Του Σάκη Μουμτζή
Αν τελικά εκδιωχθεί ο Π. Καμμένος από την κυβέρνηση είναι αυτονόητο πως θα έχει βρεθεί η εναλλακτική κυβερνητική λύση. Ποια θα είναι αυτή; Από αυτήν την Βουλή μπορεί να προκύψει νέα πλειοψηφία μόνον αν βουλευτές άλλων κομμάτων αποχωρήσουν από το κόμμα τους και στηρίξουν την κυβέρνηση. Δηλαδή, ο ορισμός της αποστασίας. Θα το δούμε κι αυτό! Μια κυβέρνηση της Αριστεράς να κυβερνά χάρη στην ψήφο αποστατών.
Τυπικά βέβαια δεν χρειάζεται να υποστεί αυτόν τον διασυρμό, γιατί μια πρόταση μομφής πολύ δύσκολα θα συγκεντρώσει τις απαιτούμενες 151 ψήφους. Ο Α. Τσίπρας θα επιδιώξει να εξασφαλίσει την δεδηλωμένη για λόγους, κυρίως, γοήτρου. Πολιτικά όμως, θα μπορέσει να κυβερνήσει με τους πολιτικούς γυρολόγους;
Βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ, ευχής έργον θα ήταν, τον Π. Καμμένο να τον αντικαθιστούσε με θεσμικό τρόπο ή το Ποτάμι ή το ΚΙΝΑΛ, με απόφαση των ηγεσιών τους. Όμως αυτό αποκλείεται για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ο ισχυρότερος είναι πως ουδείς, στοιχειωδώς σώφρων, μπαίνει σε βάρκα που βουλιάζει. Ο Α. Τσίπρας ψάχνει για κορόιδα. Η επίθεση φιλίας προς τα δύο αυτά κόμματα θα συνεχισθεί, τόσο με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές όσο και με την θρυλούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Συμπαραστάτες σε αυτήν την προσπάθεια προσέγγισης με την Κεντροαριστερά έχει τους γνωστούς «δούρειους ίππους» που υπάρχουν στο Ποτάμι και στον μηχανισμό του ΚΙΝΑΛ.
Όμως, τόσον η Φ.Γεννηματά όσο και ο Σ.Θεοδωράκης γνωρίζουν πως η εκλογική βάση των κομμάτων τους είναι ultra αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε απόπειρα στήριξης της κυβέρνησης, σήμερα, θα σημάνει την πολιτική τους εξαέρωση και την διάσπαση των κομμάτων τους. Άλλωστε, η Φ.Γεννηματά ουδέποτε έδωσε δείγματα φιλο-συριζαϊκής στάσης. Απεναντίας, κρατεί σταθερά την πολιτική του διμέτωπου, και καλά κάνει.
Το ουσιαστικό ερώτημα είναι άλλο. Θα μπορέσει ο Α. Τσίπρας με μια κυβέρνηση ποικιλόμορφων αποστατών να κυβερνήσει; Να διαχειρισθεί όλα τα μεγάλα προβλήματα που συσσωρεύονται; Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει με αυτά τα περιτρίμματα της πολιτικής μιαν ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, που ενδέχεται να ξεσπάσει λόγω της Ιταλίας; Μήπως θα ήταν προτιμότερη, κυρίως για τον ίδιο, η προσφυγή στις κάλπες, από την καθημερινή φθορά της κυβέρνησης των αποστατών; Γιατί ο ηθικός στιγματισμός δεν θα βαρύνει μόνον τους αποστάτες, αλλά και την ήδη φθαρμένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ωφελήθηκε από την αποστασία τους.
Στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και στις εφημερίδες που πρόσκεινται σε αυτόν, άρχισε να διαμορφώνεται η στρατηγική της επόμενης ημέρας. Της επόμενης, μετά την ήττα, ημέρας. Γιατί αυτός είναι τελικά ο μεγάλος στόχος του Αλέξη, και όχι μόνον. Μετεκλογικά να συγκροτηθεί το μέτωπο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά, με αμοιβαίες μετακινήσεις θέσεων, που είτε θα αποτρέψει τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Κ.Μητσοτάκη είτε αν τελικά λάβει την αυτοδυναμία, να αποτελέσει την Δεξιά παρένθεση.
Όμως, για να επιτευχθούν αυτές οι συγκλίσεις απαιτείται χρόνος για να ωριμάσουν αυτές και κυρίως για να αποδείξει έμπρακτα ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ πως μετεξελίχθηκε. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται πως η τυχόν συνεργασία του με την Κεντροαριστερά προϋποθέτει την εκλογική του ήττα. Κοινώς θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Κάποιος να πει στον Αλέξη πως η σοσιαλδημοκρατία δεν συμβαδίζει ούτε με τον Καμμένο ούτε με την αποστασία.
