Η κυρία, επειδή ήταν ομολογουμένως μια εξαιρετική τραγουδίστρια, σήμερα, στη δύση της, νομίζει ότι μπορεί να στάζει μίσος και διχασμό. «Θα σας φάμε», ούρλιαζε προχθές, ενώ πριν από λίγο καιρό ζητούσε εξέγερση με πολύ αίμα. Δεν είναι η μοναδική με τέτοια συμπεριφορά που φανατίζει ένα τμήμα της Αριστεράς.
Και δεν αναφέρομαι μόνον στους «γεννήθηκα την 17 Νοέμβρη», αλλά και σε προβεβλημένα στελέχη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που-προ του φάσματος μιας νέας εκλογικής ήττας-καταφεύγουν στον πιο ακραίο πολιτικό λόγο. Άλλωστε, μεταξύ των «γεννήθηκα την 17 Νοέμβρη» και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπάρχουν κοινοί τόποι. Υπάρχει αυτό που λέμε ώσμωση, αποδεδειγμένη με γεγονότα.
Μια συνήθης αντιμετώπιση αυτής της ομαδικής παράκρουσης είναι η παραπομπή στην ψυχιατρική επιστήμη. Έχει μια βάση, στον βαθμό που συνδέεται με τα αισθήματα που προκαλεί η διαφαινόμενη ματαίωση μιας προσδοκίας (βλέπε, εκλογική νίκη). Απρόβλεπτες αντιδράσεις, εκρήξεις οργής, καθεστώς κατάθλιψης, απόδραση μέσω της δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας. Όλα αυτά οδηγούν σε έναν κύκλο με έντονα τα σημάδια της σχιζοφρένειας.
Μετά τις εκλογές θα περάσουν όλοι αυτοί στη φάση της καταστολής των ψυχικών τους διεγέρσεων. Κάποιοι θα συνέλθουν, άλλοι απλώς θα παραμιλούν.
Πολιτικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ζημιώνουν την παράταξή τους, γιατί δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι αποκρουστικές για την πλειοψηφία των πολιτών. Και στα δημοκρατικά πολιτεύματα οι πλειοψηφίες αποφασίζουν τι θα γίνει.
Επειδή οι σύντροφοι, λόγω της ιδεολογίας τους, δεν πιστεύουν στο δημοκρατικό πολίτευμα και στους θεσμούς του, ονειρεύονται-μέχρις ονειρώξεως-λαϊκές εξεγέρσεις, αιματηρές επαναστάσεις, την αναβίωση ενός δεύτερου ΕΑΜ, εννοείται με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Για να μην πω κυρίως αυτά.
Και έτσι απομονώνονται ακόμα πιο πολύ.
Οι τσιρίδες τους για τη «δεύτερη φορά Αριστερά», έχουν καταντήσει γραφικές, γιατί οι πολίτες γνωρίζουν πως «δεύτερη φορά Αριστερά» δε θα υπάρξει. Οι τζάμπα μαγκιές, απλώς υπενθυμίζουν την πρώτη φορά Αριστερά, αυτό το έκτρωμα της συγκατοίκησης με την εθνικολαϊκιστική Δεξιά.
Γιατί σήμερα, δε θα πρέπει να ξεχνάμε, πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απορροφήσει το μεγαλύτερο κομμάτι των ΑΝΕΛ. Το έχει ενσωματώσει πλήρως. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι παρελθόν. Σήμερα υπάρχει μόνο ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, η πλειοψηφία των πολιτών έχει στραμμένη την προσοχή της στο μέλλον. Δεν την ενδιαφέρουν οι επαναστατικές ανησυχίες ξεμωραμένων καλλιτεχνών, που επιδιώκουν να παραμείνουν με αυτόν τον τρόπο στην επικαιρότητα, ούτε οι κραυγές των «γεννήθηκα την 17 Νοέμβρη». Όλοι αυτοί αποτελούν μια νησίδα γραφικότητας στην Μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία, ένα φολκλόρ κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Στους παρανοϊκούς δεν μπορεί να αντιπαραθέσεις λογικά επιχειρήματα ούτε να κάνεις διάλογο μαζί τους. Όταν αυτοί θα μιλούν για «πηγάδες» εσύ τι θα πεις; Αν τους απαντήσεις ανάλογα έχεις πέσει στην παγίδα τους, κάνεις άθελά σου το παιχνίδι τους. Αυτό που τους πονά είναι η αδιαφορία απέναντι στον διχαστικό, όλο μίσος, λόγο τους και η περιφρόνηση. Είναι απλώς διαταραγμένοι συνάνθρωποί μας, που αξίζουν τη συμπάθειά μας.
Ας τους αφήσουμε ήσυχους στις «πηγάδες» τους.
