Του Σάκη Μουμτζή
Η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις εκλογές είναι σημαντική όχι γιατί ανέδειξε την υπεροχή του Κυρ.Μητσοτάκη απέναντι στον Α. Τσίπρα ούτε για τις 19 μονάδες διαφορά στην πρόθεση ψήφου.
Λίγο –πολύ αυτά είναι αναμενόμενα, δύο μόλις μήνες μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας.
Το σημαντικό σε αυτήν την δημοσκόπηση είναι πως κατέδειξε ότι οι ιδεολογικές αρχές της Νέας Δημοκρατίας έχουν κατισχύσει πλήρως απέναντι στις αρχές της Αριστεράς. Φαίνεται πως μια ολόκληρη ιστορική περίοδος που χαρακτηριζόταν από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, έληξε.
Σήμερα έχει γίνει πλήρως αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών η επιβολή του Νόμου και της Τάξης, η πάταξη της ανομίας και η εμπέδωση του κλίματος ασφαλείας στους πολίτες.
Σήμερα, η προάσπιση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών στα πανεπιστήμια και ο εξοστρακισμός των μπαχαλάκηδων από αυτά, είναι κατακτημένη συνείδηση των πολιτών.
Σήμερα, εκτός από ελάχιστα απολιθώματα της δεκαετίας του 80, ποιος μιλά για κρατικοποιήσεις και για «ξεπούλημα των ασημικών;» ποιος υπερασπίζεται την φάρα των συνδικαλιστών, αυτήν την κατάρα της Μεταπολίτευσης;
Η υπουργός Παιδείας, χωρίς κανένα σύμπλεγμα απέναντι στην Αριστερά και στους διεθνιστούληδες, επανέφερε στα σχολεία την διδασκαλία για την γενοκτονία των Ποντίων, τον Παύλο Μελά και τον Μακεδονικό αγώνα.
Και η κυρία Κεραμέως δεν ανήκει στην δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας.
Σε αυτήν την αποδόμηση των ιδεολογημάτων της Αριστεράς συνέβαλε τα μάλα η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ευτέλισε πλήρως τις αρχές πάνω στις οποίες διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά δύο γενιές Ελλήνων.
Βέβαια, αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Απ΄όπου περνά η Αριστερά, στην πτώση της παρασέρνει και τις αξίες της. Το είδαμε αυτό να γίνεται στις σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Σήμερα, σε όλες αυτές τις χώρες που βίωσαν την κομμουνιστική βαρβαρότητα, η λέξη «κομμουνισμός» προκαλεί απέχθεια. Τείνει να γίνει απαγορευμένη λέξη.
Στην Ελλάδα οι 54 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν και τα ευεργετικά τους σημεία.
Κατέστη σαφές στους Έλληνες πολίτες, με την υπογραφή του τρίτου, αριστερού μνημονίου, πως αντιμνημονιακή οδός δεν υπήρχε.
Ο μόνος δρόμος ήταν αυτός που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, των οποίων η πολιτική δικαιώθηκε δια χειρός Α. Τσίπρα.
Αν δεν μεσολαβούσαν αυτοί οι 54 μήνες, σήμερα, δεν θα γινόταν «αναίμακτα» όλες αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις ούτε θα ξεμπλόκαρε μέσα σε δύο μήνες η επένδυση του Ελληνικού.
Ας θυμηθούμε τους δημάρχους, τους συνδικαλιστές και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που αγωνιζόταν να μην γίνει η επένδυση.
Διαβάζω πως το λιμάνι του Πειραιά, την ιδιωτικοποίηση του οποίου πολέμησε με λύσσα η Αριστερά, και όχι μόνον, σε λίγο καιρό ενδέχεται να ξεπεράσει σε κίνηση και αυτό το λιμάνι του Αμβούργου.
Τέτοια παραδείγματα είναι πολλά. Το συμπέρασμα είναι ένα.
Η συντηρητική—φιλελεύθερη παράταξη κοίταξε στα μάτια την Αριστερά και την νίκησε και στο ιδεολογικό πεδίο. Ανατρέπεται έτσι μια κατάσταση που ήταν και αυτή υπεύθυνη για τα όσα αρνητικά συνέβησαν από το 1974 και μετά.
Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να μην υποστείλει σε καμιά στιγμή την σημαία του ιδεολογικού αγώνα. Μόνον έτσι, μόνον με την ηγεμονία των ιδεών της, θα θέσει οριστικά την Αριστερά και τις αξίες της στο περιθώριο της Ιστορίας.
