Ο ψύχραιμος πολιτικός λόγος των επιχειρημάτων θα αργήσει να επιστρέψει στην πολιτική ζωή καθώς τα επιχειρήματα και οι ιδέες, στον βαθμό που υπήρχαν, εξοβελίστηκαν από τον δημόσιο χώρο.
Ο λόγος της άλογης καταγγελίας, η κραυγή της συκοφαντίας, η έκφραση μίσους, προϋπήρχαν στην πολιτική ζωή. Όμως η καθολική επικράτηση των σόσιαλ μίντια, που συνέπεσαν με τη χρεοκοπία, έγιναν ο ενισχυτής του ανορθολογισμού και με τα Τέμπη έφτασαν σε ξέφρενο παροξυσμό.
Τα Τέμπη εργαλειοποιούνται και αυθαίρετα υπεισέρχονται παντού. Ερμηνεύονται κατά το δοκούν, οικειοποιούνται, μετατρέπονται σε επιχείρημα και, ναι, ευτελίζονται.
Οι συγκεντρώσεις των Τεμπών, δεν γίνονται μόνο αντικείμενο αντικυβερνητικής προπαγάνδας, όπως τα ερμήνευσε ο Ζαχαριάδης του ΣΥΡΙΖΑ που είπε ότι: «Ο κόσμος απαίτησε να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη» για να εισπράξει την απάντηση από τον κ. Πλακιά, πατέρα των διδύμων που χάθηκαν, εάν θέλει τέτοιο σύνθημα να οργανώσει μόνος του μια συγκέντρωση.
Τώρα γίνονται και επιχείρημα για τη συγκόλληση του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά. Διαβάζουμε σε άρθρο δύο πασοκογενών στελεχών που μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ (Κοτσακάς, Τσιόκας), ότι το παλλαϊκό συλλαλητήριο πέραν του μηνύματος αποδοκιμασίας στη ΝΔ «έστειλε και ισχυρό μήνυμα σε όλα τα κόμματα του προοδευτικού χώρου. Εάν συνεχίσουν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και τις αντιπαραθέσεις οδηγούνται σε απομόνωση».
Τι σχέση έχουν τα αιτήματα που εξέφρασε ο κόσμος που συγκεντρώθηκε για τα Τέμπη, με τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ;
Ο γράφων δεν εντάσσει τα δύο στελέχη στους θεσιθήρες του ΠΑΣΟΚ που προσέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας καρέκλα. Θεωρούμε ότι διαθέτουν πολιτικό ήθος. Αλλά δεν παύει να είναι μη κατανοητή η έκκληση ενότητας που απευθύνουν.
Εγκατέλειψαν το κόμμα τους όταν αυτό βυθιζόταν στην προσπάθειά του να αποτρέψει εθνική καταστροφή, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ρεσάλτο και το ελεεινολογούσε. Το έβριζε ως προδοτικό και υποτακτικό των διεθνών συμφερόντων.
Βρέθηκαν στον ορμητικό ΣΥΡΙΖΑ που θα κατατρόπωνε τις αγορές και μετείχαν στη μέθη μιας όντως επικής πορείας. Ώσπου ήρθε το ξύπνημα της αποτυχίας και η πικρή γεύση που φέρνει το σκάσιμο της φούσκας της ψευδαίσθησης.
Και τώρα, στα συντρίμμια του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη, τείνουν χείραν φιλίας (ουσιαστικά έκκλησης βοηθείας) στο καθυβρισθέν πρώην κόμμα τους. Τουλάχιστον το κάνουν με πολιτικό λόγο και με μετριοπάθεια, χωρίς το θράσος των Κουρουμπλήδων που αφού εγκατέλειψαν το δοκιμαζόμενο ΠΑΣΟΚ για τις ωφέλειες της υπουργικής καρέκλας, του κουνάνε το δάχτυλο γιατί δεν γίνεται συνεταίρος του ΣΥΡΙΖΑ! Για να ξαναβρούν οι ίδιοι την καρέκλα τους.
Μόνιμο επιχείρημα όλων είναι πως μόνες τους οι «προοδευτικές δυνάμεις» δεν θα μπορέσουν να νικήσουν τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Ισχύει αφού και τώρα η εγκλωβισμένη στη στενωπό των Τεμπών ΝΔ του Μητσοτάκη, υπερέχει.
Όμως κατά το λαϊκό, βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Αντί να βυθιστούν σε μια ενδοσκόπηση, να αναρωτηθούν και να απαντήσουν γιατί η ιδεολογία τους και οι πολιτικές τους προτάσεις που ήταν κυρίαρχες προ δεκαετίας τώρα πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, αντί να επαναπροσεγγίσουν και να επαναθεμελιώσουν την ιδεολογία τους και τις πολιτικές τους προτάσεις, έτσι ώστε να γίνουν ελκυστικές για τη λαϊκή πλειοψηφία, στέκονται στην επιφανειακή συρραφή μιας εκλογικής καθόδου.
Τι νόημα θα έχει μια πρόχειρη συρραφή για εκλογική κάθοδο, όταν τα ίδια κόμματα παραμένουν μη ελκυστικά; Και πόσο σίγουρο είναι ότι η άθροιση ποσοστών ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝεΑρ που όλα μαζί αγγίζουν το 25%, θα είναι ικανή να διώξει τον Μητσοτάκη;
Βαυκαλίζονται με το σωστό θεώρημα ότι η πολιτική δεν είναι μαθηματικά, και έτσι το 1+1 μπορεί να κάνει και 3, με την έννοια ότι δημιουργεί δυναμική συσπείρωσης και οι προοδευτικοί πολίτες θα τρέξουν ομόθυμα να υποστηρίξουν το νέο σχήμα.
Ισχύει όπως όμως ισχύει και το αντίθετο. Το 1+1 να γίνει… 1,5! Είναι αρκετοί οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που θυμούνται ακόμη τις λοιδορίες, και την κατακραυγή των Συριζαίων, και αν δουν το κόμμα τους να συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ θα στρέψουν οφθαλμόν.
Όπως είναι αρκετοί και από την άλλη πλευρά, ούλτρα αριστεροί, αγωνιστές και… επαναστάτες, που δεν δέχονται η «ριζοσπαστική» Αριστερά να συνεργήσει με το μικροαστικό σοσιαλ-κεντρώο ΠΑΣΟΚ. Και αυτοί θα ψάξουν πιο «αγωνιστικές» πολιτικές εκφράσεις.
Η λύση βρίσκεται στο εσωτερικό των κομμάτων. Στην αναδιοργάνωση και την πολιτική τους αναγέννηση. Τότε ο κόσμος ίσως βρει ελπίδα σε αυτούς και ακολουθήσει. Οι συρραφές κορυφής και οι εκκλήσεις στο ΠΑΣΟΚ, δεν θα σώσουν.
