«Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα» λέει η λαϊκή θυμοσοφία και την επιβεβαιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά την ορμητική του πορεία προς την εξουσία μαγνήτισε μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων, μεσαίων στελεχών και βουλευτών, στους οποίους δεν μπόρεσε - δεν έφτανε και ο χρόνος- να ενσταλάξει ενιαία πολιτική άποψη, ούτε να εμπλουτιστεί από τις ιδέες τους. Αλλωστε απ΄ ότι φάνηκε εκ των υστέρων δεν είχαν ιδέες. Ηταν απλώς ένα καλειδοσκόπιο πόθων για εξουσία.
Μαζί με τα «ωραία» της Τζάκρη για τις «αριστερίζουσες εκκρεμότητες» στο κόμμα (ήτοι τους 53), και του Καρανίκα για τους συντρόφους - θηλαστικά που τους προέτρεψε να μετακομίσουν σε άλλα αριστερά λιβάδια, προφανώς για να κορέσουν με ηδύτητα την «τέρψη» τους, παράλληλα με την κόντρα Μπίστη-Κοτζιά, συνεχίστηκαν και τα πιο βαριά: Η σκληρή διαμάχη των «Προεδρικών» με τους «53», και κατ? επέκταση με όσους κομματικούς δεν συνωστίζονται πέριξ του Τσίπρα.
Ομάδα κρούσης των προεδρικών ξανά ο Παύλος Πολάκης που ανήρτησε στον αγαπημένο του μέσο έκφρασης το Facebook , το κείμενο δυο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που απαντούν επικριτικά σε κείμενο των στελεχών του πρόσκειται στους «53», και το οποίο ασκούσε κριτική στην πολιτική του κόμματος, τουτέστιν στην ηγεσία.
Αφού ο πρώην υπουργός υπενθυμίζει, με την έφεσή του σε κεφαλαία και τα πολλά σημεία στίξης, ότι ο « ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ», προειδοποιεί «στο συνέδριο θα πάρουμε ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ», και αποφαίνεται: «δεν θα ανακυκλώσουμε εδώ τη ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ!!! Αρκετά και ΩΣ ΕΔΩ!!».
Σαφώς οι δημόσιες διαμάχες οφείλονται και στο γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας σκοπίμως άργησε να κάνει συνέδριο, το οποίο θα ομογενοποιούσε ως ένα σημείο την πανσπερμία που αποτελεί τον ΣΥΡΙΖΑ (κομματικούς, αριστεριστές, πρώην ΚΚΕ, δικαιωματικούς, παλαιοπασόκους, ΑΝΕΛιτες κ.α.). Μετά ήρθε και η πανδημία που τα ανέβαλε όλα, και αποδιοργάνωσε παντελώς το κόμμα
Λέμε θα ομογενοποιούσε ως ένα σημείο, γιατί ένα συνέδριο απλώς χαράσσει ιδεολογικές και προγραμματικές κατευθύνσεις τις οποίες λίγο - πολύ όλοι δεσμεύονται να αποδεχθούν. Η ουσιαστική όμως ομογενοποίηση των μελών ενός κόμματος ( ειδικά όταν έχει πανσπερμία «ξενόφερτων υλικών») είναι μακρόχρονη διαδικασία μέσα από συλλογικές δράσεις, που με την σειρά τους συνθέτουν τη δική τους κομματική ιστορία και την δική τους συντροφική συνάφεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόλαβε να την πραγματοποιήσει και δεν θα προλάβει πλέον, καθώς με τον κορωνοϊό και τις επιπτώσεις του, άλλαξε δραματικά το τοπίο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση ως οργανωμένο κόμμα, είναι ένα κόμμα… στα χαρτιά. Το κόμμα είναι καθηλωμένο, οι οργανώσεις του σχεδόν… αραχνιάζουν, οι παρέμβαση του στις τοπικές κοινωνίες είναι… ωσεί παρών, βουλευτές και παλιά στελέχη στην επαρχία έχουν δημιουργήσει τους δικούς τους στεγανούς κύκλους επιρροής, και νέα μέλη δεν εισρέουν - αφενός γιατί εχάθη η αρχική ενθουσιώδης ορμή, αφετέρου γιατί εχάθη η εξουσία που αποτελούσε μαγνήτη.
Ολοι περιμένουν τον Τσίπρα να πάρει «πρωτοβουλίες» για να ανασχεθεί η πορεία φθοράς. Τα στελέχη του κύκλου του διοχετεύουν πληροφορίες πως επίκεινται δυναμικές πρωτοβουλίες του που θα σταματήσουν την εσωστρέφεια, θα εξαλείψουν τους μηχανισμούς, θα κατασβήσουν τον φραξιονισμό των ομάδων, και θα θέσει κανόνες.
Φυσικά αυτά ανήκουν στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του «αρχηγού» (όπως οι προεδρικοί μετονόμασαν τον «Πρόεδρο»), αλλά ο Τσίπρας είναι ένας κουρασμένος αρχηγός που η Πρωθυπουργία ήδη του ξεθώριασε την λάμψη. Ωστόσο δεν υπάρχει και άλλος. Αυτόν έχουν, με αυτόν θα πορευτούν.
Η άψη της συνεχιζόμενης διαμάχης μεταξύ προεδρικών και των «53» είναι η πλέον σοβαρή, και στα χείλη των μεσαίων και τοπικών ανά την επικράτεια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι «Που το πάει ο Ευκλείδης;». Πολλοί αναρωτιούνται μήπως έβαλε πορεία αμφισβήτησης του Τσίπρα και διεκδίκησης της θέσεώς του.
Ως προς αυτό, δεν διαφαίνεται τέτοια περίπτωση. Ο ίδιος είχε επικαλεστεί σε μια συνέντευξη ως ανασταλτικό παράγοντα την «μεγάλη» ηλικία του, ενώ είχε αναφέρει ότι υπάρχουν νέα στελέχη να αναλάβουν τέτοιο ρόλο, «όπως η Εφη» (Αχτσιόλου). Αφετέρου άμεσοι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα εξέφρασαν στο liberal τη σιγουριά ότι δεν υφίσταται εκ μέρους του τέτοια πρόθεση.
«Εκείνο που προσπαθεί ο Ευκλείδης - κατ΄ αυτούς - είναι να κρατήσει το δικό του ακροατήριο, να κατοχυρώσει στα όργανα περισσότερα στελέχη των δικών του απόψεων, να έχει τη δύναμη να ασκεί πιέσεις, και να ελέγχει την πολιτική Τσίπρα».
Ως εκ τούτου, συμπεραίνεται ότι ο Τσίπρας δεν φοβάται από το Τσακαλώτο την αμφισβήτηση της θέσης του. Φοβάται ωστόσο την επέκταση της επιρροής του, που θα επέτρεπε στον πρώην υπουργό του των Οικονομικών και την τάση των «53», να τον έχουν υπό «επιτήρηση».
Φυσικά σε ένα κόμμα της Αριστεράς, όπου θεωρητικά δεν υπάρχουν παντοδύναμοι ανεξέλεγκτοι αρχηγοί, αυτό θα ήταν θετικό. Όμως στην Ελλάδα των αρχηγοκεντρικών κομμάτων, και δη στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη που ως τώρα ήταν ο απόλυτος άρχων και λογαριασμό δεν έδινε, θα είναι καθοριστικό για το αρχηγικό του μέγεθος, άρα και την πολιτική του επήρεια.
