Νομίζω πως εννοιολογικά όλοι συνεννοούμαστε όταν χρησιμοποιούμε το επίθετο «κεντρώος» στην πολιτική ορολογία. Είναι ο μετριοπαθής πολίτης, που έχει μια γενική εικόνα των πραγμάτων, χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές ανησυχίες. Δεν έχει μια σταθερή πολιτική προτίμηση, κατά καιρούς έχει ψηφίσει όλα τα κόμματα εξουσίας και είναι αυτός επηρεάζεται αλλά και επηρεάζει στις δημοσκοπήσεις την παράσταση νίκης. Αυτόν τον πολίτη, με αυτά τα χαρακτηριστικά, ένα μόνον πράγμα τον ενδιαφέρει: η πολιτική σταθερότητα.
Οι κυβερνήσεις να εξαντλούν τις θητείες τους -για αυτό και στις δημοσκοπήσεις πάντα η πλειοψηφία των ερωτωμένων τοποθετείται αρνητικά στην προοπτική πρόωρων εκλογών- και να αποφεύγονται οι πάσης φύσεως αιφνιδιασμοί και οι ακραίες συμπεριφορές. Ένα μέρος από αυτούς καλύπτεται από το τρίπτυχο, που τόσο χλεύασαν οι «επαναστάτες» της Αριστεράς, «ησυχία-τάξη-και ασφάλεια», διότι το ευτέλισαν οι συνταγματάρχες. Για ένα άλλο μέρος, το σημαντικότερο είναι να πηγαίνουν καλά οι δουλειές τους.
Όλοι αυτοί οι πολίτες στις μέρες μας διαισθάνονται την αβεβαιότητα που ενδέχεται να εισαχθεί και στην πατρίδα μας λόγω των αναμενόμενων ανακατατάξεων στο διεθνές πεδίο. Είναι λογικό να φοβούνται μήπως είτε εμπλακούμε από καραμπόλα σε κάποια περιπέτεια είτε να υπάρξει στην Ελλάδα απόπειρα πολιτικής αποσταθεροποίησης έξωθεν προερχόμενη με εγχώριους αυτουργούς.
Συνεπώς, το τελευταίο που θέλει ο μετριοπαθής-κεντρώος πολίτης είναι η πολιτική αναταραχή, η επανεμφάνιση ακραίων συμπεριφορών, όπως αυτές που χαρακτήρισαν την περίοδο 2010-2019. Οτιδήποτε παραπέμπει σε αυτήν τη σκοτεινή δεκαετία το αποστρέφεται. Αυτό το έδειξε ξεκάθαρα και στις εκλογές του 2023, όταν απειλήθηκε η κανονικότητα της τετραετίας 2019-2023. Και αυτό θα συμβαίνει κάθε φορά που η εναλλακτική στη σημερινή κατάσταση θα τείνει προς ακραίες και τυχοδιωκτικές λύσεις, στον βαθμό που οι πρωταγωνιστές και οι συμπρωταγωνιστές θα είναι πρόσωπα πολιτικά αφερέγγυα, σύμφωνα με τα κριτήρια του μετριοπαθούς πολίτη.
Σήμερα -και για να το συγκεκριμενοποιήσω εντός του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού- ποιος εκφράζει την πολιτική σταθερότητα και ποιοι την πολιτική αστάθεια με όλα τα παρακολουθήματά της; Ποιος μπορεί να είναι ο αξιόπιστος και φερέγγυος συνομιλητής με όλους τους ξένους ηγέτες στους ταραγμένους καιρούς που έρχονται; Ποιους τίτλους πεπραγμένων μπορεί να προσκομίσει ο κάθε πολιτικός αρχηγός, ώστε ο μετριοπαθής πολίτης να κρίνει, να συγκρίνει και να αποφανθεί;
Ο αναγνώστης ας δώσει τις απαντήσεις μόνος του. Τα πρόσωπα είναι πολύ συγκεκριμένα, οι διαδρομές τους το ίδιο και αυτό το πλαίσιο -εκτός δραματικού απροόπτου- δε θα αλλάξει μέχρι το 2027. Ούτε θα αλλοιωθούν ή θα τροποποιηθούν οι σταθερές που χαρακτηρίζουν τον μετριοπαθή πολίτη. Τυχαία δεν είναι άλλωστε τα ευρήματα όλων των δημοσκοπήσεων.
Το άρθρο αυτό προφανώς δεν ασχολείται με τις απόψεις και τις αντιλήψεις των φανατικών και των «ψυχάκηδων», διότι τελικά δεν επηρεάζουν αυτό που αποκαλούμε κυβερνησιμότητα. Έχει αποδειχθεί πως, παρά την ενδυνάμωσή τους, παραμένουν στο πολιτικό περιθώριο. Ο μετριοπαθής πολίτης, αυτός πάντα έχει τον καθοριστικό λόγο. Όση έξωθεν βοήθεια και να περιμένουν, ουδείς παγκόσμιος ηγέτης ποντάρει σε κουτσά άλογα.
