Του Γιάννη Σιδέρη
Σήμερα κληρώνει. Συναντώνται οι δύο ακάματοι αντιμνημονιακοί μαχητές που έπεσαν στα καταλαυνικά πεδία αντιμέτωποι με τον πολυεθνικό στρατό των δανειστών, και υπέγραψαν τη χειρότερη συνθήκη ήττας, ήτοι το χειρότερο μνημόνιο.
Ο αρχηγός Αλέξης θα κάνει την τελευταία προσπάθεια να φιλιώσει με το σταυραδέρφι του, τον πολέμαρχο Πάνο που έχει μείνει με σμπαραλιασμένο το στράτευμα, ένας στρατηγός χωρίς αξιωματικούς και στρατό.
Σαφώς η κατάσταση επιβάλει σοβαρότερη αντιμετώπιση από αυτή που αποπειράθηκε η αρχή του κειμένου, όμως σε αυτό θα πρέπει να ανταποκριθούν πρωτίστως οι δύο συγκυβερνήτες.
Ακόμη και να υποχωρήσει ο Πρωθυπουργός και να επανέλθει στην αρχική συμφωνία που είχε κάνει με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ (η συμφωνία να έρθει τον Μάρτη και ουδείς βουλευτής των ΑΝΕΛ να βρει καταφύγιο στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ), η κατάσταση αποδρομής στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση είναι μη αναστρέψιμη.
Η κυβέρνηση είναι τραυματισμένη. Έχει χαθεί η εικόνα του συμπαγούς και αδιάσπαστου μετώπου που επεδείκνυαν οι δύο, ακόμη και σε θέματα που είχαν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, όπως τα θεωρούμενα ως κοινωνικής ευαισθησίας, τότε που η αφελής αντιπολίτευση έτρεχε να μπαλώσει τα κενά του Καμμένου, ψηφίζοντας τα νομοσχέδια Τσίπρα.
Είναι και οι δύο πλέον είναι αποδυναμωμένοι. Ο Πρωθυπουργός προωθεί μια Συμφωνία στην οποία αντιτίθεται η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, κυβερνά μια χώρα η οποία παραμένει εκτός αγορών (επειδή βγήκαμε από τα μνημόνια!). Η ανάπτυξη καρκινοβατεί, ο λαός δυσανασχετεί από την φορολογία, οι επιλογές για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές έδειξαν την ισχνή διείσδυσή του στο κοινωνικό σύνολο (είναι που κατά τα άλλα πέραν του οργανωμένου υπάρχει και κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ), ενώ τον προβληματίζουν οι σίγουρες μετεκλογικές περιπέτειες που θα αντιμετωπίσουν στελέχη του καθώς θα ανοίξουν τα κιτάπια για τα πεπραγμένα της θητείας του.
Ο Αρχηγός των ΑΝΕΛ κανιβάλισε με τον λεπτό του τρόπο στελέχη της αντιπολίτευσης, έζησε το όνειρό του ως αρχιστράτηγος, πέρασε από τα προεκλογικά τρενάκια στο πιλοτάρισμα πολεμικών ελικοπτέρων, καμάρωσε με στολές πιλότων και ειδικών δυνάμεων, προώθησε στελέχη του σε κυβερνητικές θέσεις και σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού, τα οποία αποδείχτηκαν αγνώμονες, και ολοκληρώνει τη θητεία του πλήρως αποδυναμωμένος.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αποκτήσει ερείσματα τον κρατικό μηχανισμό, και ίσως τα αξιοποιήσει ως Πέμπτη Φάλαγγα μετά την ήττα του, οι ΑΝΕΛ δεν φαίνεται να κατόρθωσαν ούτε αυτό. Ο κ. Καμμένος φεύγει, τώρα ή σε δυο μήνες, πιο «φτωχός». Δεν διεύρυνε το κοινωνικό του ακροατήριο καθώς έχασε το βασικό του χαρακτηριστικό, την πρωτόγονη αντιμνημονιακότητα. Τον εγκατέλειψαν επιφανή – όσο ήταν επιφανή – στελέχη, στα οποία άνοιξε το δρόμο προς τους θώκους της εξουσίας.
Παράλληλα ως τυχάρπαστο κόμμα (με την έννοια ότι συγκροτήθηκε στην άψη της αντιμνημονιακής έκρηξης και εξαιτίας της), δεν απέκτησε συγκροτημένη δομή και οργανώσεις βάσης που θα απορούσαν ισχυρούς αρμούς με την κοινωνία στην οποία δραστηριοποιήθηκαν.
Στα εκλογές του 12 πέτυχαν (με συνεργασίες) 10.6% και εξέλεξαν 33 βουλευτές, και στις επαναληπτικές του Ιουνίου έμειναν με 20. Η συνέχεια ήτα μια διαρκής αφαίμαξη στελεχών, και δη των πλέον προβεβλημένων, είτε γιατί είλκον την καταγωγή τους από τη ΝΔ, είτε γιατί έγιναν αγαπημένα των μήντια (π.χ. Χρήστος Ζώης, Γιάννης Μανόλης, ή η Πασιονάρια του αντιμνημονιακού αγώνα Ραχήλ Μακρή, κ.α). Τον Σεπτέμβρη του 15 το κόμμα κατέληξε στο 3.7%.
Στην μετεκλογική περίοδο θα αναβιώσουν κάποιες περίεργες υποθέσεις στις οποίες ενεπλάκη ο ΥΠΕΘΑ, όπως κάποια τηλεφωνήματα σε κάποιους ισοβίτες, ή κάποιες πωλήσεις όπλων μέσω περίεργων μεσαζόντων και σε περίεργους προορισμούς. Δεν τα θέτουμε εμείς, τα θέτει η αντιπολίτευση η οποία έχει δημοσίως δεσμευτεί ότι θα τα διερευνήσει.
Το κύκνειο άσμα του ήταν η αναβίωση μιας πρακτικής ου προβλέπει ένας νόμος για τα αντισταθμιστικά που κατά τον ίδιο τον κ. Καμμένο «ορθώς είχε καταργηθεί». Και αφού ορθώς είχε καταργηθεί ως μοναχός του μεσαίωνα ονόμασε το κρέας ψάρι και τα αντισταθμιστικά «ρυθμίσεις», παραδεχόμενος ότι θα κερδίσουν και ιδιώτες εκτός της ΕΑΒ.
Έτσι κι αλλιώς, η σημερινή συνάντηση είναι το πρελούδιο της επερχόμενης ήττας με καταπτοημένους τους δύο εταίρους - και με τον Πάνο σε βαρύτερη πολιτικά κατάσταση. Ακόμη και αν υπάρξει καθυστέρηση του προαναγγελθέντος πολιτικού θανάτου, μόνο χρονικά θα καθυστερήσει το μοιραίο.
