Πάντα ήμουν προσεκτικός στην αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του Νίκου Ανδρουλάκη διότι δε θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω την πλάτη που έβαλε αυτό το κόμμα στη σωτηρία της Ελλάδας στα εφιαλτικά πρώτα χρόνια των μνημονίων, τότε που ούτε οι ίδιοι οι εταίροι μας γνώριζαν τι γινόταν και κυρίως τι θα έπρεπε να γίνει. Και το κόστος που κατέβαλε το ΠΑΣΟΚ ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Όμως άφησε τη σφραγίδα του σε αυτό που αποκαλούμε διάσωση της πατρίδας μας και με την καθοριστική συμμετοχή του στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Θα περίμενα από ένα κόμμα με τέτοια συνεισφορά και κυρίως με βαθιά συνείδηση της αγανάκτησης της πλατείας και πού οδηγεί ο φανατισμός, να λειτουργήσει θεσμικά όταν βλέπει να επαναλαμβάνονται ή να γίνεται προσπάθεια να επαναληφθούν παρόμοιες συμπεριφορές καθοδηγούμενης και άριστα σχεδιασμένης οργής. Θα περίμενα να μπει μπροστά και να διαχωρίσει τη θέση του χαράσσοντας μια γραμμή μεταξύ των θεσμικών και των αντιθεσμικών κομμάτων.
Με τη Νέα Δημοκρατία ας έχει όσες διαφορές θέλει να έχει και ας ασκεί την πιο σκληρή αντιπολίτευση. Όταν όμως διαπιστώνει πως πλέον δε μιλούμε για προσπάθεια να απονεμηθεί η Δικαιοσύνη, αλλά ουσιαστικά για απόπειρα υπονόμευσης του πολιτεύματος, θα όφειλε να σταθεί αλληλέγγυο των θεσμών.
Όμως ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνοντας πως «έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη», εγκαταλείπει τον θεσμικό ρόλο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και περνά απέναντι. Συντάσσεται με αυτούς που υπονομεύουν συνειδητά πια την Δικαιοσύνη μιλώντας για 649.000 αρχεία και άλλες συναφείς ανοησίες που αποβλέπουν να εξάψουν τα πάθη ενός φανατισμένου πλήθους. Και υπάρχουν καλόπιστοι άνθρωποι που προσπαθούν με χαρτί και με μολύβι να αποδείξουν την μπαρούφα των 649.000 αρχείων, προσπαθώντας να πείσουν ανθρώπους που επιζητούν τυφλωμένοι από το αντιπολιτευτικό μένος «αίμα στην αρένα». Είναι αξίωμα: την ανοησία δεν την παλεύεις με τη λογική!
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν αμφισβήτησε την αξιοπιστία και την ακεραιότητα κάποιων δικαστών. Κάτι που θα ήταν απολύτως θεμιτό. Αμφισβήτησε εν συνόλω τη Δικαιοσύνη, εκτιμώντας πως έτσι μπορεί να αναπληρώσει τις απώλειες που κατέγραψαν όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες δημοσκοπήσεις. Όμως υποσκάπτει την αξιοπιστία των θεσμών, τη στιγμή που το κόμμα του είναι ένα κατ΄εξοχήν θεσμικό κόμμα. Τουλάχιστον αυτή ήταν η κληρονομιά του Σημίτη, του Γ. Α. Παπανδρέου, του Β. Βενιζέλου και της Φώφης Γεννηματά.
Συνεπώς, όσο είναι καιρός, ας βάλει ένα ευδιάκριτο όριο μεταξύ της σκληρής αντιπολίτευσης και της υπονόμευσης των θεσμών. Διότι, όπως είχε επισημάνει εύστοχα ένας σχολιαστής, πάντα το πλήθος μεταξύ του ιμιτασιόν και του ορίτζιναλ, επιλέγει το ορίτζιναλ. Και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ορίτζιναλ αντισυστημικό-αντιθεσμικό κόμμα. Μόνον να χάσει έχει από τέτοιες συμπεριφορές.
ΥΓ. Θα αρθρογραφήσω για την τραγωδία των Τεμπών ευθύς ως γίνει γνωστό το πόρισμα της ΕΛΑΣ για τους κατασχεθέντες σκληρούς δίσκους.
