Η τραγικότητα του πολέμου αποτυπώνεται στα μάτια των οικογενειών που χωρίζονται στα σύνορα της Ουκρανίας με την Πολωνία, Ουγγαρία, Μολδαβία. Νέοι άντρες φέρνουν τις οικογένειές τους, τις κατευοδώνουν στην προσφυγιά και στο άγνωστο, και οι ίδιοι επιστρέφουν για να πολεμήσουν.
Κάποιοι επειδή η κυβέρνηση δεν τους επιτρέπει να φύγουν - και καλά κάνει. Άλλοι επειδή θεωρούν χρέος τους να θυσιαστούν για την πατρίδα τους. Στα σύνορα, στους πρόχειρους καταυλισμούς, μέσα στο κρύο συνωστίζονται πάρα πολλά μικρά παιδιά, νήπια στα καροτσάκια, γυναίκες και ηλικιωμένοι.
Άνθρωποι με άδηλο μέλλον. Αν ο πόλεμος δεν σταματήσει σύντομα, κάποιοι από αυτούς δεν θα επιστρέψουν στις εστίες τους, κάποια από αυτά τα παιδιά δυστυχώς θα βρεθούν ορφανά. Κάποιες νέες γυναίκες χήρες. Κάποιες μανάδες κλάψουν τα παλικάρια τους.
Η Δύση τους καλοδέχεται μεν, αλλά όσο συνεχίζεται το κύμα, και θα είναι μεγάλο, τα προβλήματα στέγασης και γενικότερης επιβίωσης θα αυξάνονται. Η δυστυχία που φέρνει ο πόλεμος θα καθορίσει τη ζωή τους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί πρόσφυγες. Όπως ήταν και οι πρόσφυγες από τη Συρία - και μόνο από τη Συρία.
Ο Αλέξης Τσίπρας δυσανασχέτησε γιατί ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Νότης Μηταράκης προσερχόμενος στο συμβούλιο υπουργών στις Βρυξέλλες την Κυριακή, είπε ότι η Ευρώπη και η Ελλάδα πρέπει να δείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από την Ουκρανία. Δυσανασχέτησε γιατί ο υπουργός χρησιμοποίησε τον όρο «Πραγματικοί πρόσφυγες».
Ο υπουργός εξήγησε το απλούστατο, ότι υπάρχει αντιδιαστολή με δυο ομάδες μεταναστών: Οι οικονομικοί μετανάστες που έρχονται παράνομα στον χώρο Σέγκεν, κατά παράβαση σχετικού άρθρου, δεν δικαιούνται διεθνούς προστασίας. Όπως οι αιτούντες άσυλο που έρχονται από μακρινές χώρες και ηπείρους, και οι οποίοι διέρχονται μέσω μιας ή περισσότερων ασφαλών χωρών (άρθρο 4 κώδικας Σέγκεν).
Τέτοιες αιτήσεις τις χαρακτήρισε απαράδεκτες, κατά παράβαση σχετικού άρθρου της συνθήκης της Γενεύης (άρθρο 31) και βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Αντιθέτως, στην περίπτωση της Ουκρανίας, η χώρα συνορεύει με την ΕΕ και οι πρόσφυγες έρχονται άμεσα στη χώρα μας αφού μπαίνουν σε χώρες της ΕΕ (η ΕΕ θεωρείται ενιαία οντότητα). Και κατέληξε εν μέσω φωνασκιών των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας: «Αυτά λέει το διεθνές δίκαιο και όχι οι ιδεοληψίες της Αριστεράς».
Εντάξει, γνωστές οι… γνώσεις του Τσίπρα στο διεθνές δίκαιο, αλλά δεν ήταν και υποχρεωμένος να το γνωρίζει. Άλλωστε έγινε πρωθυπουργός για να σκίσει τα μνημόνια όχι για να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο! Ωστόσο, ως πρώην πρωθυπουργός δεν δικαιούται να φέρεται ς οωμαδάρχης ΜΚΟ.
Η κυβέρνησή του επέτρεψε να έρθουν σωρηδόν πρόσφυγες και παράνομοι οικονομικοί μετανάστες. Θα έπρεπε να είχε ασχοληθεί τότε με τη νομική διάκριση του θέματος, αλλά προείχε ο πλέριος ανθρωπισμός.
Αλλά και να είχε ασχοληθεί, μάλλον δεν θα είχε άλλο αποτέλεσμα. Ο ίδιος και το κόμμα του θεωρούν το διεθνές δίκαιο μια νομική κατασκευή που την έφτιαξαν οι ισχυροί του πλανήτη για να λειτουργεί εις βάρος των αδυνάτων, και το οποίο οι ριζοσπάστες αυτού του κόσμου πρέπει, αν όχι να το αμφισβητούν, τουλάχιστον να το αντιμετωπίζουν διασταλτικά. Να ερμηνεύουν υποκειμενικά εκείνα τα άρθρα που θεωρούν ότι είναι ευνοϊκά στις ιδεοληψίες τους.
Παράλληλα, από παραπλήσιους του ΣΥΡΙΖΑ «ανθρωπιστικούς» κύκλους στο διαδίκτυο, έχει ξεκινήσει μια «ερμηνεία», η οποία στοχεύει να ενοχοποιήσει τη συγκίνηση που εκδηλώνουν οι πολίτες της Ευρώπης, και φυσικά της Ελλάδας, για τους ουκρανούς πρόσφυγες. Μας συγκινούν, ισχυρίζονται, επειδή είναι «λευκοί, ξανθοί, καλοφτιαγμένοι και έχουν γαλανά μάτια». Δηλαδή η αλληλεγγύη μας δεν είναι ανθρωπιστική αλλά... ρατσιστική.
Πόσο ρατσιστές ήταν άραγε οι κάτοικοι των νησιών που αποδέχτηκαν με περίσσια ανθρωπιά τους «όχι ξανθούς, καλοφτιαγμένους και γαλανομάτηδες» πρόσφυγες το 2015; Και είναι οι ίδιοι τώρα που αντιδρούν έντονα και δραστικά για τις δομές που κατασκευάζονται στα νησιά.
Γιατί μαζί με τις οικογένειες από τη Συρία, που ήταν πραγματικοί πρόσφυγες, εισήλθαν και συνεχίζουν να εισέρχονται πάρα πολλοί νέοι άντρες, από χώρες που δεν είχαν καμιά σχέση με πολεμικές συρράξεις. Οι Ουκρανοί στέλνουν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, ενώ οι άντρες κάθονται να πολεμήσουν.
Οι πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Μαροκινοί και άλλες, πάνω από 100, εθνικότητες, είναι νέοι άντρες τους οποίους κανένας πόλεμος δεν ξερίζωσε. Οι πραγματικοί πρόσφυγες της Ουκρανίας αποδυναμώνουν πλέον εμπράκτως τα ιδεολογήματα ότι ο κάθε ένας που έρχεται και ζητάει άσυλο, είναι πρόσφυγας.
Όμως η κυβέρνηση, αυτά που είπε ο Μηταράκης στον Τσίπρα, πρέπει να τα μετουσιώσει σε πολιτική πράξη. Εντάξει, ανθρώπινο είναι ο καθένας να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά η Ελλάδα, μικρή χώρα με οικονομικά προβλήματα, δεν υποχρεούται να σηκώσει στις πλάτες της την φτώχεια του πλανήτη.
Και είναι καιρός οι υπηρεσίες του κράτους να εντείνουν τη δράση τους κατά των δουλεμπόρων στο Αιγαίο, που παρουσιάζονται με την μορφή των ανθρωπιστικών οργανώσεων και εισάγουν παράνομους μετανάστες.
Οι πραγματικοί μετανάστες είναι που μας έχουν ανάγκη.
