμετρα μακριά (γιατί ένα τετραήμερο δεν το αφήνεις εύκολα!). Εξαιρούνται όσοι έχουν γνωστό, φίλο ή συγγενή σε θέση υποψήφιου δημοτικού συμβούλου κι αυτοί είναι πολλοί…
Θα πίστευε κάποιος ότι μετά από ένα οδυνηρό δίμηνο, με τα πύρινα μέτωπα να έχουν κατακάψει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα και τις πλημμύρες να έχουν εξαφανίσει ολόκληρα χωριά, με την εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης να είναι άμεση σε κάθε επίπεδο, πρόληψης ή αντιμετώπισης, η κινητοποίηση των πολιτών θα ήταν διαφορετική.
Την έλλειψη ενδιαφέροντος για τις κάλπες της Κυριακής, την καταγράφει κανείς, μιλώντας με φίλους και γνωστούς. Την αποτυπώνουν, όμως, και τα δημοσκοπικά ευρήματα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Metron, το ενδιαφέρον των πολιτών είναι το μικρότερο, που έχει καταγραφεί ποτέ. Μόλις το 29% των ερωτηθέντων δηλώνουν υψηλό ενδιαφέρον, 38% μέτριο και 33% ελάχιστο ή μηδενικό. Αναρωτιέται κάποιος, αν οι πολίτες αυτοί γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται. Η απάντηση είναι πως όχι, δε γνωρίζουν. Έρευνα της εταιρείας qed, που δημοσίευσε προ ημερών το KReport, καταγράφει ότι ούτε τρεις στους δέκα, μόλις ένα ποσοστό 28% δηλώνουν ενημερωμένοι για τους υποψήφιους δημάρχους της περιοχής τους, 19% για τους υποψήφιους περιφερειάρχες και 18% για τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους.
Η κόπωση των πολιτών από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση θα μπορούσε να είναι ο ένας λόγος εξήγησης. Ίσως, όμως, η στάση αυτή να αντικατοπτρίζει και την αλήθεια για το πώς κινούμαστε και λειτουργούμε ως πολίτες, πόσο λίγο ενδιαφερόμαστε επί της ουσίας να συμμετέχουμε στα κοινά, να συναποφασίζουμε για την καθημερινότητά μας και να χάνουμε κάτι από το δικαίωμα απλά μόνο να διαμαρτυρόμαστε, όταν τα πράγματα δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, κάτι, που συμβαίνει πολύ συχνά.
Η ευθύνη προφανώς και δεν βαραίνει μόνο τους πολίτες. Αντιθέτως, το βάρος πέφτει εξίσου και στην πλευρά της αυτοδιοίκησης, που χρόνια τώρα δεν έχει καταφέρει να γίνει ένα με τους πολίτες για τους οποίους υποτίθεται υπάρχει και δρα. Έχουμε βρεθεί πολλοί σε μια παρέα, που έχουμε ακούσει ότι η σειρά πάει κάπως έτσι: μέλος του συλλόγου γονέων, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, υποψήφιος βουλευτής…
Ακόμη κι αν δεν είναι αυτή η καθολική αλήθεια, αυτό πιστεύουν αρκετοί. Ξεχνάμε, όμως, το ουσιαστικό, ότι από τα ταμεία της τοπικής αυτοδιοίκησης περνούν δισεκατομμύρια, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι υπεύθυνη για να γίνει κάθε πόλη, κάθε περιοχή, σαν εκείνες, που όταν ταξιδεύουμε στην Ευρώπη τις ζηλεύουμε, ότι επί της ουσίας κάθε φορά στις κάλπες επιλέγουμε ποιος θα διαχειριστεί και θα αποφασίσει για την ποιότητα της ζωής μας. Η αδιαφορία μας μπορεί να αποδειχθεί βολική για πολλούς.
