Του Γιάννη Σιδέρη
Οι ρομφαιοφόροι κατά των προηγούμενων, επειδή έφερναν Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, επειδή έφερναν νομοσχέδια με τη μορφή του κατεπείγοντος, αυτοί που κατηγορούσαν για ευτελισμό το κοινοβούλιο, έφτασαν στο έσχατο σημείο περιφρόνησής του. Να ψηφίζουν μνηνονιακές υποχρεώσεις ως τσόντα σε νομοσχέδιο για τα ψάρια!
Δεν επέδειξαν καν την παρρησία να ζητήσουν συγνώμη για την αποκάλυψη του ψέματος και το θέατρο της αυτοθυματοποίησης που είχαν παρουσιάσει στο λαό, υποστηρίζοντας ότι έχουν εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει, και απαιτούσαν από τους δανειστές να πράξουν το ίδιο. (Αφού όλα ήταν έτοιμα, αφού είχαν εκπληρώσει τα πάντα, τι ψήφισαν ως τροπολογίες, στο νομοσχέδιο για τα ψάρια;)
Η νεαρή υπουργός εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, αυτή που όταν έγινε υπουργός έσπευσε να σβήσει όλες τις αντιμνημονιακές της αναρτήσεις στα social media, όχι μόνο επεξέτεινε χρονικά την καθυστέρηση αύξησης συντάξεων, αλλά ισχυρίστηκε χθες ότι δεν υπάρχουν μειώσεις. Φευ, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους εκτιμά τη μείωση στους ασφαλισμένους στα 250 εκατ. ευρώ. Οπότε μεταξύ της κρατικής υπηρεσίας και μιας φιλόδοξης υπουργού, που χάριν της θέσης αναίρεσε εν μια νυκτί τον προηγούμενο εαυτό της, σαφώς γίνεται πιστευτό το ΓΛΚ.
Ο αβροδίαιτος και Βρετανοτραφής Ευκλείδης Τσακαλώτος, γρήγορα εμπέδωσε τις συνήθειες της Βαλκανικής μας αναισχυντίας. Το πρωί ομολογεί, από βήματος Βουλής, ότι η χώρα βρίσκεται υπό πλήρη επιτροπεία, καθώς οι εταίροι έχουν λόγο και σε διατυπώσεις νόμων (ως γνωστόν οι δανειστές απαίτησαν να ξαναψηφίσουν με φραστικές αλλαγές και κάποια ήδη ψηφισθέντα άρθρα), και το απόγευμα από το ίδιο βήμα δηλώνει «δεν έχουμε υιοθετήσει την επιτροπεία». Κατά δήλωσή του επίσης, δεν έχουν υιοθετήσει και τη λιτότητα. Προφανώς είναι κάποιοι άλλοι που μας την επιβάλλουν, τοις των δανειστών ρήμασι πειθόμενοι!
Όλα αυτά τα μέτρα, που τα έφεραν ως τροπολογίες, θα μπορούσαν – αυτοί που ήταν κάθε λέξη του συντάγματος – να τα έχουν ήδη ψηφίσει, αφού τα είχαν συμφωνήσει. Έτσι δε θα διεσύρετο η χώρα, και δεν θα κινδύνευε η δόση. Στην αποσόβηση αυτού του κινδύνου, της δόσης αποσκοπούσε η χθεσινή ψήφιση των μνημονιακών «τροπολογιών».
Από τις ηχηρές ηρωικές διακηρύξεις για τη μείωση του χρέους, έφτασαν να αγωνιούν για τη δόση! Στο μεταξύ έχουν αποτύχει για την πρόσβαση στο QE, καθώς η ΕΚΤ χρειάζεται θετική έκθεση βιωσιμότητας (έστω και λεκτική που λέει ο κ. Τσακαλώτος στους βουλευτές εν κρυπτώ, και μετά το διαψεύδει δημοσίως).
Δεν κατανοούν επίσης ότι είναι άνευ ερείσματος, έως και αστείο, να επικαλούνται τα κυβερνητικά στελέχη την ανάγκη ομόνοιας και καταλογή, επειδή δήθεν δίνουν μάχη για το χρέος, που το χαρακτηρίζουν εθνικό στόχο. Δεν το αντιμετώπισαν ποτέ πριν ως εθνικό στόχο. Το αντιμετώπισαν ως αμετροεπή ντουντούκα ψηφοθηρικής αλίευσης.
Είναι άνευ ερείσματος να εγκαλούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ζητάει εκλογές «την ώρα που η κυβέρνηση κορυφώνει τη διαπραγματευτική μάχη σε διεθνές επίπεδο, επικεντρώνοντας στον εθνικό στόχο της μείωσης του χρέους και την ώρα που όλη Ευρώπη έχει στραμμένα τα μάτια της στο Eurogroup».
Αρκετά υψιπετής θεώρηση. Τα μάτια της Ευρώπης είναι στραμμένα στο Eurogroup, αλλά με απαξία προς τη χώρα, και αυτό είναι έργο της κυβέρνησης. Όσο για τον εθνικό στόχο, τον χρησιμοποιούν ως μέθοδο να κατασιγάσει η κριτική και χειραγωγήσουν τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, προσάπτοντάς της αντεθνική δράση.
Αυτά γίνονταν πιστευτά στην αρχή, όταν ακόμη είχαν την ευχέρεια να τάζουν, πριν δοκιμαστούν στο αμόνι της διακυβέρνησης. Πλέον όσο και να τα ισχυρίζονται, είναι… too late to be true, που θα έλεγε και ο πρωθυπουργός.
Η κυβέρνηση έχει αποτύχει και έχει αποτύχει η ίδια, όχι το πολιτικό σύστημα συνολικά. Θέλει να ξεχνά ότι το χρέος, για το οποίο τόση φασαρία έκανε, θεωρείτο ότι ήταν σε τροχιά βιωσιμότητας το ''14, λόγω της αναμενόμενης ανάπτυξης, αλλά φρόντισε να ανατρέψει την ανοδική πορεία. Έγινε μη βιώσιμο το ''15 λόγω ΣΥΡΙΖΑ, μετά και τα capital controls (εκτιμήσεις του ΔΝΤ και για τις δύο περιόδους). Και έγινε όχι μόνο γιατί υπαναχώρησε η ανάπτυξη, αλλά και γιατί η κυβέρνηση το αύξησε σε απόλυτους αριθμούς (τουλάχιστον 20 δισ. από τα 86 του νέου μνημονίου, ενώ δεν υπολογίζουμε τη μείωση του χαρτοφυλακίου των τραπεζών ή τα χρήματα της αχρείαστης – επί των προηγούμενων – ανακεφαλαιοποίησης.
Πολλοί προειδοποιούσαν ότι το κόστος των καθυστερήσεων και το πολιτικό – εθνικό κεφάλαιο που ξόδεψε αλόγιστα, ήταν υπέρτερα του σκοπού της διευθέτησης του χρέους, ακόμη και αν αυτό επιτυγχανόταν. Αλλά βοούσαν εν τη ερήμω της κυβερνητικής αδολεσχίας – και ασχετοσύνης!
