Η επιλογή των προσώπων που θα «στελεχώσουν» την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, δείχνει μια τάση σύνθεσης και ηλικιακής ανανέωσης από την πλευρά του Νίκου Ανδρουλάκη. Στην ομιλία του προς τους Βουλευτές μίλησε για ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ένα κόμμα «ανοιχτό και σύγχρονο» αλλά το ερώτημα είναι πως αυτό θα καταστεί εφικτό. Και κυρίως πως μπορεί να εκσυγχρονιστεί το «νέο» ΠΑΣΟΚ και αν ο νέος πρόεδρος θα απευθυνθεί σε πρόσωπα που τα τελευταία χρόνια κράτησαν αποστάσεις από νοοτροπίες παρελθόντων ετών...
Τα φώτα των προβολέων που έπεσαν πάνω στο ΚΙΝΑΛ με αφορμή την εσωκομματική μάχη για την προεδρία αλλά και την τραγική απώλεια της Φώφης Γεννηματά, σύντομα θα σβήσουν αν δεν καταστεί εφικτή η διατήρηση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης και αν δεν το σύνθημα της ανατροπής της τακτικής των ίσων αποστάσεων.
Οι 270000 πολίτες που μετείχαν στις εκλογές ανάδειξης αρχηγού στην πλειοψηφία τους εμφανίζονται να αναζητούν άλλες λύσεις πέραν των κομμάτων που σήμερα κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό. Και είναι σχεδόν βέβαιο όπως προέρχονται από εκείνη την ομάδα των πολιτών που αδυνατούν να συμπράξουν με τον λαϊκισμό και τον ακραίο λόγο, τον οποίο επιχειρεί να θέσει ως προαπαιτούμενο αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ δια του αρχηγού του και κορυφαίων στελεχών.
Αυτό καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων 2,5 χρόνων που δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ στην πλειοψηφία τους τάσσονται υπέρ βασικών μεταρρυθμίσεων και ζητούν λύσεις στα προβλήματα για το παρόν και το μέλλον, κυρίως μετά τη λήξη της πανδημίας, η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της οποίας καθίσταται πρωταρχικός στόχος για την ίδια τη χώρα.
Ο χώρος της κεντροαριστεράς διαθέτει μια μεγάλη δεξαμενή προσώπων που δύναται να συμβάλουν στη διαμόρφωση προγραμματικών θέσεων, προτάσεων αλλά και λύσεων γύρω από τα κεντρικά θέματα που απασχολούν την κοινωνία και την ίδια την οικονομία. Ο νέος πρόεδρος δύναται να δημιουργήσει ένα think tank και να το χρησιμοποιήσει εφόσον πράγματι ο στόχος του είναι να φέρει το κόμμα του στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής και η κάλυψη του κενού στο χώρο της κεντροαριστεράς.
Πρόσωπα όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Τάσος Γιαννίτσης ακόμη και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δύναται να συμβάλουν σε μια κεντρική προσπάθεια, κυρίως στην κατάρτιση ενός προγράμματος που θα συνδεθεί με αυτό που ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει δηλώσει, δηλαδή τη μετατροπή του ΚΙΝΑΛ, του «νέου» ΠΑΣΟΚ δηλαδή, σε κόμμα εξουσίας.
Δεν είναι τα μόνα, είναι όμως κεντρικά ή έστω ενδεικτικά των προθέσεων που μπορεί να έχει ο πρόεδρος του κόμματος, χωρίς να γίνεται λόγος για επανένταξή τους στης λογική των λιστών υποψήφιων για την επόμενη Βουλή. Άλλωστε οι προτάσεις και το προγραμματικό σχέδιο του κόμματός του δεν δύναται να καταρτιστεί χωρίς να περιγράφει βασικές παρεμβάσεις σε ζητήματα όπως η 4η βιομηχανική επανάσταση ή το ασφαλιστικό.
Γενικοί αφορισμοί όπως αυτοί στην πρώτη του ομιλία περί «εργασιακής ανασφάλειας», «ενεργειακής φτώχειας» και «αδιεξόδων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αποκλείονται από τον σχεδιασμό της Κυβέρνησης για το Ταμείο Ανάκαμψης και τη χρηματοδότηση των τραπεζών που κοιτούν μόνο τους μεγάλους και ισχυρούς, αυτούς που άντεχαν και πριν και που αντέχουν και σήμερα» δεν αποτελούν δείγμα γραφής, αφού και ο ίδιος τόνισε πως απαιτούνται λύσεις.
Σε κάθε περίπτωση το πώς θα συνθέσει συνολικά το νέο ΠΑΣΟΚ και η επιλογή των προσώπων πέραν του ομάδας που θα διαχειριστεί το κοινοβουλευτικό έργο και θα καλύψει το κενό που δημιουργήσει η αδυναμία του ίδιου του Νίκου Ανδρουλάκη να παραστεί στις... μάχες της Βουλής, θα καθορίσει και την πορεία προς την κεντροαριστερά, κυρίως την άρση των εντυπώσεων που έχουν προκαλέσει η κινηματική λογική των προηγούμενων χρόνων και η προσπάθεια διατήρησης ίσων αποστάσεων.
Διαφορετικά το πολιτικό μπούλινγκ του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πετύχει και η τύχη του νέου ΠΑΣΟΚ θα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Άλλωστε ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του δεν είναι και άπειρος αν υπολογίσει κανείς ότι ήδη η κυβέρνηση έχει συμπληρώσει 2,5 χρόνια.
