Το μίσος εναντίον του Π/Θ και ο διακαής πόθος ηθικής και πολιτικής του εξόντωσης με αχαρακτήριστες προσωπικές επιθέσεις εναντίον του, εναντίον της συζύγου του και της οικογένειάς του δείχνουν ότι η χώρα επέστρεψε για τα καλά στην εποχή του αχαλίνωτου και χυδαίου φαικόκκινου λαϊκισμού. Ο σκοπός αγιάζει όλα τα μέσα. Η Δικαιοσύνη μπορεί να δικαιώνει τα θύματα αλλά κάποια λάσπη μένει. Κι αυτός είναι ο στόχος.
Ψιλά γράμματα, όπως η σημαντική αύξηση του κατώτερου μισθού. Ψίχουλα. Παίζουμε την πολιτική κολοκυθιά, γιατί 830 ευρώ κι όχι 930 ή 1.030; Ανέξοδη πλειοδοσία υποσχέσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Μια ακόμα πολιτική απάτη ενώ απαιτείται δημοσιονομική υπευθυνότητα.
Οι προβολείς αναπόφευκτα στρέφονται προς τον κ. Ανδρουλάκη λόγω του θέματος των υποκλοπών για την περίπτωση τη δική του. Πράγματι, οι πολίτες αναμένουν να πληροφορηθούν για ποιο λόγο κρατικές υπηρεσίες μολονότι νομίμως, τον παρακολουθούσαν. Όπως, επίσης, αναμένουν από τη Δικαιοσύνη να περατώσει την έρευνά της για τις υποκλοπές και να γνωστοποιήσει τα πορίσματά της.
Ωστόσο, το βασικό πολιτικό ερώτημα είναι με ποια κόμματα άραγε της αντιπολίτευσης ο κ. Ανδρουλάκης θα υπερασπιστεί το κράτος δικαίου για το οποίο κόπτεται;
Mε τον ΣΥΡΙΖΑ που αμφισβητεί τη δημοκρατία, τις εκλογές, τους θεσμούς και τους κανόνες της στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης; Με το νεοκομμoυνιστικό κόμμα της Νέας Αριστεράς, με το ΚΚΕ για να μας φέρει τον «σοσιαλισμό» ως πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, με το κόμμα της κας Κωνσταντοπούλου ή μήπως ακόμα με το κόμμα του κ. Βελόπουλου; Κόμματα που θωπεύουν και επιδοκιμάζουν την πολιτική βία της «δίκαιης οργής» του «λαού»;
Ποια κόμματα αλήθεια συμπεριλαμβάνει στο «δημοκρατικό τόξο» το οποίο διατυμπανίζει; Το κυβερνών κόμμα της ΝΔ ανήκει στο «δημοκρατικό τόξο» ή κάπου αλλού; Ποια είναι η γνώμη του; Ποια κόμματα συγκαταλέγονται στη «Δημοκρατική Παράταξη» τον «πυρήνα» της οποίας ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί; Αναμένονται σαφείς απαντήσεις. Αρκετός ο σανός.
Διερωτώμαι γιατί ορισμένοι πολιτικοί φτάνουν στην αυτογελοιοποίηση άνευ αποχρώντος λόγου.
Κάποια δημοσιογράφος απερίσκεπτα έγραψε προ ημερών ότι ο κ. Ανδρουλάκης «κατάφερε να στοιχίσει όλα τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου». Ποιά ακριβώς είναι αυτά; Το λαϊκιστικό, τραμπικό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη κεντροαριστερό κόμμα; Κάποια άλλα κρύφια; Κάποιος άλλος αποκάλεσε τον κ. Ανδρουλάκη «μηχανοδηγό της αντιπολίτευσης», τίτλος όχι και τόσο εύστοχος μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός πρωταγωνιστής στη συζήτηση περί της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα δεν ήταν ο κ. Ανδρουλάκης, αλλά ο ελλοχεύων κ. Βελόπουλος, το κόμμα του οποίου βρίσκεται στην 4η θέση, δημοσκοπικά τουλάχιστον. Επέβαλε σχεδόν πλήρως τη δική του ατζέντα. Διαπράττουν τεράστιο πολιτικό λάθος συστημικά κόμματα να ενσωματώνουν τη θεματολογία και επιχειρηματολογία του.
Τη στροφή του προς ένα φαντασιακό «αριστερό» χώρο για να δρέψει δημοσκοπικά και αργότερα εκλογικά οφέλη, στην ουσία μια στροφή προς το λαϊκισμό, ο κ. Ανδρουλάκης ενδέχεται να την πληρώσει πολύ ακριβά. Εκτός κι αν πιστεύει ότι στρίβοντας αριστερά θα κατακτήσει το «κέντρο», όπως φαίνεται να πίστευε ο αείμνηστος κ. Τσίπρας.
Διότι, στο πεδίο αυτό δεν μπορεί να συναγωνιστεί ούτε τον τραμπισμό και την πολιτική του λάιφ στάιλ του κ. Κασσελάκη ούτε τα πιστοποιητικά του Χριστού και τις σωτήριες αλοιφές του κ. Βελόπουλου. Στο πεδίο αυτό είναι καλύτεροι από αυτόν και θα χάσει. Ήδη οι 3 πρόσφατες δημοσκοπήσεις τον φέρνουν στην 3η θέση στις Ευρωεκλογές.
Ούτε ο δήθεν «διμέτωπος» αγώνας, ήτοι εναντίον και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να εγκαινιάσει δήθεν για να ισορροπήσει, αναμένεται να αποδώσει, διότι δε θα είναι πιστευτός. Τον προδίδουν τα αντιδεξιά του σύνδρομα και η φαντασιακή ηγεμονία κάποιας ανύπαρκτης, αντιδεξιάς «κεντροαριστεράς».
Ουδείς του ζήτησε να παίξει το ρόλο της «γέφυρας» είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να χάσει το ΠΑΣΟΚ την αυτονομία του ως κόμμα και τον ταυτοτικό αυτοπροσδιορισμό του. Αυτονόητα πράγματα. Ο κ. Ανδρουλάκης, όμως, έχει εύκολα διολισθαίνει στο λαϊκισμό και φαντασιώνεται κάποια σύντομο επάνοδο σε ένα δικομματικό σύστημα, σε ένα παραδοσιακό δίπολο Κεντροδεξιά-Κεντροαριστερά.
Επομένως, σκοπεύει στη δεύτερη θέση στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου ώστε για να τη χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για να κερδίσει τις επόμενες βουλευτικές εκλογές και να θέσει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση, όπως διατείνεται. Και τότε είτε θα σχηματίσει αυτοδύναμη «κεντροαριστερή» κυβέρνηση αν φτάσει στα ποσοστά της ΝΔ του 2023, δηλαδή από το σημερινό 12% στο 41%, είτε θα αναγκαστεί να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού. Με ποιο κόμμα άραγε;
Υπό ποιες συνθήκες ο κ. Ανδρουλάκης πιστεύει ότι θα κάνει το μεγάλο αυτό άλμα στα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ άγνωστο. Θα πρέπει να αναζητήσουμε την Κίρκη με τη μαγική της ράβδο.
Ο κ. Ανδρουλάκης επιδίδεται σε άτσαλες πιρουέτες διότι βρίσκεται σε πραγματικό πολιτικό αδιέξοδο. Στην ουσία το κόμμα του δεν έχει κυβερνητική προοπτική εφόσον θέλει να αποφύγει κάποια κυβερνητική σύμπραξη με τη ΝΔ.
Αν ο κ. Κασσελάκης τον ξεπεράσει στις Ευρωεκλογές, όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα, θα βρεθεί υπό την πίεση εκείνων που θέλουν την «ενότητα» μιας ανύπαρκτης «κεντροαριστεράς» για να αντιπαραταχτούν ως «εναλλακτική λύση» απέναντι στη ΝΔ. Οι οπαδοί του «Επινέ» και της «πορτογαλικής συνταγής» θα οργιάσουν. Θα συμμαχήσει ως φτωχός συγγενής με τους χείριστους και επικίνδυνους λαϊκιστές, πρώην και νυν υβριστές του, ή θα αντιμετωπίσει τον παραμερισμό του;
Τι επιλογές έχει; O δικομματισμός, όπως τον ευαγγελίζεται, είναι ο μοναδικός τρόπος διακυβέρνησης της χώρας;
Θα πρέπει να το εξετάσουμε σε προσεχές άρθρο.
* Ο Βασίλης Καπετανγιάννης είναι πολιτικός επιστήμων.
