Απορία, αμηχανία, πολιτική κατήφεια, έχει καταλάβει την αντιπολίτευση αριστερώθεν της ΝΔ. Θυμίζουν τον στίχο του Αλεξανδρινού για τους «συφοριασμένους» με προσπάθειες ανεπιτυχείς «σαν των Τρώων».
Η πλημμυρίδα των δημοσκοπήσεων στη χώρα της υπερβολής, καταδεικνύουν την αδιατάρακτη, παρότι ψαλιδισμένη, επικυριαρχία του Μητσοτάκη. Κάτι που αντιβαίνει τα έως τώρα θέσφατα, αφού τη δεύτερη τετραετία άρχιζε να στρώνεται το κόκκινο χαλί για να περάσει ο επόμενος.
Ακατανόητη η λαϊκή προτίμηση για τους θεωρητικούς της κεντροαριστεράς, δημοσιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες, ακόμη και κάποιους παρεμβατικούς συνταγματολόγους. Και η λύση: Αφού κανείς δεν μπορεί νικήσει τον Μητσοτάκη, ας ενωθούν όλοι μαζί.
Το πρόβλημα βέβαια του «όλοι μαζί» στην παρούσα φάση δεν βγαίνει ούτε αριθμητικά. Και ναι, στην πολιτική ένα συν ένα δεν κάνουν απαραίτητα δύο. Μπορεί μια συνένωση ή συνεργασία, να δημιουργήσει πολλαπλασιαστική δυναμική και το ένα συν ένα να ισούται με τρία.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλοι αυτοί οι «προξενητάδες» μια ενιαίας Κεντροαριστεράς δεν ενδιαφέρονται για τον λαό. Παράλληλα όμως θεωρούμε ότι τιτρώσκεται και η αυταρέσκειά τους.
Είναι αριθμητικά περισσότεροι από τους δεξιούς ή φιλελεύθερους διανοούμενους, η αρθρογραφία τους βρίσκει ευμενή αποδοχή στα συστημικά ΜΜΕ κάθε απόχρωσης, έχουν κοινωνική αναγνώριση, επαγγελματική κατοχύρωση και εμβληματικές σπουδές.
Όλα αυτά βεβαίως δεν συνεπάγονται και ωριμότητα πολιτικής ανάλυσης. Θυμίζουμε τον αξιοσέβαστο κατά τα άλλα συνταγματολόγο, σύμφωνα με τον οποίο ο Τσίπρας έπιανε πουλιά στον αέρα και είχε για πρωινό τον Μητσοτάκη. Τελικά, τον έφαγε για πρωινό ο Μητσοτάκης!
Τώρα ένας άλλος πολιτικός επιστήμονας, με μεγάλη αναγνωρισιμότητα, αφού προτρέπει τη Νέα Αριστερά να αποδράσει από την απόλυτη ιδεολογική της καθαρότητα, κατηγορεί όσους προτείνουν το αντίθετο, ότι οι φωνές τους θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ.
Θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ που «αποκλείει οποιαδήποτε σχετική συζήτηση (σ.σ. συνεργασίας) λόγω των δύσκολων εποχών του πρώτου μνημονίου και όσων όντως απαράδεκτων ακούστηκαν από στελέχη του τότε ΣΥΡΙΖΑ κατά στελεχών του «μνημονιακού» ΠΑΣΟΚ.
Και συνεχίζει, τεκμαίροντας: «Η ζωή όμως προχωρά και δεν περιμένει τις προσωπικές προσβολές να επιβάλλονται στις πολιτικές προτάσεις. Αυτά τα περί συγγνώμης κινούνται στο χώρο της θεολογίας, όχι της πολιτικής. Μιλάμε για πολιτική και όχι για εξομολογήσεις και άφεση αμαρτιών. Όταν η συναισθηματική φόρτιση, αν και αναγκαία πότε - πότε, επιβάλλεται της πολιτικής λογικής, τότε έχουμε υποχώρηση στον δογματισμό».
Σε τι αναφερόταν ο επιστήμων (τα ονόματα δεν έχουν σημασία, οι απόψεις έχουν) γράφοντας ότι «αυτά τα περί συγγνώμης κινούνται στο χώρο της θεολογίας, όχι της πολιτικής»;
Προφανώς, στην Άννα Διαμαντοπούλου. Η πρώην υπουργός και νυν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη από το ΠΑΣΟΚ για τη στάση του απέναντι στο κόμμα της κατά τη μνημονιακή περίοδο. Είπε μεταξύ άλλων, ότι «ο κ. Τσίπρας πλήγωσε το ΠΑΣΟΚ. Η δημόσια αυτοκριτική του και το mea culpa έχει μεγάλη σημασία».
Πού έγκειται η θεολογία ή ο συναισθηματισμός; Το mea culpa είναι εξόχως πολιτική πράξη.
Ο τραμπουκισμός μελών του τότε ΣΥΡΙΖΑ, η στοχοποίηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ (λιγότερο της ΝΔ), οι ορδές αφριζόντων Συριζαίων που ως ομάδες καταδρομών διέλυαν προεκλογικές συγκεντρώσεις υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ το 2012, οι αφίσες με πρόσωπα βουλευτών του και την επιγραφή WANTED σε στυλ Άγριας Δύσης, η μέγιστη προσβολή της εθνικής μνήμης με την αποχώρηση του Κάρολου Παπούλια από την παρέλαση της Θεσσαλονίκης (καθώς από κοινού Συριζαίοι και Χρυσαυγίτες τον προπηλάκιζαν), και τόσα άλλα - πολλά άλλα - τους χάρισαν στα social media τον χαρακτηρισμό «Συριζαυγίτες».
Και δεν ξέρουμε αν είναι συναισθηματισμός ή θεολογία εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ. Είναι πάντως πολιτική μνήμη, κρίση και κριτική των δημοκρατικών πολιτών και εκτός ΠΑΣΟΚ. Γιατί η προσβολή δεν ήταν μόνο προς το ΠΑΣΟΚ. Ήταν κυρίως έμπρακτη αμφισβήτηση των δημοκρατικών κανόνων. Δηλαδή προσβολή της Δημοκρατίας.
Μεγαλωμένοι με συνθήματα, χωρίς κουλτούρα και τριβή με την πλούσια γραμματεία της ανανεωτικής Αριστεράς, παραμυθιάστηκαν ότι η τραμπούκικη αλητεία τους ήταν… ταξική πάλη. Και οργίασαν.
Και είναι απορίας άξιον, τόσο ευαίσθητοι δημοκρατικοί διανοούμενοι (χωρίς ειρωνεία αυτό), όχι μόνο έχουν παραγράψει στη συνείδησή τους τις αντιδημοκρατικές ασχημίες του ΣΥΡΙΖΑ (ίσως γιατί δεν γεύτηκαν τα βέλη του).
Ενοχοποιούν και όσα εκ των στελεχών του ΠΑΣΟΚ απαιτούν το ελάχιστο δυνατό: Μια συγγνώμη από τον ιθύνοντα νου του τότε αντιδημοκρατικού κατήφορου.
